Vole

Piç Arif erketeye yatmış etrafı kolaçan ederken; Janti Kemal, Zebra Musti ve Kasap İhsan, üç gündür gözlerine kestirdikleri siyah BMW'yi takoza kaldırmış, soyup soğan açevirmekle meşgüldüler.

Arif aralarında en hızlı ve en keskin gözlere sahip olanlarıydı, gözlerine çok şey borçluydular. Kaç kez yırtmışlardı, karakolu, cezaevini, onun sayesinde. Yine de yaranamazdı hiçbirine, en çok dalga geçilen oydu.

İhsan'ın dedesi kasaptı, lakabı o yüzdendi yoksa karıncayı bile incitemezdi. Hiçbiri boş gezmezdi İhsan dışında. İhsan hep "Oğlum bırakın boş işleri. Delikanlı diye ortalarda dolanmayın. Adamın delikanlısı, bileğine güvenendir, cebindeki emanete değil" diye arkadaşlarına laf atardı.

Aynı mahallede büyüdüler, yoksulluk leke gibi yapışmıştı üstlerine. Bir tek Zebra Musti liseyi bitirdi. Çok istedi ya, üniversiteye gitmeyi, annesine laf atan bir adamı bıçakladıktan sonra hayal oldu.

İhsan, tekerleklerin somunlarını bir bir çıkartırken, Kemal teybi ve kolonları sökmekle meşguldü. Sanki araba soymuyor sanat icra ediyordu. Öylesine sakin ve özenli vidaları söküyordu ki, hayran olmamak elde değildi. Zebra Musti dayanamadı, "Lan Kasap, sikeceğim yapacağın işi, sök şunları, acele et" dedi.

Kemal kapkara gözlerini koca koca açarak, "Abicim zaten adamın ağzına sıçıyoruz, bir de arabanın sağı solu çizilmesin. Hem sen, benim işime niye karışıyorsun? Az kaldı sabret."

İhsan'ın suratı kırmızıya çaldı, sinirden küplere binmişti, "Beyimize bak, yaptığımız iş hırsızlık, bu ahlak bekçiliği yapıyor" diye çıkıştı.

Kemal, biraz daha hızlı hareketlerle, teybi ve kolonları çoktan sökmüştü. Arif'in baykuş gibi ötmesiyle, üçü birden kafalarını aynı anda çevirdiler. Bu aralarındaki şifrelerden biriydi, "İşi bitirin gidelim" diyordu. İhsan ve Musti tekerlekleri ceplerinden çıkarttıkları çuvalın içine koydular, Janti Kemal'se, sırtındaki çantaya özenle koydu arabadan söktüklerini. Kemal ıslığı çaldı ve koşarak kaçtılar.

Mahalleye geldiklerinde hepsi de nefes nefese kalmışlardı, Arif, bahçe duvarının üstüne tünemiş sigarasını çoktan yarılamıştı, "Nerede kaldınız lan?" Gülümsedi hepsi de, boşuna 'piç' demiyorlardı.

Kömürlüğe taşımışlardı bu gece indirdikleri ganimeti, Zebra, gözleri ışıldayarak "Hadiyin oğlum, kafaları dumanlayalım" dedi. Birbirlerine baktılar, hepsinin suratına yayılan sırıtma ifadesinden memnun kalmış gibiydiler.

Çocukluk arkadaşıydı hepsi de. Bu mahallede misket oynadılar, bu mahallede top peşinde koşturdular. Bu mahalle onların dünyasıydı, kopup gitmeyi hayal ettikleri ama aslında içten içe hiç gidemeyecekleri küçücük dünyaları.

Zebra Musti her zamanki gibi, üstünde enine çizgili tişörtünü giymişti. Küçücük yaşlardan beri üstünde hep aynı tarz tişörtler olurdu, o yüzden adı 'Zebra' kaldı.

Janti Kemal, düzen adamıydı, yaptıkları bu pis işte bile, o düzenini bozmazdı. Çoğu zaman diğerlerini sinir ederdi bu tavırları. Aralarında en iyi Arif'le anlaşırdı, zaten kapı komşusuydular. İlk arkadaşlık onların aralarında kurulmuş, Musti ve İhsan sonra dahil olmuştu bu ikiliye.

İhsan mahalleye en son taşınandı. Babasının et işleme fabrikası varken, işler sarpa sarmış kasaplık yapmaya başlamıştı bu mahallede. Buradan bir de ev alınca mahalleye giriş yapmış oldular. Yine de aralarında en iyi durumda olan Kasap İhsan'dı. Üstü başı diğerlerinden fark edilir biçimde iyiydi, pek çok kez takılırlardı 'apartman çocuğu' diye ama hiç bozulmazdı.

Birahaneye girdiler, Piç Arif garsona dönerek "Hasan Abi, biliyorsun işte, masayı güzelleştir" dedi. Garson, kafasını öne doğru eğdi "tamam" dercesine.

Üst kattaki 4 masa da boştu. İki masayı birleştirdiler, aceleleri varmış gibi. Kemal, cüzdanından bir kâğıt çıkarttı, Musti de çorabının içindeki sigaradan bir poşet. İhsan dayanamadı, "Ne aceleniz var lan, hele iki bira atalım" diye çıkıştı.

Hemen yanında oturan Arif, elini İhsan'ın omzuna koydu, "Apartman bebesine bak lan! Bize yol yordam öğretiyor. Biz senin gibi fabrikatör oğlu değiliz, her işimiz acele olur" deyince İhsan, elini omzundan itti "Siktir lan piç" diye tersledi. Kemal ve Musti bastılar kahkahayı.

Kemal, sigara kâğıdına otu sararken, garson merdivenlerde belirdi ve "Gençler, olmuyor ama böyle" dercesine bir bakış fırlattı. Arif, his istifini bozmadan, "Hasan Abi ne zaman yanlışımız oldu da, azarlar gibi bakıyorsun" dedi. Garson çaresizce kafasını iki yana salladı ancak hoşnutsuzluğu her halinden belli oluyordu. Bira şişelerini ve bayatlığı görüntüsünden belli olan kuruyemişleri masaya bıraktı.

Janti bira şişesini dikti kafasına. Gömleğinin üst cebindeki çakmağı çıkarttı, sardığı sigarayı yaktı, derin bir nefes çekti, sonra çok derin bir nefes daha. Sigarayı eline aldı ateşini kendiseni doğru çevirdi ve üfledi. Piç Arif, "Lan körükleme şunu, bitirdin nimeti" diyerek, Kemal'in elinden çekip aldı sigarayı.

Sigara elden ele dönerken, kesif bir koku da yayılmaya başlamıştı. İhsan tavanı neredeyse boyuna gelen birahanenin ikinci katındaki pencerelerin tamamını açtı, koku daha fazla ortalığı kesmesin diye.

İhsan bir fırt aldıktan sonra "Evlere mi dağılıyoruz lan buradan, yoksa sabahlayalım mı parkta?" diye sordu. Öylece birbirlerine baktılar, Musti kahkahalarla gülmeye başladı, "Oğlum, seninki yanında bizimkileri ev mi diyorsun?" Hepsi gülmeye başladı, Arif bir yandan gülerken, elleriyle masaya vuruyordu, gözlerinden yaşlar geldi, "Ev diyo lan, ev diyo!" İhsan da kahkahalarla gülüyordu. Merdivenden ayak sesleri gelince, bir saniye kadar duraksadılar, daha yüksek tondan kahkaha atmaya başladılar.

Gelen garson Hasan'dı; "Gençler içmeyi bilmiyorsanız, başka mekân tavsiye edeyim size" diye kibar yolla uyardı. Arif, "Dayı getir sen bize hesabı, biz kaçalım" dedi.

Ceplerindeki paraları denkleştirip, hesabın gelmesini bile beklemeden çıktılar.

Hayatınızda en sevindiğiniz ve en üzüldüğünüz gol?

Galatasaray, Beşiktaş, Fenerbahçe, Trabzonspor ya da Karagümrük fark etmez. Hayatınızda en çok hangi gole sevindiniz? Hangi gole kahroldunuz?

Uzun, kısa, tek kelime fark etmez. Yazın işte...

Hep ben yazmayayım, biraz da siz yazın. Tek taraflı emişken ilişkimize can verelim...

EN SEVİNDİĞİM GOL

O kadar maç izleyince insan arasından hangisini seçeceğini bilemiyor fakat en sevindiğim gol, Saunders'ın Kadıköy'de Federasyon Kupası'nda attığı goldür.

YIKILDIĞIM GOL

En üzüldüğüm gole gelince; Şifo Mehmet'in attığı rövaşata olmuştur. Tamamen anlık tepkiler ama o kadar yıkıldığımı anımsamıyorum.

Sünni faşizmi ayaklandı

Şu karikatür üstünden kıyamet kopartıldı. "Dinimize saldırıyorlar" diye, söylenmedik şey bırakılmadı. Birtakım basın yayın organları her zamanki gibi ağızlarından salyalar akıtarak, "Din elden gidiyor, neredesiniz!" çağrıları yaptı.

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 26. maddesi der ki, "Herkes, düşünce ve kanaatlerini söz, yazı, resim veya başka yollarla tek başına veya toplu olarak açıklama ve yayma hürriyetine sahiptir. Bu hürriyet, resmî makamların müdahalesi olmaksızın haber veya fikir alma ya da verme serbestliğini de kapsar. Bu fıkra hükmü, radyo, televizyon, sinema veya benzeri yollarla yapılan yayınların izin sistemine bağlanmasına engel değildir."

Yani, herkes fikirlerini ve düşüncelerini istediği gibi dile getirebilir. Tabii Türkiye'de anayasa ne derse desin, Türk Ceza Kanunu'nda mutlaka bir madde var ve anayasal her madde rahatlıkla delinebiliyor.

Karikatürist, Bahadır Baruter "Halkın bir kesiminin benimsediği dinî değerleri alenen aşağılama" suçundan 1 yıla kadar hapis istemiyle hakim karşısına çıkacak (Belki de çıkmıştır, ona göre güncelleme yaparım).

Bu ülkede, götler yırtılıyor 'ifade özgürlüğü' diye ama bir karikatürist, karikatüründe "Allah yok, din yalan" dediği için hakim karşısına çıkartılabiliyor.

Halkın yüzde bilmem ne kaçı Müslüman diye, boyun eğmek zorundasın. Çoğunluğun fikirlerine karşı bile olsan, sesini çıkartmadan, eleştirmeden, kendi fikirlerini beyan etmeden, oturmalısın köşende. Yoksa çarmıha gerilmen an meselesi. Zaten medyanın belli bir kitlesi, direkt hedef göstererek 'katli vacip' noktasına getiriyor.

Kendisi gibi düşünmeyenleri, kendisi gibi düşünmeye yönlendiren ya da zorunlu tutan her sistemin adına faşizm denir. Türkiye'de de din böylesi bir faşizm çemberi içinde. Kim din hakkında, farklı bir söz ediyorsa, vurun abalıya yapılıyor. İş artık, insanları mahkeme salonlarına getirmeye kadar geldiyse, ciddiyet artmaya başlamış demektir.

İşin ilginç yanı, bir taraftan böylesi bir baskı söz konusuyken, diğer taraftan insanlar afişe ediliyor halk nezdinde, farklı inanç kimliğine sahip diye.

Başbakan Erdoğan'ın, Kemal Kılıçdaroğlu'nu miting meydanlarında Alevi kimliğinden ötürü yuhalattığı daha hafızalarımızda taptaze olarak duruyor. Ya da, Suriye konusunda Kılıçdaroğlu'nu eleştiren Akp Genel Başkan Yardımcısı Hüseyin Çelik'in yine benzer bir dil kullandığı.

Ülkenin başbakanı, ülkenin iktidar partisinin genel başkan yardımcısı, bunları taklit eden kendisine gazeteci diyen üç-beş soytarı da, insanlarla tartışırken, inanç kimliği üstünden vururken, diğer taraftan dinin kutsiyetinden söz etmek komik bir hal alıyor.

Aslında dinin kutsiyeti filan yok bu ülkede ve bu dünyada, kutsal olan tek din Müslümanlık. Bunun dışında tüm dinler eleştirilebilir, tüm inançlar yerden yere vurulabilir. Yeter ki, Sünni Müslümanlara laf söylenmesin.

Alevi değilim ama çocukken bile kendi çok yakınlarımdan Aleviliğin 'sapkın'lık olduğunu duydum ve öğrendim. Aleviler için "Onlar ülkesini satan, komünist, vatan haini sapıklardır" cümlelerini duydum.

Haliyle bunları duyan sadece ben değilim. Hepimiz etrafımızda bu tip cümleleri duydu. O yüzden mitin meydanlarında bir parti lideri Alevi olduğu için yuhalandı, o yüzden aynı parti lideri kimliğinden ötürü siyasil malzeme yapılıyor.

Eğer bu ülkede yaşıyorsam, haklarım anayasal olarak koruma altındadır ve fikirlerimi de dilediğim gibi söyleyebilirim ya da yazabilirim, değil mi?

Yok, değil işte. "Allah yok, din yalan" dediğinizde kendinizi hakim karşısında bulabiliyorsunuz.

Dünyanın her yerinde ciddi bir Sünni faşizmi yaşanıyor. Türkiye bu faşizmin en yoğun yaşandığı ülkelerden biri.

Müslümanları eleştirirken iki kere düşünmek gerekir çünkü yaptığınız şeyin ismi hemen 'hakaret' ve 'provokasyon' oluyor. Kitlesel saldırılara maruz kalıyorsunuz.

Fakat iş, Sünniler dışındaki inançları eleştirmeye gelince, bunun adına 'ifade özgürlüğü' diyorsunuz.

Bu ikisini topladığınız zaman da ortaya 'demokrasi' çıkıyor.

Not: Bu arada yazıyı yazarken, arada kaynadı, belirtmeden olmaz. Ortaöğretim 10. sınıf Tarih kitabında Süryaniler için söylenen aynen şudur: "Osmanlı'ya ayaklandılar, refah için batı'nın çıkarlarına alet oldular..."

Bakış açısı Sünniler dışında herkese aynı...

Şeriat gelmiyor, sermaye çıldırıyor

Beyoğlu'nda birkaç ay önce belediye kararıyla, masa ve sandalyeler toplatılmaya başlandı. Her zaman olduğu gibi olay "yaşam biçimimize müdahale ediliyor" noktasına evrildi.

Haklılık payı yok değil ancak her olaya tamamen "şeriat geliyor" gürültüsü kopartarak bakmaya başlayınca madalyonun diğer tarafına bakamıyoruz. Olayın başından bu yana, bu konuya girmedim çünkü mekân sahiplerinin sokakları yürünmez hale getirdiğinden şikâyetçiydim.

Aslında Beyoğlu'nun dokusunun bozulması şimdi başlamış değil. Demirören AVM'nin yapılmasıyla, ruhunu yavaş yavaş kaybedeceği bilinen bir gerçekti. Böylesi olaylarda benzer şeyler yapılıyor. Ölümü gösterip, sıtmaya razı etme politikası yani. Önce kaçak kat yapıldı Demirören AVM'ye sonra o kaçak katlar yıkılarak, sanki büyük kazanımmış gibi insanlara sunuldu.

Beyoğlu Belediyesi'nin yaptığı masa-sandalye operasyonu nihayet meyvelerini vermeye başladı (!)

Son bir ayda, İstiklal Caddesi'ni kapsayan Beyoğlu 1. bölgede, eğlence amaçlı kullanılan 30 mekânın bulunduğu binalara apart otel, butik otel ve hostel tarzı otellere dönüştürülmesi için ruhsat verildiği ortaya çıktı. 300 kadar eğlence mekânının bulunduğu bina sahibine de, "Binalarınızı otele dönüştürün" teklifi yapılmış.

Yapılacak şey belli; Beyoğlu büyük bir 'oteller bölgesi' olacak. 3-4 liraya bira içilen, iki kadeh rakı içip, bir şeyler yenebilecek mekânlar yerine, otellerin kendi restorantları olacak. Öyle herkes gidip bir şeyler yiyip içemeyecek. Paran varsa gideceksin, yoksa oralara gidenlerin hayatlarına öykünüp, eğer şanslıysan bir-iki tur atıp, kös kös dolanacaksın.

Oysa Beyoğlu'nun en önemli özelliği, sosyo ekonomik durumu ne olursa olsun, herkesin gidebileceği mekânların bulunmasıydı.

Akp iktidarı ve onun belediyeleri bir yandan vıcık vıcık halkçılık yaparken, bir taraftan da buram buram elitizm kokan -örneğin Sulukule'nin villalar alanı yapılması gibi- işlere imza atıyorlar.

Sermaye her zaman saldırgan olmuştur fakat 9 yıllık Akp iktidarında yön değiştirmeye çalışılan sermaye, çok daha agresif biçimde saldırıyor.

İşin kötüsü, iktidar ve yönetenleri bir-iki iftar çadırı ya da senede 3-5 gecekondu ziyaretiyle halkın bağrından kopmuş, halkla iç içe olan siyasetçi profili çiziyor. Oysa villalarda, konaklarda oturuyorlar, bir emekçinin hayatı boyunca çalışsa alamayacağı türden arabalarda geziyorlar.

Beyoğlu'nu artık ölü kabul edebiliriz. Bir avuç azınlığın kafelere, restorantlara gideceği, otellerde konaklayacağı halkla bağları kopartılmış bir yer haline gelecek. Üstelik bu adım adım uygulanan plan dahilinde, Beyoğlu'na yakın bölgeler de nasibini alacak.

Ota-boka "şeriat geliyor" çığlıklarıyla koşmadan önce etrafa sakin sakin bakınmakta fayda var. Sermaye, bu korkunun ardına sığınarak, her türlü saldırganlığını sergiliyor. Bugün Beyoğlu yarın başka bir yer.

Yaşadığımız yere sahip çıkmaktan aciz durumdayız. 'Köylü' diye burun kıvrılan insanlar, jandarmaya karşı koyarken, bizler yaşam alanlarımızın bir bir peşkeş çekilmesine seyirci kalıyoruz.

Biraz da iyi tarafından bakalım

Galatasaray-Eskişehirspor maçı zor olmasını beklediğim ancak çok daha kolay geçen bir karşılaşma oldu.

Hep olumsuz şeylerden bahsetmek olmaz diye Melo'dan başlamak gerekir diye düşündüm. Melo'yu izledikçe, senelerdir, bu takımda o bölgede kimlerin oynadığı geliyor aklıma. İsimleri bir bir sayıyorum, "Lan oğlum ne yemişler bizi!" diye içsesimle karşılaşıyorum.

Attığı 3 golü dışarıda tutarsak, sahada bulunmadığı bölge yok gibi. Her topa bir biçimde ayağını uzatıyor. Fiziği zaten kusursuz ama onun dışında oyun zekâsı ve sezgileri de üst düzeyde. Pozisyon bilgisiyle hem tehlike alanlarında hem de rakip kalede kendisini gösteriyor. Bir orta saha oyuncusundan başka ne beklenir bilmiyorum. Üstelik, herif seyirciyi de coşturuyor.

Eğer Galatasaray'la yolları ayrılırsa çok kişinin yüreği cız eder ve Brezilyalı futbolu düşmanı olan ben de dahil olmak üzere.

Gelelim Tomáš Ujfaluši'ye. Türkiye'de Mehmet Yıldız'ın en güçle denebilecek stoperler karşısında bile ne derece etkili olduğunu hepimiz biliyoruz. Mehmet Yıldız'ın oyundan çıktığı 58. dakikaya kadar hiçbir pozisyonda geçit vermedi. Mehmet Yıldız iki-üç kez çaresizce kendisini yere bıraktı.

Fizik açısından rakiplere karşı çok ciddi bir üstünlüğü var. Bizim o çok kuvvetli (!) stoperlerimizden farklı olarak, beyni de çalışıyor, kademe bilgisi ve becerisi müthiş. Hakan Balta'nın en büyük şansıdır, Ujfaluši'nin sürekli kademelerine girmesi.

Atletico Madrid'den nasıl geldiği aşikâr. 3'te 3 yapmak istersen 3'ün 1'i kıvamında gelmiş ve büyük taşak malzemesi olmuştu ama şimdiden diyebilirim ki, böyle malzemeye can kurban.

Galatasaray, Eskişehirspor'u bundan önceki maçlara kıyasla nispeten daha rahat geçerken yine S.O.S verdiği zamanlar oldu. Çok rahat kontra yiyor, çok basit pas hataları yapıyor ve ne yazık ki Gökhan Zan gibi bir stoperi var.

Futbul biraz cilve oyunu, Gökhan Zan yaptığı bir hatayla gol yedirebilecekken, bir ya da iki dakika sonra rakip kaleye gol attı. Islıklanması an meselesiyken, bütün stat tarafından alkışlandı. Güven veriyor mu? Tabii ki hayır, hem de hiç güven vermiyor fakat Servet'le birlikte alternatifsiz durumdalar. Transfer döneminde stoper düşünülmezse de, bir yıl daha katlanmak zorunda kalacağız.

İlk yarıda ileri çıkışlarda çok ağır bir Galatasaray izledik. Ağır çekime gerek duyulmayacak türden hücumlar vardı. Riera-Kazım-Elmander üçlüsü ağır olan Eskişehirspor savunmasını zorlayamadı.

İkinci yarı özellikle de ikinci gol gelmişken ve Eskişehirspor'un gardı düşmüşken Elmander ve Baros'u yan yana izleyebilirdik ama Terim buna gerek duymadı. Yaptığı hamlelerle oyunu tutmayı tercih etti. Yıllar insanı değiştiriyor olsa gerek.

4 maç sonunda fena olmayan 'ehh' diyebileceğimiz Galatasaray izleyebildik. Deplasman fakiri görüntüsü çizen sarı-kırmızılı takım, Ankara deplasmanında nasıl oynayacak hep birlikte göreceğiz ama Ankaragücü maçının çok belirleyici olacağını düşünmüyorum çünkü bu ligin açık ara en berbat takımı.

Hakem Tolga Özkalfa berbattı. Şu itirazdan verilen kartlar can sıkmaya başladı. Bu adamlar 90 dakika koşuyor, ciddi adrenalin salgılıyor, en nihayetinde patlama noktaları olacaktır. Sahadaki 22 kişinin, koyun gibi melûl melûl bakması da beklenmesin.

Tamam çok abartı bir tepki verilir, bas sarı kartı ama sahada herhangi futbolcunun eli havaya 20 santimden fazla kalktığı anda da sarı kart vermek büyük haksızlık. Üstelik bu uygulama ne İspanya'da, ne Almanya'da ne Fransa'da ne de İngiltere'de böyle uygulanmıyor. Sıfır tolerans diye, olayın bokunu çıkartmanın anlamı yok.

Unutmadan; Skibbe'yi yeniden görmek güzeldi.

Yazıyı yazmadan önce aklımdaydı ancak tamamen unuttum. Emre Çolak, eline geçen fırsatları bir bir harcamaya devam ediyor. Futbol artık 1960'lardaki gibi değil. 3-5 çalıma tav olan adamlar, futbolun gerizekâlıları. Bu kafayla oynamayı düşünüyorsa, kendisine, Türkiye'ye gelecek bir sirkte iş bulmasını diliyorum.

Bana bunlarla gelmeyin

Ara ara google'dan dönüşlere bakıyorum. Elbette neler yazdığımı gayet iyi biliyorum ama google'a birkaç kelime yazıp gelen bazı arkadaşlar var ki, inanılır gibi değil.

Memleketin cinsel açlık çeken kitlesi de malum olunca, ortaya birbirinden acayip şeyler çıkıyor.

Misal "Esenyurt orospu kadınların numaraları" yazan insan, belli ki Esenyurt'ta oturuyor. Herif işi bitirmek için uzağa gitmeye ihtiyaç duymuyor. İşi direkt bitirmek için, oturduğu güzergahı arıyor.

İçlerinde acayip ötesi ilgiç olanlar var ama benim favorim "Mustafa Özil nereli?" diye arama yapan arkadaş. Eleman, futbolla ilgili ama ilgisinin ölçeği tartışılır. Televizyonlar, gazeteler, haber portalları bas bas bağırıyor Mesut Özil'in ismini, bizimkisi ismini dahi bilmiyor. Üstelik de, ismini bilmediği adamın nereli olduğunu araştırıyor.

Favorilerimden bir diğeri "Recep'in büyük yarrağı." Neye istinaden aradığı konusunda en ufak bir fikrim bile yok ama herif bunun bulunabileceği umudunu taşıyor.

Uzun uzadıya yazmayacağım. Şu aramalara bir bakın, kararı siz verin. Haliyle aralarından en ilginçlerini seçtim. Kelimeleri aynen arandığı gibi yazdım, tashih yok yani.

ARAMA TOP 20

1- Abi ne oluyor götün başın oynuyor
2- Bursa şeyh kucağıma tarikat mürit
3- Cezbelenen kadının videosu
4- Dünyanın oruspu güzelleri
5- Felipe Mello fiziği kaç
6- Pezevenk orospu Türk filmi
7- Yarrak futbolcu
8- Jennifer Lopez götü
9- Johny Since uzun yarrak
10 Beşiktaşlı orospu
11- Hırsız çingenelerle mücadele
12- Ağza alma videosu
13- Bok
14- Beni siken yokmu
15- Göt solcu lucarelli
16- Göt yalaması videolu
17- İbne futbolcular
18- CHPli Hakan Şükür
19- Pezevenk telefonları
20- Şeyhin siki

Hakikaten 'küresel' eylem olmuş

Bugün İstanbul'da Küresel Eylem Platformu tarafından "İklimi Değil Sistemi Değiştir" isimli mitingden iki kare görüyorsunuz.

İlk fotoğrafta, belli ki Coca-Cola'ya bir gönderme var. "Anti Capitalista" benzer bir fontla yazılmış. İyi de güzel kardeşim sen eylemi Peru'da, Kolombiya'da ya da İspanya'da düzenlemiyorsun ki. 'Anti Capitalista' diyerek, bu halka nasıl anlatacaksın derdini.

Aşağıdaki fotoğrafta da, ablamız "Stop Global Warming" diye bir tişört giymiş ablamız. Sanırsın eylemin merkezi Londra.

Dili bile halktan kopuk bir eylemde, insanlar kendi kendini tatmin ediyor. Şu pankartlarla, sokaktan geçen bir tane adamı ikna edebilir misiniz acaba?

Zaten bu halkın yüzde 45'i İspanyolca'yı bilir, yüzde 90'ı da İngilizce'yi ana dili gibi konuşur. Tam kendin pişir, kendin ye tadında olmuş eylem.

Anlatmak istediğini halkına anlatamayan bir eylemden bir bok olmaz. Ayaklar bir gün yere basar umarım.

'Konuşucaz'

Şu aptallığı yapan insanı çalıştırmayacaksın o kurumda. Harf tashihi olur anlarım ama "Konuşacağız" yerine "Konuşucaz" yazan embesil, o kelimenin yazılışını bilmiyordur.

Lise çocuklarının yapmayacağı hatayı -gerçi Türkçe yazan ve konuşabilen insan sayısı azalıyor- bir haber televizyonunda editör olarak çalışan ve o işten ekmek yiyen birisi yapıyorsa, ne söylesen boştur.

NTV kurulduğu günden bu yana Türkiye'nin en iyi haber kanalı olmayı başardı. Ancak özellikle son 3 yıldır, deneyimli tüm muhabir ve editörlerini gönderdikten sonra tabiri caizse cepten yemeye başladı.

Bu ülkede hiçbir şey stabil duramaz zaten. İyiyse kötü olur, kötüyse daha kötü olur.

İktidarın el etmesiyle, onlarca insan işlerinden çıkartıldı. Haber merkezini altüst ettiler. Giden isimlerin kimler olduğunu herkes gayet iyi biliyor. O kuruma ruhunu katanlar, yaptıkları işlerle fark edilen insanlar gönderildi hep. Tabii gönderilen isimlerin ortak özelliği 'muhalif' olmaları.

Daha ne kadar cepten yerler bilinmez ama böylesi çocukça hataları yaptıkları sürece düşey hareketlenmeye devam ederler.

Türkçe'yi okunduğu gibi yazmaya çalışan nesiller o kadar çok artıyor ki, insanın 'yazık' demekten başka çaresi kalmıyor.

10 bin dolarlık çanta ve mavi kapak toplayan teyze

Narşah Ortakalaycı 54 yaşında. Kendini sokaklara vurup, 'mavi kapak' topluyor, engelli oğluna akülü araba almak için.

27 yaşındaki Barbaros, bir trafik kazasında boynu kırıldı ve yatağa mahkûm oldu. Narşah Teyze'nin elinde yok, avucunda yok; 2 aydır hangi çöp tenekesini görse, içinden bir-iki mavi kapak çıkar umuduyla karıştırıyor.

Bir annenin evladına olan sevgisini, erkek olarak anlayabilmem mümkün değil. Annelik başka bir şey, onu tanımlayabilmek, o duyguyu verebilmek için ancak anne olmam gerekir.

Narşah Ortakalaycı'yı; sokaklarda, çöp kovalarında saatlerce mavi kapak toplamaya zorlayan devlettir asıl suçlu olan. Kendi engelli vatandaşına, bir akülü araba almaktan aciz insanların, 10 bin dolarlık çantalarla yurtdışında fink atması, oğluna gemiler alması, yakınlarını şirket toplulukları sahibi yapması insanın kanına dokunuyor.
10 bin dolarlık çanta


Yeri geldiğinde 'anaların gözyaşları' üstünden edebiyat yapanlar, bir Narşah Teyze'ye sahip çıkamıyorsa, yazıklar olsun. Yüzlerce Narşah Teyze var, çocuklarının boğazından kuru ekmek geçirmek için kendini paralayan, yapayalnız kaldığı hayatta mücadele veren.

Bu insanlara, köpeğin önüne kemik atar gibi birkaç çuval kömür, birkaç paket makarna-bulgur vererek, vicdanlarını rahatlatmaya çalışıyor. Meydanlarda "fakir-fukara, garip-guraba"ya nasıl yardım ettiklerini anlatıyor. Bunun adı da sosyal devlet oluyor.

Narşah Teyze, haber oldu, bugün ya da en geç yarına evladının akülü arabası gelir. Peki milyonlarca engelli ne yapsın? Onlar da, 'bir gün bir muhabir beni fark eder inşallah' diye beklesin mi?

Aşağıdaki de Ayşe. Yüzde 75 bedensel, yüzde 25 de zihinsel engelli. Okumak için her gün 25 kilometre gitmek zorunda. O biraz daha şanslı ama babası diyor ki, "Ben her türlü zorluğa razıyım, ama bir tek şu yolun bozukluğu moralimi bozuyor. Köyümüzün yolu yapılsa Ayşe de tekerlekli sandalye ile dilediği yere gidebilir."

Hangi köy bu? Antalya Demre'de. 25 kilometreyi dert etmiyor ama köy yolunu dert ediyor.

Kimi mavi kapak topluyor, kimisi kızını okutabilmek için binbir zorlukla boğuşuyor. Devlet ne yapıyor? Libya'ya uçaklarla gıda yardımı gönderiyor, Sudan için kendi yoksul halkını seferber ediyor, Ortadoğu'da Osmanlıcılık oynayarak, güç gösterisi yapıyor.

Bir zenginlik edebiyatı almış başını gidiyor ama ülkenin sokaklarında bambaşka şeyler yaşanıyor.

Şu kadını çöp kutularından mavi kapak toplamaya iten, her kim varsa, o mavi kapaklara muhtaç olur umarım.

Bu ülkede bu kadar yoksul varken, 10 bin dolarlık çantalarla, ağızlarından vicdan kelimesini düşürmeyenleri yan yana tartmak gerekir.

1 puana razı olmak yakışmıyor

Galatasaray'ın, Karabük deplasmanında aldığı puan, hazine niteliğinde oldu. 90 dakika boyunca 'hayatımda izlediğim en boktan 10 maç' sıralamasına ilk 5'e girmesi kesin, ilk 3'ü zorlar mahiyetteydi.

Her yabancı futbolcu için farklı bir ülkeye gelmek en zorudur fakat eğer kaleciyseniz, zaman mefhumunu biraz daha uzatmak mümkün. Çünkü kalecilerin uyum sorunu ne yazık ki, beklenenden daha fazla oluyor. Ligin ilk 3 maçı itibariyle Muslera'nın performansının pek parlak olduğunu söyleyemeyiz ancak enseyi daha ilk hatada karartmak da, mantık dışı. Hatalı bir çıkış yaptı, kırmızı kartı gördü ve bizleri böyle bir maçla baş başa bıraktı.

Galatasaray'ın 75 dakika 10 kişi kalması aslında bazı defoları göstermesi açısından yararlı oldu. Bugüne dek Galatasaray'ın 10 kişi kaldığını çok gördüm, üstelik çok daha kuvvetli rakipler karşısında ama böylesine ezildiğini tanık olmamıştım. Penaltıdan atılan gole kadar, Karabükspor sahanın her tarafında Galatasaray'dan üstündü.

Bu görüntüyü, 10 kişi kalmış Samsunspor'un Galatasaray'a uyguladığı baskıyla yan yana getirdiğimizde, sarı-kırmızılar için sevimsiz bir görüntü ortaya çıkıyor.

Öncelikle orta sahadan başlamak gerekir. Terim 3 maçta ne yaptıysa Melo ve Selçuk'un yanına 3. isim koymayı başaramadı. 10 kişi kalınca ak koyun kara koyun orta sahada kendisini daha fazla gösterdi. Var olan kadroda bu ikilinin yanına Yekta, Ceyhun ya da Ayhan'dan başka bir isim görünmüyor. Ayhan artık ağzıyla kuş tutsa, tribünlerle yıldızı barışmayacaktır, Ceyhun transferinden bu yana tercih sebebi olmadı, Yekta'ya gelince, Melo-Selçuk ikilisinin yanına konulduğunda pek uygun bir isim gibi görünmüyor. Yine de mecburen bu 3 isim, devre arasına kadar Eboue ya da Sabri gibi isimlerden daha yeğ tutulması gerekir.

Ujfaluši transfer edilmeseymiş (ki, bu transfere şiddetle karşı çıkmıştım, göt olduğumu görmek güzel) savunmanın hali nice olurmuş, insan düşünmek bile istemiyor. Gökhan Zan-Servet-Sabri-Hakan Balta-Çağlar tüm bu isimlere bakınca insanın içi kararıyor, bunalım hali çöreklenip oturuyor. Bu kadar yeteneksiz ve beceriksiz adamın yanında tek başına mücadele vermek Ujfaluši için zor olsa gerek. Neyse ki, Eboue'nin jokerlikten sağ beke geçişi gerçekleşti.

Hakan Balta, 10 kişi kalmış bir takımın sol beki olarak, bir kez bile ileri çıkmadı. Tek kanadı kırılmış kuş gibi, sağdan sağdan kanat çırparak uçmaya çalıştık ama olmadı tabii.

İşlemeyen bir orta saha, sol kanadı olmayan, pres yapamayan bir takımla alınan 1 puan gerçekten de mucize gibi. Mucizeyi gerçekleştiren de, pazar akşamının herkes tarafından eleştirilen ismi Baros olması manidar oldu.

Fatih Terim'in yapabileceği çok şey yoktu, yaptığı müdahalelerle oyunu tutmaya çalıştı fakat sahada varlığı ile yokluğu fark edilmeyen bazı isimlerle bunu yapabilmesi imkânsız. İlerleyen haftalarda Hakan Balta, Servet, Gökhan Zan gibi isimlere geriğinden fazla güvenmesinin sonuçlarını göreceğiz.

Stoperde Servet ve Gökhan Zan yerine, Semih'i görmeyi tercih ederim. Bu kazuletlerden bir şey olmayacağını görmek için müneccim olmaya gerek yok. Semih hata yaparsa, en azından 'evladımızdır' der, sineye çekeriz.

Acı ama gerçek, savunmadaki bu isimlerle her maç gol gelir. Galatasaray kazanmak istiyorsa, rakip kim olursa olsun minimum 2 gol atmayı becermesi gerekir. Yoksa, 1 puanlara daha çok razı olunur, hatta bugünkü gibi 'şükür' denir.

Not: 3 güne bir maç, 3 güne bir yazı. Allah belanı versin Federasyon.

İktidarın kopyacıları

3 Temmuz'da başlatılan 'şike operasyonu' sonrası Türkiye'de Fenerbahçeliler ayağa kalktı. Gösteriler düzenlendi, sokaklarda yüründü, statlarda basın emekçilerine saldırıldı, gazete köşelerinde önce "Biz yapmayız" dendi, sonra "Ama herkes yaptı" noktasına kadar gelindi. Bloglarda, tarihsel süreçler, ancak bir gerizekâlının kafasından çıkabilecek tarihsel örneklendirmeler, 'Cumhuriyeti biz kurduk' söylemleri hepsi ama hepsi son buldu.

Ne zaman son buldu? Futbol Federasyonu'ndan yapılan "Bu sene kimse küme düşmeyecek" açıklamasıyla beraber. Zaten bütün bu hengame, göt yırtma seanslarının derdi buydu; ligde kalabilmek.

Neden kimse, Şampiyonlar Ligi'ne gidilmediği için şu an sokaklarda değil, eylem yapmıyor diye insan düşünüyor. Çünkü, bu gereksiz eylem ve söylemlerin çapının Edirne'yi aşmayacağını herkes gayet iyi biliyor. Burada öttürülen borunun sesi, bırak İsviçre'yi, Bulgaristan sınırına bile gitmez.

Dün Fenerbahçe ve Manisaspor arasındaki karşılaşma, dün akşamdan beri medyanın sayfalarını kaplıyor, ekranlarından düşmüyor. Peki Fenerbahçe'ye verilen 2 maçlık seyircisiz ceza neden verilmişti? Shakhtar Donetsk'le yapılan hazırlık maçında, basın emekçilerine yağdırılan maddeler yüzünden.

Şimdi aynı basın yapılanları unuttu ve bu cezanın ne kadar da muhteşem bir şey olduğunu anlatmaya başladı. Her ne kadar, seyircisiz maç cezasına karşı çıksam da, verilmiş cezanın çekilmeden, böyle evrilmesi ve bunun üstünden destanlar yazılmasını da mantıksız buluyorum. Üstelik bir güruh yapılanları unutmuş halde "İşte kadınlarımız" diye, herkese locadan bakmaya devam ediyor.

Cezasahası'nda Soner süreci ve yaşananları 'Şikeci olmak varmış!' başlığıyla şahane tespit etmiş. Üstüne ne bir eksik ne bir fazla ekleme gereği yok diye düşünürken, Semih'in attığı golün sayılmamasının ardından Fenerbahçe'nin kalesinde bulunan tanımsız cismin yaptığı açıklama geldi.

Ne diyor bu cisim; "Her gün uğraştıklarımız, her gün birilerine cevap vermelerimiz yetmiyormuş gibi, bir de bazı görünmeyen hareketlere maruz kalıyoruz. Haykırışım verilmeyen gole. Semih, pozisyonda görünmüyor bile. Verilmeyen bir golümüz var. Hakemler o dakikaya kadar mükemmel maç yönetti. Son dakika verilmeyen gol var. Her gün anamız ağlıyor bazı şeylerle uğraşmaktan. Hiç olmazsa bizim hakkımızı yemeyin. Sadece bunu istiyorum."

O dakikaya kadar mükemmel maç yönetmiş hakem. Tabii Bekir'in, Kahe'yi indirmesine verilmeyen penaltı da bu mükemmeliyetin bir örneği, bu tipe göre.

Türkiye mazlumu seviyor. Sürekli ağlayan, sızlayanlara sempati ile bakıyor. Ligin daha üçüncü haftasına girilmişken, önce Aykut Kocaman ekranlarda arz-ı endam etmeye başladı içinde gözaşı barındıran, ağlak cümlelerle, sonra daha ilk hakem hatasında bu tip ağlamaya başladı.

Süreci her yönüyle kendi lehine çeviren, 2010-2011 sezonuun ikinci devresinin yarısından fazla maçı bağlayıp yüzsüz yüzsüz ortalarda gezinenler, üstüne bir de hak-hukuk edebiyatı yapıyor. Üstelik daha ilk hatada ve üçüncü maçlar oynanırken.

Türkiye'de Akp iktidarı 9 yıldır bu mazlum edebiyatı ile iktidarda bulunuyor. Yapılan her işte iktidar, yapılamayanlarda ise muhalefet gibi davranan Akp, spor kulüplerimize de iyi bir örnek oluşturmuş. Fenerbahçe de, bunun başını çekmiş vaziyette. Bu mazlumluk, seneler boyu sürecektir, hatta zaman zaman daha yükses sesle dile getirilecektir, cam simidi olarak.

Evet dün Şükrü Saraçoğlu Stadı'nda tarihi bir akşam yaşandı. 'Krizi fırsata çeviren' Akp hükümeti gibi Fenerbahçe Spor Kulübü de. Bank Asya yollarına düşmeleri gerekirken, her yönden kârlı çıktıkları bir sene oldu.

Unutmadan, bu cemaat işi ne oldu? Cemaat deniyordu, herkesin ağzında bu vardı. Salon yapılıyor değil mi? Üstüne reklam anlaşmaları da devam ediyor.

O değil de, bugüne dek, statlara kadınlar giremiyor muydu? Ceza ojbesi olmayı kabullenen herkese tebrikler (!)

Umuda yolculuğun kahramanları

Guardian gazetesi, Feriköy'de futbol oynayan Afrikalıların dramını yansıtmış. Haberi okuyunca ilk aklıma gelen 2002 yılında Evrensel Gazetesi'nde çalışırken, yaptığım bu röportaj oldu. Aradım, taradım ve de buldum.

Birkaç gün birlikte geçirdiğim Afrikalı dostlarla, pek çok şey konuşmuştuk ama bazıları kayıt dışı olmuştu, onlara söz verdiğim için. Ne çabuk geçmiş zaman.

Sanki daha dün gibi geliyor Hacı Ahmet'te toprak sahada konuştuğum bu insanlarla yaptığım röportaj. Paylaşmak istedim...

UMUDA YOLCULUĞUN KAHRAMANLARI

Rivayet o ki, ’60’lı yıllarda o dönemlerin meşhur Vefa’sına bir Habeş oyuncu düşmüş. O oyuncunun akıbetini bilmiyoruz ama o yıllardan 90’ların başına kadar Afrikalı oyuncularla tanışma fırsatı bulamadığımız bir gerçek.

Hollanda, Belçika ve Fransa gibi Avrupa’nın gelişmiş ülkeleri sömürgeciliklerinden uzanan gelenekle Afrikalı oyuncuları önce altyapılarına, sonra da takımlarına dahil ettiler. Türkiye ise Gençlerbirliği Başkanı İlhan Cavcav’ın getirdiği Kona, Moshoeu ve Kushe’den sonra Afrikalı oyuncuları tanımaya başladı.

Galatasaray’ın Iorfa’sını unutmuş değilim. Sanırım Iorfa transferi Afrikalıların, Türkiye’ye daha geç gelmelerine neden oldu. Evet İlhan Cavcav’ın bu üç oyuncuyu getirmesinden sonra Türkiye’de ‘moda’ya benzeyen transfer rüzgârı, bu siyah adamlardan yana esmeye başladı.

Hemen her kulübümüz yabancı kontenjanına göre üçer-beşer Türkiye’ye getirdiler Afrikalıları. Ancak Avrupalı takımların yaptığı gibi kamplar düzenlenmedi, araştırmalar yapılmadı.


Türkiye’de transferler ‘sar oradan iki futbolcu’ şeklinde yapılınca Afrikalı futbolcular hakkında pek olumlu düşünceler edinilemedi. Gelenler televizyonlara malzeme olup soytarı muamelesi gördüler ya da uyumsuz ve sorunlu insanlar olarak lanse edildiler.

Tabii Afrikalı oyunculara talep artınca kendilerini menajer olarak tanıtan ve sanan birtakım dolandırıcılar Afrika’dan Türkiye’deki kulüplerin haberi bile olmadan bu çaresiz insanları getirmeye başladı. Örneğin; bu röportaja konu olan iki arkadaşa "Sizi Türkiye’den istiyorlar" demişler ve ellerinde avuçlarında ne varsa almışlar. Havaalanına geldiklerinde bir de bakmışlar ki; ne gelen var, ne de giden. Havaalanında yapayalnız kalan bu insanlar da, doğal bir içgüdü gereği olsa gerek, kendileri gibi olanları, bir şekilde bulmuşlar. Gitmek isteyenlerin de cepleri delik zaten.

Şimdi hepsi yoksul bir yaşam içinde, umudun peşine takılmış yeteneklerinin farkına varılmasını bekliyorlar. Beslenme, barınma gibi sorunlarla boğuşuyorlar. Buraya geldiklerinden bugüne kadar 10-15 kilo kaybedenleri var aralarında. Günlük besinleri ne yazık ki sadece kahve ve ekmek. Birkaç saatlik antrenmandan sonra tek yiyebildikleri bunlar. Onu da bulabilirlerse.

Bazıları Almanya’da ve Türkiye’de futbol oynamış. Bazıları ise ülkelerinin milli takımlarının aday kadrolarına bile çağrılmışlar. Hepsinin de isteği; kendilerine sadece bir şans verilmesi. Aslında Türkiye’de oynayan bazı yabancılara baktığımızda aslında haksız olmadıklarını görüyoruz.

Onlarla röportaj yapabilmek pek de kolay olmadı. 2-3 gün süresince oturup sohbet ettik. Bizi tanımak istediler, haklılar da. Çünkü daha önce kendileriyle konuşup gazete ve televizyonlarına çıkartanlar, siyahların ‘potansiyel uyuşturucu satıcısı’ olduğu savından hareketle bir anda hepsini basının pek sevdiği jargonla ‘beyaz ölüm taciri’ne dönüştürmüşler.

Oysa ki, biraz para kazanabilmek için araba yıkama işi yapanlar bile var aralarında (Söz verdiğimiz için ismini vermeyeceğiz. Hakikaten de acı bir durum sen ülkenin ulusal takımında aday kadroya çağrıl, ümit milli takımının değişmez oyuncusu ol, sonra Dolapdere’de üç-beş kuruşa araba yıka).

Neyse dediğimiz gibi önce konuşmak ve bizi tanımak istediler (Ehh adamlar haklı bunca yapılan şeyden sonra). Sonrasında tüm soruları şüpheli ve mesafeliydi. 3 gün sonrasında "Tamam, artık ne isterseniz sorabilirsiniz" dediler.

Türkiye maceranız nasıl başladı?

Moses Sakyi (Gana-22) - Bir yıl önce Almanya’dan geldim Türkiye’ye. Almanya’da St. Pauli takımında oynadıktan sonra Y.Yozgatspor’a transfer oldum ve burada bir yıl oynadım.

Frank Tagbo (Nijerya-26) - Bir buçuk sene önce geldim Türkiye’ye. Türkiye’de hiçbir takımda oynamadım sadece kendi ülkemde futbol oynadım.

Rachid Adeba (Nijerya-21) - 6.5 ay önce Türkiye’ye geldim. Nijerya 21 yaş altı Milli takımında oynadım. Ancak buraya geldikten sonra bir daha seçilmedim.

Peter (Nijerya-21) - Türkiye’ye 5-6 ay önce geldim. Ben de Nijerya Ümit Milli Takımı’nda oynadım.

Buraya gelirken beklentileriniz nelerdi?

Moses - Tabii ki, futbol oynamak için geldim. Başka ne olabilir. Y.Yozgat’ta oynadığım dönemde bir problem yoktu ama bu yıl biraz sıkıntılı geçti. Çünkü hiçbir takımla anlaşamadım. Ancak sonraki sezonlar için umudumu koruyorum.

Frank - Futbol oynamak ve para kazanmak için geldim. Beni buraya bir menajer getirdi ve Türkiye’den bir takımın beni transfer etmek istediğini söyledi. Havaalanına geldiğimde kimsenin olmadığını gördüm.

Rachid - Buraya gelirken içimde birtakım şüpheler vardı açıkçası. Ve şüphelerim de haklı çıktım. Ama bundan sonrası için içimde hâlâ bir ümit taşıyorum.

Peter - Büyük beklentilerim vardı ama şimdiye kadar beklentilerimin hiçbiri gerçekleşmedi. Ama bu hiç olmayacak anlamına gelmiyor. Onun için hâlâ umutluyum.

Türkiye’de oynanan futbolu nasıl değerlendiriyorsunuz?

Moses - Türkiye’de oynanan futbol ile Avrupa’da oynanan futbol arasında çok da fark yok aslında. İyi futbol oynayan takımlar burada da var. İyi antrenman programları uygulanıyor. Burada gelecek vaat eden oyuncular hemen takibe alınıyor ve ona bir şans veriliyor.
Maalesef Afrika’da küçük yaştaki oyuncular bu şansı bulamıyor. Örneğin; Afrika’da sokakta futbol oynayanlara, sokak çocuğu gözü ile bakıyorlar. Ama burada öyle değil. Ancak son yıllarda bu bakış biraz olsun bizde de değişmeye başladı. Çünkü bu işten ciddi paralar kazanıldığını görmeye başladı herkes. Futbol bir meslek olarak algılanmaya başlandı.

Frank - Türkiye’de futbol yavaş yavaş ilerliyor bence. Birkaç yıl önce sadece Galatasaray, Beşiktaş ve Fenerbahçe’nin ismini biliyorduk. Fakat son yıllarda Gençlerbirliği, Gaziantepspor gibi takımları da tanımaya başladı insanlar. Bunun dışında sizin ülkenizden yurtdışına çok sayıda futbolcu gidiyor. Tüm bunlara bakarak, Türkiye’de futbolun geliştiğini görebiliyoruz.

Rachid - Türkiye’de futbol çok ilerledi. Özellikle Türk Milli Takımı’nın dünya üçüncülüğü ve Galatasaray’ın UEFA şampiyonluğu bu ilerlemenin bir göstergesi.

Peter - Türkiye’ye gelmeden önce Türk futbolu hakkında çok fazla bir bilgim yoktu. Özellikle Dünya Kupası’ndan sonra daha fazla bilgi sahibi oldum. 20 yıl önce Türkiye’nin dünya futbolunda bir yeri yoktu ama artık var. 2002 Dünya Kupası’ndan sonra Türkiye’de futbolun ne kadar ilerlediğini çok iyi gösteriyor.

Afrika’da ile Avrupa futbolu arasındaki farklar neler sizce?

Moses - Futbolcu kalitesi anlamında çok fark olduğunu düşünmüyorum. En büyük fark; Avrupa kulüpleri rahat bir şekilde transfer yapabilirken, Afrika’da bu gerçekleşmiyor. Tabii bunun en büyük sebebi de para. Afrika kulüpleri sadece kıta içinde transfer yapabiliyor; bu da sınırlı bir şekilde gerçekleşiyor.

Frank - Afrika kıtasının genelinde iyi futbol oynandığını söyleyemem. Bireysel olarak iyi oyuncular tabii ki var. Ama dediğim gibi sadece bireysel yetenekler. Kıtada iyi futbol oynanmamasının en önemli sebebi de; ekonomik olarak az gelişmişlik, organizasyon ve altyapı eksikliği. İyi bir organizasyonun nasıl yapıldığı bilinmiyor Afrika’da. Bunun dışında hemen tüm Afrika ülkelerinde çok fazla rüşvet dönüyor.

Peter - Büyük farklar olduğunu düşünmüyorum. En büyük fark; altyapıya verilen önem bence. Son yıllarda az da olsa Afrika’da da altyapıya gereken önem verilmeye başlandı. Çünkü herkes gördü ki, bu işten ciddi paralar kazanılıyor.

Son yirmi yılda Afrika ülkelerinin Dünya Kupası’ndaki başarısını nasıl yorumluyorsunuz?

Moses - Senegal, Kamerun ve Nijerya, Dünya Kupaları’nda büyük başarılar gösterdiler. Bunun en büyük nedeni; yurtdışına verdikleri oyuncu sayısının artması. Avrupa’ya giden Afrikalı oyuncular orada uygulanan antrenman programlarını öğreniyorlar ve kendi ülkelerinde bunları uyguluyorlar.

Rachid - Gelişmenin en büyük nedeni; Afrika’da kıta içinde takımların transfer yapması. Herkes birbirine bir şeyler öğretiyor. Böyle olunca da, Afrika futbolu ilerleme gösteriyor. Tüm Afrikalı futbolcular yurdışında ne öğreniyorlarsa geldiklerinde kendi ülkelerinde bunları öğretiyorlar. Bunun sonucunda da ilerleme kaçınılmaz oluyor.

Peter - Afrika yüzyıllar boyunca sömürüldü. Sömürge kıskacı azaldıkça futbol da gelişim gösterdi. Ancak Avrupa kulüpleri gelecek vaat eden küçük yaştaki Afrikalı futbolcuları kendi altyapılarına götürüyorlar. Bu da bir çeşit sömürü. Bunun tek iyi yanı, futbol eğitimlerini Avrupa’da alan gençler ülkelerine döndüğünde öğrendikleri her şeyi ülkelerindeki insanlarla ve futbol adamları ile paylaşıyorlar. Bu paylaşım da, Afrika’da futbolun gelişimini sağlıyor.

Peki burada yaşadığınız sıkıntılardan söz eder misiniz?

Rachid- Aslında birçok sıkıntı yaşadığımız söyleyebilirim. Yolda yürürken arkamızdan küfür edenler ve bize cüzamlı gibi davrananlar, Arap diyenler vs. vs. İş bulamamak en büyük sıkıntılarımızdan birisi. Bırakın futbolcu olarak iş bulmayı, başka iş bile bulamıyoruz.
Ayrıca burada yabancı oyunculara az fırsat verildiğini düşünüyorum. Mesela kendimizi gösterebilmek için 2. Lig’de bile oynamaya hazırım ama Türkiye’de 2. ve 3. liglerde yabancı oyuncu oynatılmıyor.
Bunun nedenini bilemiyorum (Biz kendisine anlattık). Oysa ki, birçok Avrupa ülkesinde yabancı oyuncu oynatılıyor. Baktığınız zaman Hollanda, Belçika ve Fransa’da Afrikalı oyuncular önce kendilerini alt liglerde gösterip 1. Liglere geliyorlar.

Son sorduğumum soruya tek cevap veren oyuncu Rashid oldu. Diğerleri sıkıntılarını paylaştılar ama yazmamızı istemediler. Burada bazı kişilerin geleneksel misafirperverliğimizi göstermeleri hoşlarına da gitmiş. Börek yapıp yollayanlar (ama ıspanaktan nefret ediyorlar), kendilerine gerçekten dostça davrananlar. Hepsi ülkelerini çok özlemiş. Ablasını, annesini, babasını, arkadaşlarını...

Her gün düzenli bir şekilde, sabah ve akşam olmak üzere antrenmanlarını yapıyorlar. Hâlâ umutları var futbol oynayabilmek için. Belki oynayamayacaklar ama yine de ümitlerini kaybetmiş değiller.

Bu arada bir de söz aldık kendilerinden, eğer tanınmış birer futbolcu olurlarsa ilk röportajlarını yine bizimle yapacaklar. Ne dersiniz belki de, yeni Abedi Peleler, Weahlar yanı başımızdadır.

Sorunlar çok, hayal kurmak için erken

Samsunspor karşısında beklenen galibiyet ancak hâlâ olgunlaşamamış bir oyun ve pek çok eksik gedik izledik. Yok muydu, iyi şeyler? Elbette vardı ama daha kat edilmesi gereken fazlaca konu var.

Sıfır çekilen ilk haftada sahaya çıkan oyuncuların dizilişlerinde hata olduğunu söylemek gerekir. At götünde kelebek misali Sabri orta sahada, Eboue sol kanatta, oyuncu zekâsı minumum düzeydeki iki stoper ve Ujfaluši'nin sağ bek başlaması. Maç başlamadan sahaya bakıldığında, kazanılması zor bir maç olacağı belliydi, öyle de oldu.

Futbol çılgınlığı her zaman kaldırmıyor, bu yüzden Fatih Terim ilk haftadaki hatalarından arınmış bir 11'le sahaya çıktı. Bu kez oyuncular çok daha yerli yerindeydi. Ancak Terim'in büyük bir sıkıntısı var, o da santrafor. Hafta içi Terim'le ilk ağızdan konuşmuş bir gazeteci abimle dertleştik. Terim'in, Baros için "Ciddi psikolojik sorunları var ve hiç mi hiç güvenmiyorum" dediğini, dile getirdi.

Baros'u seviyoruz, sahadaki mücadelesini, hırsını beğeniyoruz. Fakat kabul etmeliyiz ki, bu yılki Baros, gerçekten de Terim'in söylediği çizgide, henüz güven verebilmiş değil. Psikolojik sorunları var mıdır ya da gerçekten takımda kalmak istemiyor mu, ilerleyen zamanlarda daha net görebileceğiz.

Galatasaray'ın Baros dışında sahadaki görüntüsüne gelecek olursak, ne yazık ki, bu takım kör topal, devre arası transfer dönemine kadar ilerlemek zorunda. Her iki bekinin de değişmesi şart. Ama tabii söz konusu Galatasaray olunca, transfer sezonu boyunca golcü arar, son dakikaya iki sürpriz yumurta çıkartıveririz.

Çok pas yapmaya çalışıyor Galatasaray ancak kritik bölgelerde ciddi pas hataları yapılıyor. Mustafa Sarp'ın tüm Galatasaraylılardan intikam anında attığı golde, bunu hepimiz gördük. Pas hataları minimize edilirse, daha işlevsel bir orta saha ve daha az yürekleri ağıza getiren bir takım izlemek mümkün.

Samsunspor 10 kişiyken bile Galatasaray'a yaptığı baskıdan sonuç aldı. 10 kişi kalan takımlar biraz serseri kurşun misalidir ama Galatasaray'ın eğer ciddi hedefleri varsa, rakip 10 kişiyken bu kadar baskı yememeli.

Bu baskıda biraz da Eboue'nin orta sahada kullanılmasının etkisi var. Bence maçın dönüş anı da Eboue'nin oyundan çıkması oldu. Orta sahada ne pres yapabildi, ne de pas dağıtabildi. Fiziken sahadaydı ama birkaç pozisyon dışında etkisiz eleman tadında takıldı. Terim'in er ya da geç Eboue'nin bir orta saha oyuncusu olmadığını görmesini beklemekten başka şansımız yok. Çünkü Terim'in bayıldığı şeylerden biridir "Ben yaptım" diyebilmek.

Sercan ve Elmander'in gollerdeki etkisi, rakip fazlaca yıpranmaya başlamışken yadsınamaz. Elmander, Terim'in pek tercih noktalarından biri değildi, bugünkü maça kadar. Ancak attığı gol ve sahadaki efektifliğiyle, formayı Baros'tan daha fazla hak ettiğini gösterdi.

Galatasaray aksıyor, bunda pek çok bileşen etken ama bsenim kafamdaki futbol öyle 5 bilinmeyenli denklem değil. Sahaya 11 kişi ile çıkılacaksa, oyuncular her kadar eksik gedik de olsa doğruları yansıtmakta fayda var.

Melo'nun takıma katkısı gerçekten çok olumlu ve ileriye umutlu bakmak için geçerli, Selçuk henüz daha sahada bekleneni vermekten uzak ancak orta sahada geçen hafta Sabri bu hafta Eboue ile bu iki oyuncunun da verimleri düşüyor.

Son olarak, Galatasaray'ın rakip kim olursa olsun, sahaya bir golcü ile çıkması iyice can sıkıcı bir hale gelmeye başladı. Sercan ve Elmander'in girmesiyle oyunun nasıl değişik bir hal aldığını gördük. Bari kendi sahanda oynarken, iki golcüyü yan yana oynat. Hayır, rakip Barcelona olur, Manchester United filan olur anlarım ama birader Samsunspor'la oynuyorsun, ayıp oluyor.

Anlık patlamalar, devamlılığın az olduğu bir oyun ve fazla sayıda sorun, ligin başı için olumlanabilecek şeyler fakat tarih yaprakları ilerlemeye başladığında bu sorunlar devam ederse, iş tatsız hale gelir.

Unutmadan, cidden daha maç başlamadan, Elmander'in gol atacağını söylemiştim, sağolsun beni yanıltmadı. Arada oluyor öyle şeyler. Ayrıca Elmander'le ikilenecek forvet, Galatasaray çok tehlikeli bir takım yapar, yimdiden notumu düşeyim.

Eklemezsem olmazdı; şu Brezilyalıların gol sevinçleri kadar itici gol sevinçleri olamaz. Ya hamam böceği gibi yerde mal mal hareketler yaparlar, ya yengeç modeline dönerler, bugün de halen ne yaptığını anlayamadığım Melo'nun gol sevinci. Biri de insan gibi sevinsin, neymiş bu hayvan olma merakı anlayamadım. Yemin ediyorum, o şahane gole doğru düzgün sevinemedim, kendisini tanımsız bir biçimde kafasını sik gibi sallayıp, yerde salak hareketler yaparken...

Gururumuzu okşatıp, göğsümüzü kabartalım

'Arap Baharı' denen aldatmacanın sözde başrollerinden ama kendisine figüranlık bahşedilmiş Türkiye Cumhuriyeti başbakanı, Tayyip Erdoğan Tunus'ta, Mısır'da, Libya'da 'kahramanlar' gibi karşılandı. Arap halkı, Müslüman bir ülkenin liderini bağrına bastı.

Geriye dönmekte yarar var. Daha birkaç ay önce "NATO'nun Libya'da ne işi var?" diyerek, işgali sert dille (!) eleştiriyordu. Sonra ne olduysa, NATO'nun Libya işgaline 6 gemiyle destek verdi. Ardından sözümona 'bayram yardımı' adı altında muhaliflere silah temin etmek için yüzmilyonlarca dolarlık para yardımı yapıldı. Bugünse, paraşütlerle gıda yardımı yapılıyor.

Hadisenin içine, daha 8-9 ay önce Kaddafi'yle verilen samimi pozları, Kaddafi'nin çadırındaki ziyaretini koymak istemiyorum ama insan bir taraftan da, 'Libya'da insanlar birdenbire mi ezilmeye başladı?' diye sormak istiyor.

Arap Baharı adı verilen ve halk hareketi gibi gösterilen bu arkadan ittirilen isyanlar, aslında işgalden başka bir şey değil. Elbette Arap coğrafyasında yaşayan insanların totaliter rejimlerin boyunduruğu altında olduğu su götürmez bir gerçek ancak şu an yaşananları halk hareketi boyutunda göstermek de, insanları aptal yerine koymaktan başka bir şey değil.

Kapitalizm 15 yıldan bu yana can çekişiyor. İnsanlara zenginlik, refah, adalet gibi koskoca bir yalan balonu vaadedenler, artık kıpırdayamaz hale geldi. Vaat ettikleri kavramların içinin boş ve asla gerçekleştirilemeyeceği de, vaat edilenler tarafından görülmeye başlandı. Ne yapmak gerekiyordu? Tabii ki, yeni vaatler ve yeni kavramlar.

İşte adına 'demokrasi' denilen yüzyılın en büyük yalanlarından biri de, bu noktada yeniden harekete geçirildi. Yüzyıllardır baskıcı rejimlerle ezilen Araplara da bu yeni yalan sunuldu.

Bu süreç yeni değil, denemeler Irak ve Afganistan halkları üstünde gerçekleştirilmeye koyuldu. Irak'a getirilen 'demokrasi'nin bilançosu 700 bin ölü, 20 bine yakın da kayıp olarak gerçekleşti. Afganistan'a getirilen 'demokrasi' bilançosu ise 100 bine yakın insanın ölümü ve 12 bin kişinin kaybolması.

Irak ve Afganistan üstünde filizlendirilen 'demokrasi' deneyi artık gerçekleştirilmeye hazır hale geliyordu. Tabii birkaç değişiklikle. Bu değişiklik ise bütün dünya medyasının -ana akım medyadır bahsi geçen- sözbirliği etmişcesine Arap coğrafyasına sunduğu 'özgürlük' kavramıyla yapılmaya başlandı.

Yarattıkları sistemin bumerang gibi kendisini vurması, kapitalist sistemi yeni üretim ve tüketim alanları oluşturmaya itti. Bu alanlar için de en uygun koşullar Ortadoğu'da bulunuyor. Çünkü bugüne dek, ilişkiler her ne kadar sıcak olsa da, Arap coğrafyası, kendileri için pazar haline getirilmedi.

Bugün tepesinden paraşütlerle gıda yardımı yapılan Libya, Afrika'nın en büyük üçüncü petrol ihracatçısı durumunda. Üstelik Libya topraklarının sadece yüzde 25'inde petrol çıkartılıyor. Kaddafi döneminde Libya petrolleri, İtalyan Eni, Fransız Total, İngiliz BP, İspanyol Repsol ve Avusturyalı OMV şirketleri arasında paylaşıldı. ABD, yaptığı milyarlarca dolarlık yatırıma rağmen, Kaddafi döneminde bu yarışta hiçbir zaman söz sahibi olamadı. Ehh, artık hazır koşullar olgunlaşmışken, neden ABD, Libya petrolleri ele geçirmesin? Buna bir de, Libya topraklarında kesinleşmiş 1.3 milyar metreküplük doğalgaz rezervi bulunduğunu da ekleyelim.

Arap coğrafyası şu an 'demokrasi' yalanıyla sömürü düzenine hazırlanıyor. Bu düzen ekonomik ve politik olarak pek çok ülke tarafından desteklenmekte. Bu desteğin payendelerinden biri de Türkiye.

Tayyip Erdoğan, 2008 Aralık'ta 'One Minute' ile Arap coğrafyası için sunulmuş, onlara 'demokrasi'yi anlatmak için kullanılan, Ilımlı İslam figüranından başka bir şey değil.

Bugün dünya medyasında kendisine düzülen 'Karizmatik büyük lider' methiyeleri, Türk toplumuna yetiyor. Biz madalyonun tek tarafına bakmayı seviyoruz çünkü. Ardında neler olduğu, kimin neler çevirdiği ile zerre ilgilenmiyoruz.

İşin acı tarafı, birkaç gün önce gittiği ülkelerde verdiği 'akıllar'ı, kendi ülkesindeki insanlardan esirgemesi.

Krizle boğuşan dünya ülkeleri, önlerindeki pastadan dilim dilim tatmaya başlarken, bizlerse, ülkenin başbakanı için söylenen 'karizmatik', 'büyük lider' cümleleriyle gururumuzu okşatıp, göğüsümüzü kabartıyoruz.

Sözün özü, Türkiye ve onun şimdiki başbakanı koskaca bir oyunun, küçücük figüranı.

'Demokrasi' adına binlerce sivil öldürülüyor, halklar birbirlerine düşman ediliyor, ülkelerde derin çatlaklar oluşturuluyor, imdat anında yeniden gösterime sokulsun diye.

Bugün Libya semalarından 22 tonluk gıda yardımı atan Türkiye ise kendi topraklarına; acı, ölüm ve gözyaşıyla sonlanan bombalar fırlatıyor. Biz de bunun adına demokrasi diyoruz.

Pespaye gazetecilik örneği

O başlığı atanın sülalesini sikeyim.

Nerede kalmıştık?

Fatih Terim, en son Olimpiyat Stadı'ndan yuhalamalar eşliğinde ikinci dönemini sonlandırmıştı ve Galatasaray geçen yıl yine bu statta İstanbul Büyükşehir Belediyesi'ne yenilmişti. Tabii taraftarların kabir azabı yaşadığı bir sezonu da geride bıraktığımızı eklemekte fayda var.

Terim yeniden göreve geldi, pek çok futbolcu ile yollar ayrıldı, yepyeni isimlerle tanıştık. Hazırlık dönemi umut verdi, heyecan yaşattı Inter, Liverpool ve Real Madrid gibi takımlar karşısında oynanan futbol.

Geçen yıl bu takımın en büyük sorunlarından biri orta sahası ve savunmasıydı. Zekâ seviyesi düşük, bununla birlikte yaratıcılıktan uzak, sonuç alınabilecek noktalarda beceriden yoksun bir orta saha ile hızlı adamlar karşısında etkisiz, oyundan çabuk düşen, birbiriyle uyumsuz bir savunma izledik.

Transfer dönemi süresinde golcü aradı Galatasaray. Elbette ihtiyaç duyulan mevkilerden biri de golcüydü ancak orta sahası ve savunmasına nokta transferler yapmaktan uzakta kaldı.

İBB maçına Ujfaluši, Gökhan Zan, Servet ve Çağlar dörtlüsüyle başlayan Galatasaray, maçın sonunu Sabri, Servet, Ujfaluši ve Eboue ile bitirdi.

Kimileri için alternatifi bol geri dörtlü tanımlaması yapılabilir bunun için ama kendi adıma pek de öyle olduğunu söyleyemeyeceğim. Futbolun geldiği noktada, savunmalar birbiriyle oynama alışkanlığına sahip, özellikle çift stoperle oynuyorsanız, bu iki adamın ruh ikizi gibi olması gerekir. Ne yazık ki; Servet de, Gökhan Zan da, yıllardır yan yana oynamalarına karşın bu özelliğe sahip değiller. Çünkü her ikisinin de oyun zekâsı ve yetenekleri kısıtlı. Bu yüzden transferin olmazsa olmazı stoper olmalıydı ancak esgeçildi.

İlk yarı süresince Melo, Sabri ve Selçuk üçlüsü ile oynayan Galatasaray'ı etkisiz hale getirmek çok da zor değilmiş. Abdullah Avcı'nın Selçuk'u, Efe ile adam adama oynatmasına Sabri'nin kafası kesilmiş tavuk gibi orta alanda koşması ile birleşince, Galatasaray hem pozisyon bulamadı, hem de orta alanı Ayder Yaylası'na döndü.

Terim de bunu fark etti ve ikinci yarı Sabri'yi geriye çekip, Yekta'yı oyuna alarak, tabloyu değiştirmeye çalıştı. Geldiği günden beri söylüyorum, Yekta Galatasaray'da oynayabilecek yeteneklere sahip değil. Kasımpaşa'da yıldız olabilir ama burada olamaz. İnsan haliyle, Culio'nun gönderilişini sorguluyor, orta sahayı bu halde görünce.

Sezon boyunca nasıl kullanılacak çok merak ediyorum ama Eboue eğer ilk yarıda olduğu gibi kullanılmaya kalkışılırsa, kendisini ikinci Iorfa ya da Lukunku vakası olarak hatırlarız ülkeden ayrıldığında. İstatistikten hoşlanmam ama mutlaka tutulmuştur, verdiği pasların tamamına yakını rakibe gitti ve bu yüzden de eksik adamla yakalandı Galatasaray. Böylesi koşullarda 1 puan hazine kıvamında olurdu, o yüzden 3 puan başından sonuna hak edenin oldu.

Galatasaray sol beksiz -burada Eboue belirleyici olacak-, oyun zekâsı ve yeteneği eksik olan stoperlerle oynuyor, Sabri orta alanda oynarsa, rakip hep fazla olacak ve Terim istediği golcüye sahip değil.

Sezon başı için çok gaddar değerlendirmeler olabilir ama sadece Selçuk'u birebir savunarak, koskoca orta alan etkisiz hale geliyorsa, çok da ümitvar olduğumu söyleyemem. Galatasaray'ın bu sezon en büyük şansı, hepimizin bok attığı play-off sistemi olabilir çünkü ikinci yarıda çok ciddi transfer hamlelerinin yapılacağını düşünüyorum.

İnanın, bu kadar transfere rağmen, Fenerbahçe'nin, Trabzonspor'un kadroları çok daha geniş ve ne yazık ki, oyuncu kalitesi açısından daha zengin. Üstelik Fenerbahçe'den bu kadar oyuncu eksilmişken.

Birkaç senedir, forveti ikilemek, büyük ayıpmış gibi görünüyor sanki. Zaten yeniksin, Baros istediği kadar boktan oynamış olsa da, bambaşka hamleler yapılabilirdi. 'Terim'den daha iyi bilemeyiz' deyip, hadiseyi bağlayayım.

"Sezonun ilk haftasında hangi takımla karşılaşmak istemezsin?" diye sorsalar, İstanbul Büyükşehir Belediyesi ve Bursaspor'u söylerdim. Bursaspor Avrupa kupalarındaki maç trafiği yüzündün ligin en hazır takımıydı, İBB ise oyuncu geliş gidişlerine rağmen senelerdir aynı sistemle oynayarak ligin ilk haftası için en zor takımlarındandı.

Transfer acayip bir hadise. Aylarca golcü arıyorsun, ilk hafta oynayacağın rakibin -bana göre- tam senin aradığın golcüyü aylar önce bulmuş. Şu isim takıntısından acilen sıyrılmak gerekir. Artık bir sistem oturtulmalı ve o sistemin parçaları aranmalı, transfer dönemlerinde. Taraftarın ağzını açık bırakmak için kulübün götünü açıkta bırakmanın anlamı yok.

Unutmadan, Melo'nun arkadan attığı kafa net kırmızı karttı. Orta hakem de, yardımcı da esgeçti. Daha ilk haftada bu kadar çirkinleşmenin anlamı yok.

Muslera cidden iyi kaleci ama yediği ilk goldeki gibi hatalara alışmamız gerekecek.

İlk hafta itibariyle ışık veren bir futbol sergilenemedi, daha ligin başıdır, nazarlık olsun deyip, iyi niyetimizi sergilemiş olalım...

Not: Fotoğraf ntvmsnbc'den alınmıştır.

Utanıyorum

Bugünlerde yere göğe sığdırılamayan, 'demokratikliği' ve 'özgürlükçülüğü'ne sürekli parmak basılan Menderes iktidarının tasarladığı, 6-7 Eylül olaylarının üstünden 56 yıl geçti.

Türkiye Cumhuriyeti'nin utanç sayfalarından biri olan 6-7 Eylül resmi rakamlara göre 11 kişi öldü, 300 kişi yaralandı.

Binlerce kişi, Taksim'de, Harbiye'de, Şişli'de, Osmanbey'de, Nişantaşı'nda, Kumkapı'da, Samatya'de, Bakırköy'de, Yeşilköy'de, Moda'da, Kuzguncuk'ta, Yedikule'de gayrimüslimlerin evlerine, işyerlerine saldırdı. Evlere girip kadınlara ve çocuklara tecavüz etti, insanları döverek, kurşunlayarak öldürdü.

Hep söylenir ya, Türk milleti 'hoşgörü'dür, 'misafirperver'dir diye, külliyen yalan. Sene 1955'te 'Atatürk'ün evi bombalandı' diye İstanbul'da galeyana gelen Türk halkı, 1993'te Sivas'ta 'din elden gidiyor' diye insan yakıyor. Sonra biz bu olanlara gözümüzü kapatıyoruz ve 'Türk insanı hoşgörülüdür' diye palavranın en alasını sallıyoruz.

Bugün Taksim'de, Şişli'de, Nişantaşı'nda, Osmanbey'de apartman sahibi olanların birçoğu, o dönemin yağmacılarıdır. O tarihten sonra birdenbire zenginler türemiştir ülkede, adı sanı duyulmamış yeni zenginler.

Bilinçli, organize, hatta devlet destekli ve tertipli 6-7 Eylül olaylarından sonra onbinlerce yerleşik İstanbullu yerlerinden edildi, zorunlu sürgüne mahkûm edildi.

İnsanları dinledikçe tabii hayrete düşmemek elde değil. Rumlar ve Ermeniler için "Bu ülkenin rengi" diyorlar, sanki salon süsüymüş gibi. 'Bu ülkenin rengi' denilen insanlar, yüzyıllardan beri bu coğrafyada yaşıyorlar. Birbiriyle birebir örtüştüğü için söylemekte yarar var; Kızılderililer de bugün, ABD'nin rengi olarak görülüyor.

Birarada yaşama kültüründen uzak bir toplumuz. Baskıyla, zorlamayla, sindirerek insanların bizim gibi olmasını istiyoruz. Aradan seneler geçiyor ama bu değişmiyor. Gazetelerde köşe yazarlığı yapanlar, kendileri gibi yaşamayanlara "Tahammül ediyoruz" ediyoruz, diyerek aslında beyinlerinin içindeki alçak düşünceleri daha fazla dayanamayıp, itiraf ediyor.

Yıllarca tanıdığı Cengiz isimli arkadaşımın aslında Rober olduğu gün bu ülkenin insanlarından nefret etmeye başladım. Tıpkı zorla din dersine sokulan lisedeki Alevi arkadaşım Bahar gibi ya da Kürt olduğunu, söyleyemeyen Barış gibi.

Bunları söyleyince "Bu ülkede bir tek Türk olduğunu söyleyemiyorsun" diye bir söylem ortaya çıktı. Kimin Türklüğü bugüne kadar tartışma olmuş bilmiyorum, en azından denk gelmedim ama azınlıkları ve başka kimlikte insanlar için bir-iki kelime söylenince hemen bu cümleyi savuruyorlar.

İnsanların isimlerini değiştir, zorla Müslüman gibi yaşat, evlerini ellerinden al, kadınlarına, kızlarına tecavüz et, kendi ülkelerinden başka yerlere sürgüne gönder sonra bu cümleyi rahat rahat söyle. Pes, hakikaten pes!

Yaptıklarımızdan utanmıyoruz, üstümüze alınmıyoruz ve tarihimizle yüzleşemiyoruz. Bizim dışımızda herkes suçlu. Zaten o suçlu psikolojisini atmak için uydurduğumuz sihirli bir kelime hoşgörü.

Osmanlı'dan bu yana hoşgörünün dünya üstündeki tek temsilcisiyiz! Bir de o, hoşgörü denen yalanı tarihsel boyuta taşırız. Adamın çocuğunu al asker yap, kızını al hareme at, vergi yüküyle boğ sonra hiçbir şey olmamış gibi "Ama biz kimsenin dinine karışmadık" diye yalanın en aşağılığına kendini inandır ve bu yalana ortak ol.

Çok linç yaşadı bu topraklar. Hiçbirinde 'hata bizde' diyemedik. Birileri Ruslara yardım etti, birileri Atatürk'ün evini bombaladı, birileri vatan hainiydi v.s. v.s.

Bizse dünyaya, yüzyıllarca 'hoşgörü'nün dersini verdik.

Yüzlerce kadına ve çocuğa tecavüz edip, erkekleri 'sünnet' edip, evlerini, işyerlerini zorla sahip olmak nasıl büyük bir vicdansızlıksa, bütün bunlara gözünü kulağını tıkayıp hiç olmamış gibi davranmak da, o gün yapılanları haklı çıkartmak ve insanlıktan çıkmaktır.

Hâlâ kan üstünden siyaset yapılan bir ülkenin ferdi olmak, insana utanç veriyor. Hele de, kafamı çevirip şu yaşananları gördüğümde.

Şu yapılanlardan utanmayan, insan olamaz.

Şarkıyı da dinlersiniz.

Selçuk

Bir kış sabahı uyandım, saat 4 civarı. Hava kapalı, karanlık, götünü donduran cinsten. Cebimde 5 kuruş para yok, doğalgaz parasını iki aydır ödemiyorum. Battaniye üstü yorgan, bense yorgun.

İş arıyorum, 7 ay kadar oldu. Elde avuçta bir şey kalmadı. Annemlerden isteyemiyorum, iki emekli maaşı ancak çeviriyor evlerini. Gururum kırılmış, onurum incinmiş, umutlarım bitmiş. Ceketimin cebindeki cüzdanı yokluyorum, tam tamına 32 lira var. Çıkıp iş aramaya kalksam, 10 kâğıdı gider, kalır 22 lira. "Otur lan oturduğun yerde" iç sesiyle karşılaşıyorum.

İyi de ne bok yiyeceğim? Piyango bileti filan mı alsam acaba? Gereksiz, gökten yağacak şey belli bana. Televizyonu açıyorum. 3. sınıf bile olmayacak boktan mı boktan bir film. Herife 20 tane vuruyorlar, devrilmiyor. Pezevenk bir tane vurunca 3 kişi devriliyor. Kim izliyor acaba bunları? Benim gibi ipsiz sapsız, boş gezenin, boş kalfaları ancak, hele de bu saatte.

Sürekli dünyayı yerinden oynatırım gibi geliyordu. Şimdi, dünya beni götünde bile sallamıyor. Koşturuyorum peşinden, yakalayamıyorum, imkânsız.

Evi bok götürüyor. Yerlerde gazeteler, dergiler, kitaplar. Bütün paramı harcadım, şu anda hiçbir işe yaramayan bu sikindirik kâğıt parçalarına. Bunları yerim amına koyayım, birkaç gün! Götümden ertesi günkü gazete çıkar, zengin olurum. Belli mi olur?

Evde yiyecek hiçbir şey kalmadı. Bakkala kendimi siktirtsem, yine de çöp vermez. 3 aydır, 'bugün yarın' diye oyalıyorum. Heriften aldığım kaşar ekmeklerin parasını versem, 3 ayrı şube açar pezevenk. İş bulmam lazım, iş. Başka çıkar yolu yok.

Yatağa uzandım, kafayı diktim tavana, uykuya dalmışım.

Saat 12'ydi uyandığımda. Midem kazınıyor, ağzımda boktan bir tat, midemin çıkarttığı sesler, boş odada yankılanıyor. Yalanım yok, abartmıyorum, ses rahat biçimde dışarıdan duyuluyor.

Annemlere gitsem, kayıntıyı orada yapsam. Yürürüm amına koyayım, ne var. Hızlı hızlı giyiniyorum, bir saatlik yol, İstanbul'un bir ucu. Bu kış kıyamette otostop yapsam kimsenin umrunda olmaz. Zaten saç sakal birbirine karışmış, at hırsızı gibiyim.

Bakkala görünmemek için yokuş inip, diğer sokaktan yokuşu yeniden çıkmam gerek. Bakkal, puştsun sen! Açım lan, olsa vereceğim, yok işte yok.

Hava buz gibi. Şöyle havaya doğru tükürsem, yere düşmeden buz olur. Mahallede piçler dişlerinin arasından tükürürdü. Bir insan, niye dişinin arasından tükürür, nasıl bir salaklık bu, anlamadım. Üstelik en uzağa kim tükürecek diye yarışma yaparlardı.

Çocuk beyni ne saçma bir şey. Sokağın ortasında dişinin arasından tükürüyorsun, hem de uzağa atmak için. Vay sizin beyninizi sikeyim ben. Selçuk vardı, karşı komşumuzun oğlu. İbnenin ağzı su tabancası gibiydi. Kaldırımdan, duvarın oraya kadar tükürürdü. Kimya mühendisi oldu sonra. Düşünsene, dişinin arasından anasının amına tüküren adam kimya mühendisi oldu. Şimdi bir ilaç şirketinde bok gibi para kazanıyor.

Bizden bir bok olmadı, efendiydik de ne oldu? Mahallede puştluk yapmayan bir ben vardım. Millet kuşa sapan atar, uzaktan cam kırar, parasına misket oynar. Biz bahçede pinekledik. 'Aman oğlum akşam karanlığında sokakta kalmasın', 'Aman oğlum serseri olmasın', 'Aman oğlum okusun'... Ne baltaya sap olduk, ne sapa balta olduk. Okuduk. Eeeeee sonra ne oldu.

Kitapsız hava, bana inat daha soğumuş gibi, daha yolu yarılayamadım bile. Yanımdan geçen arabaların hepsine ana-avrat saydırıyorum. Birisi bile almaz. Orospu çocuğu Selçuk'un arabası da var. Çocukken dişinden tüküren adam, büyüyünce götünden benzin de çıkartır. Yavşağın evladı!

Bitmedi amına koyduğumun yolu. Yarısına ancak geldim. Kar yağsa da kırılsa hava, hiç olmazsa yolun yarısını rahat giderdik. Annem ne yapmıştır acaba? Ulan dolma olsa ya, şöyle bol yoğurtlu ya da kuru fasulye ve pilav. Turşu da vardır, fasulye, arnavut biberi, lahana filan. Yemek düşünürken, karnım daha beter acıktı. Yollar bok gibi kayıyor, dans ede ede gidiyorum sanki. Parmak uçlarım donmak üzere. İncecik spor ayakkabısıyla daha ne bekliyorum bilmiyorum.

Ya halamlara filan gittilerse ne bok yerim? Hay sikeyim böyle şansı, garanti gitmişlerdir şimdi. Bu kadar yolu gittiğime mi yanarım yoksa karnımı doyuramadığıma mı bilmiyorum. Annem ne derdi? 'İyi düşün iyi olsun.' Öyle olsun tamam.

Hadi ben bu soğukta, mecburiyetten sokaktayım. Millet niye dışarıda, bu kadar insan nereye gidiyor hafta sonu? Siktirip gidin lan evinize. Oturun sıcak sıcak kalorifer yanında, al manitayı yanına, biraz yumul, biraz okşa, biraz seviş. Arada yemek de yiyin ama aç karna olmaz o işler. Ne kadar salak var bu şehirde, her sokağa çıktığımda kendini daha bir belli ediyor. Hava eksi bilmem kaç, bunlar götlerini yellendiriyorlar sokakta.

Az kaldı, dayan ulan dayan. Sıcacık evde beni ne yemekler bekliyor? Tatlı da varsa, dünya benim olur. Ne zamandır arayamadım da kadını. 10 günden fazla zamandır, halini hatrını da soramadım. Yok, çok boktan adamım, kimseye bir hayrım yok. Üstelik kendime de bir hayrım yok. 32 yaşına geldik, kendimize bakmaktan aciz durumdayız. Amcadan kalan şu ev olmasa, şu yaşta annemlerin eline bakacağım.

Hah, sokağı döndüm, apartman göründü. Ömrümün çoğu şurada geçti. Kendimi en ait hissettiğim yer, senelerce kurtulmaya çalıştığım şu sokak belki de. İlk burada aşık oldum, karının ismini bile unuttum. Saçma sapan tişörtler giyerdi. Acid diye bir moda vardı. Sik gibi sırıtan tipler, renkli renkli tişörtler, yakaya, çantaya takılan rozetler. Yan mahallenin piçleri, bana dalmıştı karı yüzünden. Yediğim en sağlam dayaktı, daha 12-13 yaşındayım en fazla. Sanki karı dünya güzeliydi, haybeden kafayı gözü kırdırdık. Evin bahçesinde elimi tutmuştu, dayaktan sonra. Ne mutluluktu o ya dünya benim olmuştu. Şimdiki aklım olsa, bahçede sikerdim. Bir el tutuşma için dayak yedik.

Zile bastım, ses yok. Korktuğum başıma geldi, evde yoklar. Kimbilir nereye gitmişlerdir, oturun işte evinizde, ne işiniz var bu soğukta. Pencereden annem çıktı, garip garip suratıma baktı, kapının açılma sesi geldi.

O an nasıl rahatladım, dünyada bu hissi anlayabilecek çok az insan vardı. Daha eve adımımı atar atmaz, "Ne yemek var anne?" diye kadına, halini hatrını bile sormadan, öküzlük yaptım. Hatamı anladım ama iş işten geçmişti, annem affetmezdi böyle konuları, "Bok var oğlum!" dedi. Sarıldım, mayıştım ama bana mısın demedi.

Pederin ayakkabılar yoktu, kesin kahveye gitmiştir. Bütün gün orada, 3 çaya iki muhabbete talim ederlerdi. Mutfağa daldım, annem mantı açmış. Kaynanam yok ama belli ki, olsa karı bütün gün bana taparmış. Aklımdan bile geçmemişti mantı.

"Anne be, şu benim mantıları haşlamasan da kızartsan, vallahi elinden öpülür" diye yılışıkça bir cümle kurdum, suratımda iğrenç bir gülümsemeyle birlikte. Annem suratıma baktı, "Ne bu halin oğlum? Ormandan mı çıktın? İş durumları ne oldu?" diye soru yağmurunu üstüme salıverdi.

Soruları duymasına duydum da, buzdolabının kapağını açmış, dilimlenmiş salamları, tek tek ağzıma atıyordum. İkinci salamdan sonra, ne söylediğini bile unuttum. Dolabın kapısında belirdi annem, "Soru sorduk sana değil mi? Bulamadın değil mi oğlum, bulamadın. Şu aptal dediğin Selçuk bile, evlendi iki tane çocuğu oldu, evini, arabasını aldı. Senin ne bok yediğin belli değil" diye suratıma parmağını sallaya sallaya ağzıma sıçtı.

Amına koyduğumun çocuğu, yine karşıma çıktı. "Anne, Selçuk dediğin herif malın tekiydi, para kazanması çok doğru olduğu anlamına mı geliyor?" diye yanıt verdim. İki dilim salamı daha ağzıma attıktan sonra dolabın kapağını kapattım.

Kontrasını önceden hazırladığı belliydi, "Ah oğlum, keşke sen de mal olsaydın, aileni kursaydın. Evini, arabanı alsaydın ya!"

"Anne istiyorsan gideyim. Bir yüzünüzü görmeye geleyim dedim, bin pişman ediyorsunuz" diye, yalan olduğu baştan sona belli olan cümlemi, sırtımı dönerken söyleyiverdim.

Annem cevap bile verme gereğini duymadı, tavada yağı kızartıp, mantıları koymaya başladı. Kokusu, kendimden geçmeme yetti. Salamları sigara altı yaptıktan sonra annemin masada duran sigarasından yaktım bir tane. Hiçbir şey söylemeden, mantıları kızartıyordu. Ağladığını fark etmemiştim, bana dönüp "Salak dediğin adamların hepsi iş güç sahibi oldu, evini, arabasını aldı, ailesini kurdu, senin yemek için bile paran yok. Ne söyleyeyim bilmiyorum sana?" dedi. Sigaradan bir nefes daha aldım, koşarak 4. kattan kendimi betona bıraktım.

Düşerken aklımda iki şey vardı. Orospu çocuğu Selçuk ve yiyemediğim mantılar...

Bir türkü de sen söyle

Ferhat Tüzer ve Berna Yılmaz 17 aydır tutuklu. Suçları ne? Başbakan Erdoğan'ın bulunduğu bir toplantıda "Parasız eğitim istiyoruz, alacağız" yazılı pankartı açmaları.

'Yasadışı silahlı örgüte üye olmak ve terör örgütü adına propaganda yapmak' suçundan haklarında 15 yıl hapis isteniyor.

Gencecik insanlar cezaevlerinde süründürülüyor. Siyasal erkin, iktidar süresince pek çok insan bu suçlama sonucu cezaevlerinde. Ortada olmayan örgütler, hak taleplerine iliştirilmiş suçlamalar, sokak eylemlerine karşı uygulamaya sokulan provokasyonlar, gazeteciler, yazarlar, siyasetçiler, savcılar, belediye başkanları, herkes ama herkes bir örgüt mensubu. Hepsi de, yasa dışı silahlı örgüte üyeler ve bu örgütün propagandasını yapıyorlar.

En temel demokratik haklar bile karşısında şiddet görmeye başladı. Günden güne sayısı artan polis; İstanbul'da, İzmir'de, Artvin'de, Ankara'da, Mersin'de, Diyarbakır'da her türden eylemi şiddet kullanarak 'bastırıyor'.

Kimileri HES'lere karşı çıkıyor örgüt üyesi oluyor, kimileri parasız eğitim istiyor örgüt üyesi oluyor, kimileri kitap yazıyor örgüt üyesi oluyor.

Son 9 yılda öğrendiğimiz en temel gerçek (!), ülkede ne kadar çok silahlı örgüt üyesinin olduğudur. Hepsinin amacı da, Akp iktidarına son vermek. Bugüne kadar hiç ortalarda görünmeyen örgütler, birdenbire harekete geçti.

Üstelik öylesi garip ittifaklar kuruluyor ki; Pkk ile ulusalcılar el ele, devrimciler ve milliyetçiler kol kola.

Suçlamada bulunan konumdaki savcı, parasız eğitim talebininin, düşünceyi ifade özgürlüğü çerçevesinde değerlendirip tahliye ve beraatlarını istedi ancak mahkeme heyeti tarafından bu talep reddedildi.

Bir ülkenin en enerjik dinamiği olan öğrenciler, bir davayla susturulmaya çalışılıyor. Muhalif diğer kesimlerin başında Demokles'in Kılıcı misali Ergenekon sallanıyor. Kürt milletvekilleri ve Kürt muhalifler KCK davası ile sıkıştırılıyor.

Ülkede bunlar olurken, Libya'da, Mısır'da Tunus'ta, Suriye'de olan bitenlere 'özgürlük hareketi' olarak bakılıyor. Ama Türkiye'deki özgürlük hareketleri, protestolar 'darbe ve anarşi' ekseninde değerlendiriliyor.

Hem Ferhat Tüzer hem de Berna Yılmaz, 17 aydır tutuklu, okullarından atıldılar, gelecekleri ellerinden alındı. Ferhat, cezaevinde 'isyankâr' türküler söylediği için 6 ay görüş cezası almış. Annesi 4 aydır göremiyor Ferhat'ı, bayramda da göremedi. Böylesi bir suçlamayla bir buçuk yılı çalınan bir gencin, annesinden ayrı olması, başka bir acı olsa gerek.

Türkülerin yeniden 'tehlikeli', protesto taleplerinin hepsinin 'provokasyon ve yönlendirme' olduğu bir dönemin içindeyiz.

Berna ve Ferhat tecritte, Libya petrolleri Fransa'nın, ABD'nin kontrolünde. "Libya'ya NATO müdahalesi asla kabul edilemez" diyenler, Libya'da 'direnişçilere' milyonlarca dolar para akıtıyor ve petrol işgalcilerinin bekçi köpekliği rolündeler.

Daha geçen yıla kadar mutlu pozlar verdikleri Kadafi 42 yıllık iktidarında sanki hiç diktatör değilmiş de, birdenbire diktacı rejime girmiş gibi davranılıyor.

Sokakları sessizleştirmeye ve etkisizleştirmeye çalışıyorlar. Berna ve Ferhat, sistemin, sokaklara çıkacak olan tüm öğrencilere "Sonunuz böyle olur" mesajının kurbanı.

Ama sanıyorlar ki, sokaklar, iktidarları boyunca hep sessiz kalacak...

Efsaneler ölmez

Boktan

Günlerdir şuraya ne yazayım diye düşünüyorum. Aklım durmuş gibi, kelimeleri uç uca ekleyip sıralayamıyorum. Ne yazsam, at götünde kelebekmiş hissini duyuyorum içimde.

Bazen duymak istemediğin şeyleri duyarsın ya, sanki fitili o ateşledi içimde. Bir 'samimiyetsiz' kelimesi. Aslında söyleyen insanı da, çok severim ama insan ister istemez sorgulamaya başlıyor, kara kaplıyı açıp.

Geçmiş muhasebesi yapmak konusunda çok başarılı değilim. Hep geceyi çıkartamadan, son uykummuş gibi kafayı yastığa koyarım. O yüzden uyumayı da çok sevmiyorum eskisi gibi.

Parmakların kilitlendiği, beynin çalışamaz hale geldiği zamanlardan birine denk geldim. Az önce acayip sevdiğim bir adam dürttü "Abi çıktın mı tatile, nedir durumlar, haller-keyifler?" diye, o da bardağı taşıran damla oldu içimde.

Yapmak isteyip yapamadığım çok şey, söylemek isteyip söyleyemediğim çok cümle, aramak isteyip arayamadığım çok kişi, gitmek isteyip gidemediğim çok yer var. Ömrün yarısından fazlası geçti. Hatta benim için daha da fazlası ama eksik kalan çok şey var.

Hangisinden başlamak lazım diye, düşünüp duruyorum, bir yerlerde hata yapacağım diye duruyorum, olduğum yerde. Nereden ve nasıl geldi bu hal, tam olarak emin değilim ama atlatmak gerekir.

Bunca yıla bir şeyler sıkıştırmak lazımdı ama geldiğim noktada hayatın içinde sıkışıp kaldım. Birileri gırtlağımdan sıkıyor, nefes alamıyorum.

Elbet vardır bir hal çaresi de, henüz bulabilmiş değilim. Uzun süreli suskunluğun nedeni bu.

Çok boktan be, hakikaten çok boktan.

OZAN

Bir kez olsun dönüp bakmadı
Hoşça kalın da demedi giderken
Sustu ve yanlızca elinden,
yine de sazını elinden bırakmadı

Sonra hiçbir haber çıkmadı
Çıkıp gelmedi apansız bir gün
Gerçi yoktu yolunu bekleyen
ve hiç kimse gözyaşı dökmedi.

Ahmet Telli