9 yaşındayım, babamın yanında çalışan Ahmet Abi vardı, makinacı. Yeşildirek'ten çıktık, tuttum elinden, Ali Sami Yen'in yolunu tuttuk. Ahmet Abi yolda soruyor "Ozan sen neden Galatasaray'lısın?" diye. "Ayhan Dayım Galatasaraylı da ondan" diye yanıtlıyorum.
İçim içime sığmıyor, ilk kez Ali Sami Yen'e gidip, Galatasaray'ı kanlı canlı izleyeceğim. Boynumda, Ahmet Abi'nin bir gün önce yaptığı sarı-kırmızılı kumaştan bir bayrak. Ne sarısı sarıya benziyor, ne kırmızısı kırmızıya. Ama o benim için dünyadaki en güzel bayrak. Otobüsten iniyoruz, Mecidiyeköy'de kalabalık başlıyor. Sağa sola bakıyorum, Ahmet Abi'ye "Ahmet Abi, ne çok Galatasaraylı var değil mi?" diye soruyorum.
Kuyruktayız, bilet için. Ahmet Abi ıslanmayayım diye bir şapka alıp, kafama takıveriyor. Artık sarı-kırmızı şapkam da var. Nasıl mutluyum, nasıl içim içime sığmıyor. Bugün bile önü beyaz plastikten, boktan mı boktan bir kumaşa sahip o şapkayı, değişmem en kıyak lisanslı ürüne.
O kuyruk bitmez gibi geliyor, ayaklarımı sallamaya başlıyorum sinirden. Sonra stadın içine giriyoruz. Numaralı tribündeyiz ortalarda bir yerlerlere oturuyoruz, istiyorum ki en önde olayım. İlk kez Ali Sami Yen'in içindeyim ve o an dünyanın en mutlu 9 yaşındaki çocuğuyum. Şu an aklımda gollere yönelik hiçbir şey yok ama skoru çok iyi anımsıyorum. 9-2. İlk gittiğim maçta Galatasarayım 9 tane atıyor.
Eve geliyorum Beşiktaşlı babama ve Fenerbahçeli abime (15 yaşından sonra Beşiktaşlı oldu) maçı anlatıyorum, büyük bir heyecanla. Futbolla hiç ilgisi olmayan anneme (Kendisini Galatasaraylı yaptım) bile Galatasaray'ı anlatıp duruyorum. Okula gidiyorum, günlerce maçı anlatıyorum, rüyalarıma bile giriyor.
Aradan 27 yıl geçti, 9 yaşındaki çocuğun heyecanını artık taşımıyorum, hele ki son zamanlardaki gelişmelerden sonra. 5-0'lık Neuchatel Xamax, 1-0'lık Eintracht Frankfurt, 4-3'lük Fenerbahçe, 0-0'lık Manchester United maçlarında hep oradaydım.
Çok üzülüp ağlayarak çıktığım maçlar oldu, çok mutlu olup havalara zıpladığım maçlar oldu. Pek çoklarının aksine Ali Sami Yen'den ayrılıyor olmaktan hiçbir zaman mutlu olmayacağım. Benim içim Galatasaray'ın stadı hep Ali Sami Yen olacak.
Aslantepe, Türk Telekom Arena ya da her neyse. İsminin kurucusuna ait bir stada sahip olmak hiçbir şeyin yerini tutmayacak çünkü.
9 yaşındaki Ozan'ın, Ahmet Abisi'nin elinden tutarak gittiği 9-2'lik Adanademirspor maçının yerini, yeni statta dünyanın en büyük kulübüne karşı alınacak 5-0'lık galibiyet hiçbir zaman alamaz. Çünkü orası Ali Sami Yen, yani benim için dünyanın en özel stadı.
benimde ilk maçım 2008'de metalistle başladı o gün servetin kazmalığından 1-0 yenilmiştik o gün staddan çıkışta salak salak skibbeyi eleştiriyordum istifa etsin diye lan bugün diyorum ne salakmışım sonra ikinci maçım bordo maçı oldu acayip bir maçtı ama o maçı hiç unutmayacağım saniyelerde gol yedik ama susmadık ve sonunda galibiyet geldi devre arasında sabriye küfür ediyorduk ama sevindirdi bizi eşşek herif :D sonra o sezonun son maçı sivas maçına gittik maçtan hiçbirşey anlamadım ama ben stada gidince arda gol atıyordu en son a.madrid maçına gittim kabul ediyorum gerizekalıyım ama gittim 180 lira verip kara borsadan yeni açık alt bileti aldım o gün elanonun oynadığı futbol bana güven vermişti zaten çıkınca eksikliği hissedildi maç sonu aklımda kalan salağın tekinin rijkaard istifa diye bağırmasıydı yuh lan dedim adam daha ne yapsın tek tesellim şu rijkaardı yakından gördüm ya elanoyu keitayı o bana yeter yemişim parasını
YanıtlaSiltopu topu 4 maça gittim gönül isterdi ki daha fazla maça gitmek ama olmadı bu son maça gidemiyicem ama türkiye kupası maçına gitmeye çalışıcam yeni açık ve eski açıkta maçlar izledim en çok izlemek istediğim yer kapalıydı olmadı
gönül isterdi ki son bir şampiyonlukla veda etmek ali samiyeni gelin gibi süslemek ama böyle buruk veda içimde ukde olarak kalıcak elveda ali samiyen elveda doyamadığım stad
Bir gün yazdığın bir yazıdan sonra yorum olarak: "Keşke Beşiktaşlı olsaymışsın." yazacaktım. O an öyle geçmişti içimden. Yanlış anlarsın ya da kabalık olarak görülür diye yazmamıştım.
YanıtlaSilBeşiktaşlı baba modeli hoşuma gitti. Bu da kafidir:)
Ege
@ Şairler Parkı; valla yalan yok adam çok uğraştı Beşiktaşlı olmam için. Götürmediği maç kalmadı. Yazdığım gibi abimi çevirmeyi başardı ama beni yapamadı. Dayı etkisi çok büyüktü.
YanıtlaSilOzan abi selamlar,
YanıtlaSilGözlerim doldu okurken, yüreğine sağlık. Benim ilk Sami Yen maçı 2006'daki Antalya maçıydı Eskişehirden tren ile gelmiştim sadece maç için, dönüşte ise trende uyuya kalıp Ankara'ya kadar gitmiştim. Benim için ayrı bir anısı var kısacası. Son 2 sezondur kombine ile izliyorum maçları, sarı - kırmızıyı canlı izlemek gibisi yok.
Grup Yorum'dan Özgür Tutsak melodisi ile;
Ali Samiyen Stadı,
Hayatımın tam ortası.
Nice Şampiyonlukların,
Zaferlerin Mekanı....
Sevgiler.
Melih ERTAN
İşin aslı bende bir türlü ısınamadım tt arenaya.İsminden tut koltukların rengine kadar bize aitmiş gibi bir his vermiyor.
YanıtlaSil