İnsan insanın zehrini alıyor hakikaten

Bazen ne yazacağını düşünürsün, insan kalıyor mal gibi, biraz da şu küçük elemanın ilanımsı yazısı kalsın diye bugün yazmadım.

Gece gece ne yazayım diye düşünürken, daha tanışmadığım, elini bile sıkmadığım, yüz yüze gelmediğim bir dostum şöyle bir şey yazdı: "ankara güzel adam kentidir. sevmemen imkansız. istanbul'u canım gibi severim ama istanbulluluk denen olguya bir karşı duruştur bu dizi ve etrafında toplanan kitle.
daha geçen "istanbul öyle klas bir şehir ki, ayak işlerini yapsın diye ankara isminde bi şehir var." şeklinde bir tweet gördüm. istanbul değil, istanbullu da değil ama, istanbulluluk bu işte. beni yanlış anlamanı istemem, ama bu züppe tavırdan bıktım usandım.
resmen türkiye'nin zencisi yaptılar amına koyim ankaralıyı. beyaz türk kürt'e ne yapıyorsa, burjuva avama nasıl bakıyorsa bu herifler de ankaralıya öyle bakıyor. insanın sabır taşı da bi yere kadar dayanır. sorun ankara'da denizin olmaması, ankara'nın küçük, tarihsel dokusu zayıf bir şehir olması değil.

sorun şımarıklık-kalenderlik. tanıdığım istanbullulardan nadir "güzel" insan çıkıyor; biri sensin, biri sevdiğim kızdı, birkaçı da muhabbet ettiğim arkadaşlar twitter'da.

tanıdığım en güzel adamlardan biri olan alp de ankaralı. bir blok oluşturmaya çalışmıyorum, ankara-istanbul şeklinde; zaten dediğim gibi istanbul'u çok severim ama karşı çıktığım tavır belli.

girişelim bakalım yazıya. altından kalkamayacağım şeyleri yazmayıp yarım bırakıyorum, bu da öyle olmaz umarım."

Şu Behzat Ç'yi izlemeden önce Ankara'ya karşı önyargılarım vardı. Hatta lafı evirip çevirmeyeyim, sevmezdim. Diziyi izlemeye başladıktan sonra kafamdaki çok şeyin aptalca fikirler olduğunu düşünmeye başladım. Çağrı'ya da bunu yazdım, onun üstüne böyle bir cevap verdi.

Belki aptalca gelebilir ama bazı cümleleri okuduğumda içimde garip kıskançlıkla "Vay amına koyayım, bunu ben yazmalıydım" derim. Çağrı'nın yazdıklarını okuyunca aynı his belirdi içimde ve aynı şeyi söyledim.

Kimsenin alınmasını darılmasını istemem, bunu bir yılıklıkla söylemiyorum. Sürekli okuyan, takip edenler umarım samimiyetimi görmüştür. Ama şu blog hadisesi hayatıma girdikten sonra elini sıkıp, birlikte bir masada oturmak istediğim, iki lafın belini kırmayı düşündüğüm az sayıdaki insanlardan biri Çağrı. Ona da söyledim daha önce "Şu bloglarda tanıdığım en sahici adamsın" diye.

Bugün şu cümleyi niye kurduğumu daha iyi anladım. Bazı adamlar hakikaten güzel insan oluyor.

Yazmıyor diye ara sıra çıkışıyorum, kızıyorum. Şu yazdıklarını herhangi bir Ankaralı yazardan duymadım, acayip bir yalınlık ve samimiyetle o kadar güzel anlatmış ki.

Hadiseyi 'acıların çocuğu' kıvamına getirmek istemiyorum ama şu siktiğimin dünyasında hep güzel adamlar acı çekiyor.

Aslında doğrudan olarak Çağrı'yı anlatmıyor ama yine de bir alıntı ile bitireyim.

"Ernest Hemingway'le tanışmış olsaydım, onunla birkaç kadeh konyak içecek kadar konuşabilseydim, o serüven düşkünü büyük yazarı sana nasıl anlatırdım? Kanla barut kokuları içinde savaş muhabirliği yaparken ne İspanya'da, ne İstanbul'un karanlık sokaklarında öldü...

Afrika'da vahşi hayvan avlarken de ölmedi. Aşkların acısını yaşarken, büyük bir istekle her gün, her saat, alkol duvarını aşarak yıllar boyu ölüme davetiye çıkardığında da ölmedi.
Ne zaman ki, iki kadın arasında kaldı. İşte o unutulmaz umarsızlıkla ağzına tüfeğini dayayarak tetiği çekti, onurlu bir serüvenle yaşamına son verdi."

Özgen Ergin

Aşk insanı daha da güzelleştiriyor be Çağrı. Yazmazsan iki elim yakandadır, bunu da tarihe not düşmek adına imliyorum buraya.

Bu da benden sana gitsin

Şu Behzat Ç ve Ankara olgusunun değişimini de bir ara üşenmezsem yazacağım. Hadisenin dizi boyutuna başkaları bakar.