Sikerler 28 Şubat'ı

28 Şubat'ın üstünden 15 yıla yakın bir zaman geçti. O günden bugüne ne değişti diye bir arkanıza dönüp bakın.

Gayet iyi anımsıyorum, tankların Sincan'dan geçişi alkışlarla karşılanıyordu. Medyanın neredeyse tamamına yakını, bu süreci daha da alevlendirmek için ellerinden geleni yaptılar.

Bugünün iktidar ve güç sahipleri, 28 Şubat üstünden yaratılan mağduriyetin keyfini çıkartıyorlar. Her fırsatta 28 Şubat güzellemeleri yaparak, ne kadar ezildiklerini, ne kadar etkilendiklerini söyleyip duruyorlar.

Peki 28 Şubat'ta kaç idam oldu?
Kaç kişi tutuklandı?
Kaç kişi cezaevine girdi?
Kaç kişi işkenceden geçirildi?
Kaç kişinin evlerine girilip, kitapları yakıldı?
Kaç kişi işkence sonucunda hayatını kaybetti?
Kaç kişi için yurtdışına çıkış yasağı konuldu?

Ne bileyim, hangi babanın götünden çıkartılan cop, oğlunun ağzına sokuldu?
Ya da, hangi kocanın yanında karısına tecavüz edildi?

Ne oldu lan 28 Şubat'ta? Bunu gayet iyi niyetle soruyorum. Kime ne oldu?

12 Eylül'de neler yaşandığını yeniden yazıp çizmek mi lazım! İdamları, gözaltıları, daha bir-iki hafta öncesine kadar yaşanan yargılamaları, açılan davaları, vatandaşlıktan çıkarmaları, insanları zorunlu mülteci olarak yurtlarından sürmeleri, yüzbinlerce davayı mı hatırlatmak gerekiyor.

Bu ülkede götünü yırta yırta bağıran hep haklı görünür. İki-üç tutuklamayla geçen, darbe niteliği bile taşımayan, bir süreçten geldiğimiz noktada işte bugünler yaşanıyor.

Yaşananlar ne peki?

Gazetecilerin, bilim insanlarının, siyasilerin, avukatların, öğrencilerin, sendikacıların; olmayan darbelerle, oluşturulmuş davalarla cezaevine gönderilmesi ve sonu gelmeyen yargılamalar.

Dünün mağdurları (gerçi iktidar sahibi olmalarına karşın halen mağdurlar), sözümona ezilenleri, bugün diğer tarafa geçtiler ve alabildiğine gaddar, olanca nefretleriyle kendilerine muhalif kim var, kim yok cezaevine atıyorlar.

28 Şubat'tan bugüne değişen çok şey yok aslında. Halk yine yoksul, yine bir parça ekmeğe muhtaç.

Akp iktidarının 28 Şubat'tan bu yana becerdiği en iyi şey, korkuyu her kesime yayması oldu.

28 Şubat döneminin başbakanı Necmettin Erbakan, Kaddafi'yle çadırda görüşme yaptığı için hakkında söylenmeyen kalmamıştı, aşağılanmanın her türünü yaşadı. Ama aradan 10-12 sene geçti aynı çadıra Tayyip Erdoğan girince, ağızlarını bile açamadılar.

Ya da Kayseri'nin Refah Partili Belediye Başkanı Şükrü Karatepe, "Süslü püslü göründüğüme bakıp da laik olduğumu sakın sanmayın. Resmi görevim nedeniyle bugün bir törene katıldım. Ey Müslümanlar sakın ha içinizden bu hırsı, bu kini, nefreti ve bu inancı eksik etmeyin. Bu bizim boynumuzun borcudur." dediği için 1 yıl hapis ve 420 bin lira ağır para cezasına mahkûm edildi. Ama Tayyip Erdoğan, "Dilinin, dininin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin davacısı bir gençlikten bahsediyorum" deyince kimse sesini çıkartamıyor.

Çünkü ağzını açarsan, eleştirirsen demir kapılar, taş duvarlar seni bekler. Bir gazeteci olarak işsiz kalırsın.

"Darbelerle hesaplaşacağız" diye referandum düzenleyenler, kirli ağızlarıyla idam edilen devrimci gençler üstünden oy avcılığı yapanlar, bugün kendi sivil darbelerini her geçen gün şartlarını daha da ağırlaştırarak uyguluyorlar.

Evet, 28 Şubat'ta birtakım insanlar mağdur oldu ama 12 Eylül'le hesaplaşmadan, 12 Eylül'ün hesabını vermeden, 12 Eylül darbecileri yargılamadan kimse ağlayıp, sızlamasın.

Son 5 yıldır don lastiği kıvamına getirdiler "mağduruz" edebiyatı. Her yetki, her güç elinde olacak ama "mağdurum" diyecesin.

12 Eylül'le ülkede belli bir düşüncenin filizlenmesini sağladılar, 28 Şubat'la da o düşünceye kök saldırıyorlar. Olayın benim açımdan özeti budur.

Villada otur, konakta yaşa, sermayeyi elinde tut, sokakta öğrenciyi, işçiyi coplattır sonra "ama biz ezildik" de. 12 Eylül'de yaşananlar dururken, "mağduruz" derken insanın yüzü kızarır ama bu pezevenklerde yüz de yok.

Haaa unutmadan, bugün "28 Şubat, 28 Şubat" diye götünü yırtanlar, o gün neredeydi acaba? 12 Eylül'ü alkışla, aradan 30 yıl geçsin darbe karşıtı ol. 28 Şubat'ta sessiz kal, aradan 10 yıl geçsin kıçını yırt. Herkes nasıl samimi, nasıl samimi a.k.

Samimi olan, götü yiyen 28 Şubat'çıları yargılar...

Adli suçluların yataklarına fırlatılan çocuklar

Kamuoyunda 'taş atan çocuklar' olarak bilinen çocuk siyasi hükümlüler Pozantı Cezaevi'nde yaşadıklarını anlatmış. Okunur gibi değil, üstüne ne söylenir bilmiyorum. Böylesi zamanlarda insanlığımdan utanıyorum, kendime lanetler yağdırıyorum elimden hiçbir şey gelmediği için.

Yaşları 14 ila 17 arasında değişen çocukların anlattıklarını bir okuyun lütfen.

17 yaşındaki Ş.A: Orada çok kötü şeyler yaşadım. Adliler, boğazımıza ip takıp sıkıyorlardı. Bizi dövüyorlardı. Terörist olduğumu söyleyip öpmemiz için yüzümüze bayrak uzatıyorlardı. Öpmek istemediğinde ise yine dövüyorlardı.
Koğuşta sabah 5-6 gibi erken saatlerde uyandırılıp, zorla temizlik yaptırıyorlardı. Koğuşlarımızı değiştirmeleri yönünde taleplerimiz oluyor ama, taleplerimiz cevapsız bırakılıyordu

17 yaşındaki A.K: İş çıkışı evime doğru giderken, o sırada bir grup gösterici ile polisler arasında kaldım. Gaz bombası nedeni ile gözlerim yandı ve kendimi en yakındaki eve attı. O sırada polis eve girerek, evin damına çıkarttı. Kafama puşi bağlayarak fotoğraflarımı çekti. "Sen eylemcisin" dediler bana. Polis aracına bindirildim ve kafama dipçikle vuruldu.
Pozantı Cezaevi'nde adli suçlular geceleri arkadaşlarımızı zorla yataklarına çağırıyorlardı. Gözümüzün önünde arkadaşlarımızın kafasını kırıyorlardı. Ama cezaevi idaresi her zaman konuyu örtbas etmeye çalıştı.

Devlet, sorumluluğu altındaki çocukların tecavüz edilmesine, dayak yemesine, kafalarının kırılmasına açık açık göz yumuyor. Yılmaz Güney'in 'Duvar' filmini yaşatan bu iğrenç uygulamalara kimse ses çıkartmıyor. Bu çocuklara önce 'terörist' yaftası yapıştırılıyor, daha sonra da yapılanlar bu boktan sıfatla haklı çıkartılmaya çalışılıyor.

Suçlu olup olmadığı belli olmayan, birkaç ay cezaevinde kalan ancak bir ömür boyu beyinlerine kazınan, bütün hayatlarını etkileyecek iğrenç uygulamalara maruz kalan bu çocukların bundan sonra ne yapması bekleniyor acaba? Hiçbir şey olmamış gibi, içlerinde nefret büyütmeden yaşamaları mı?

Çocukların boynuna puşi bağlayarak suçlu yap, emniyete götürürken araçta işkence yap, emniyette ayrı işkence uygula, cezaevine yolla, kaldıkları süre içinde kaba dayak, tecavüz gibi en aşağılık işkence yöntemlerini uygula sonra bu çocukların topluma sağlıklı bir biçimde dönmesini bekle.

Kimse kusura bakmasın ama 17 yaşımda hiçbir suçum olmamasına karşın beni cezaevine atıp, birilerine pazarlar gibi kucaklarına atsalar, bunu yapanların 99 sülalesinin geçmişini sikerim. Neden-sonuç ilişkisini iyi tahlil etmek lazım. Birileri neden dağa çıkıyor, neden eline silah alıyor, görmek gerekir.

12 Eylül'ü TBMM'de timsah gözyaşları ile yad edenlerin yönettikleri ülkede, 12 Eylül'e rahmet okutacak işkence haberleri geliyor. Bir kadına dayak atılıyor "O zaten fahişeydi" diye aptallık bile sayılamayacak bir savunma yapılıyor. Öğrenci eyleminde karnındaki bebeği düşürülen kız öğrencinin davasında, polisler hakkında 'takipsizlik' kararı veriliyor ve "tekmeler soyuttu" şeklinde bir insanın ancak götüyle gülebileceği bir karar çıkıyor.

Sıkıldım lan! Yemin ediyorum çok sıkıldım şu haberleri okumaktan, görmekten. Bir ülkede faşizm başka nasıl tezahür edebilir. Öl a.k. geberip git bir an önce.

Not: Bu vesileyle Yılmaz Güney'in 'Duvar' filmini izlemeyen varsa, mutlaka izlesin diye de ekleyeyim.

Erdoğan'ın korumaları sokaklarda terör estiriyor

Sabah sabah şu haberi gördüm. (Haber linki)

Başbakan Erdoğan, Dolmabahçe'deki Çalışma Ofisi'nden Üsküdar'daki evine giderken, 3 genç tarafından protesto ediliyor. Erdoğan'ın korumaları biri kadın 3 kişiyi derdest ederek gözaltına alıyor. Derdestten kasıt; saldırı ve vandallıktır.

Aynı korumalar, önceki gün de, Kuzguncuk'Altunizade Köprüsü'nde bir sivili yolun ortasında yere yatırarak dövüyor ve ardından cipe bindirerek, gözaltına alıyor.

İstanbul'un göbeğinde, başbakanı korumakla görevli, tek hücreli canlı olamayacak nitelikteki bu herifler, sadece ama sadece protesto hakkını kullandığı için insanları yere yatırıp, yerde tekmeleyebiliyor ve sonra bu kişileri gözaltına alıyor.

Son 11 yıllık Akp iktidarında, şunu iyice anladık ki, başbakanlar protesto edilemez, öyle bir hak yok. Başbakan'ın karşısında ancak biat edilir. Kendilerini konumlandırdıkları yeri cidden merak ediyorum. Peygamber yarısı, tanrısal varlıklarmış gibi, bunları protesto edemezsin, karşı çıkamazsın, icraatlerını eleştiremezsin. Ama işte bu heriflerin yetiştiği zihniyet başka bir şeye izin vermiyor.

Her yaptıklarıyla topluma mesaj veriyorlar. Öylesine, rastgele davranışlar değil yaptıkları. "Sevmiyorsanız da, susmak zorundasınız" diyorlar insanlara. İmzası, isminin verildiği üniversite logosu olarak düşünülen koskoca Recep Tayyip Erdoğan'ı eleştirmek, o yüce, ilahi varlığı protesto etmek kimin hakkı ulan!

Aslında hepsi benim kötü niyetim. 'Dayak cennetten çıkma' olduğu için, cennetten minik hazlar yaşatıyorlar protestocu gençlere. Küçük sürprizlerle hayatımızı renklendiriyor bu korumacı arkadaşlar.

Haliyle insanlık sorgulamasına gidiyorum. "Yaradılanı yaradandan ötürü seven" Başbakan Erdoğan'ın gözünün önünde insanlar tekmelenerek dövülüyor ama muhabbet insanı, sevgi pıtırcığı başbakan engel olmuyor.

Gençlerin de büyük terbiyesizliği. Başbakan'ın aracı geçerken, el pençe divan duracaksınız. Aracını durdurup bagajda bulunan Ülker çikolatalarından alabilmek için havada güvercin taklaları, parendeler atmanız lazımken, protesto ediyorsunuz. Ayıp be, ayıp! Bu adam, bu ülke için neler neler yapmadı. Çevresini, eşini, dostunu zengin etti, oğluna minik gemiler aldı, para basan KİT'leri bir yıllık kârlarına sattı, demokrasiyi dünyada eşi benzeri olmayan şekilde ileriye götürdü. Pis, anarşikler!

Polisi kindar, koruması kindar, iktidarı kindar bir ülkede, protesto hak değil, sokak ortasında dayak sebebidir.

İşin kötü yanı ne biliyor musunuz? Bunu doğru düzgün kimse yazmayacak, kimse göstermeyecek. Bu genç insanlar yedikleri dayakla kalacak. Muhtemelen götürüldükleri polis merkezinde de işkence görmüşlerdir.

Bunlar kendilerine köle bir toplum istiyorlar. Hafiften ses çıkarttın mı, dayak, işkence, soruşturmalarla peşini bırakmayacak kadar kinlerini sıcak tutuyorlar. Ama tabii unuttukları şey, nefretin daha derin bir nefret büyüttüğü.

İster isimlerini üniversitelere versinler, ister isimlerini koca koca sokaklara caddelere, ister köprülere versinler ama şunu iyi bilsinler; ölümlerine bile sevinecek tonla insan var.

Kâbus gibi bir ülkede yaşıyoruz. Bir ilköğretim okulu müdürü, "Vatana zararlı çocuk yürümeden yok edilsin" diyor, başka bir lise müdürü "Kız öğrenciler, erkek öğrencileri tahrik ediyor. O yüzden etek giymesin" diyor, bir vali "Dininin, ırzının, namusunun, dinin davacısı bir gençlik istiyoruz" diyor.

Gün geçtikçe daha da saldırganlaşıyorlar, hadlerini daha fazla aşıyorlar, ağızlarından çıkanı kulakları duymuyor.

Faşizme hoşgeldiniz! Kendi gibi olmayana yaşam hakkı tanımayan, sokaktaki 3 gencin protestosunu bile kaldırımda tekmeleyerek karşılayanlar hep bir şeyi unutuyor. Bu dünya kimseye kalmadı.

Tarih, duvar diplerinde kafasına kurşun sıkılan zorbalar, korkudan ailesini ve kendisini öldüren liderleri çok gördü. Daha da çok görecek.

Her türlü anadile özgürlük

Uzun zaman yazmayınca, okuyanlara ihanet ediyormuşum gibi hissediyorum. Ne zaman burayı boş bıraksam, birisi gönül koyar mı acaba diye düşünmeden edemiyorum.

Aslında yazacak şey bulamadığımdan değil ama gün içinde tonla iş-güç arasında "Hadi lan akşama yazarım" diye avuturuyorum kendimi. Akşam olunca pelte vaziyetinde kendimi koltuğa fırlatıyorum. Kafamdan mal mal şeyler geçiyor. "Şu haberin başlığını keşke şöyle atsaydım", "Herife sert çıkıştım, hata yaptım" diye içseslerimle boğuşuyorum.

Bugün Dünya Anadil Günü. Gayet sıradan olması gereken bir gün ama bizim ülkemizde ciddi bir sorun, müthiş önemli bir günmüş gibi duruyor. Kadayıfa doğru uzanmaya başladığım için, pek çok şeyi gördüm, pek çok şeyi canlı canlı yaşadım.

Ortaokula, liseye giderken hep minübüsle giderdim. Yayla'dan Bakırköy minibüsüne biner, Zuhuratbaba'da inip, Ataköy Lisesi'nin yolunu tutardım. Minibüsçüler bilmediğim bir dilde konuştuğunda, kıl kıl bakar, içimden söylenirdim. "Lan hangi ülkede yaşıyorsunuz, niye Türkçe konuşmuyorsunuz?" diye. Bir boktan haberimiz yok tabii, böyle aptalca düşünmem doğal. Gel zaman, git zaman kafam bazı olaylar hakkında tıkırdamaya başladığında, o günleri düşünüp "Lan ne salak adammışsın" demeye başladım.

Düşünsene, köyün birinde doğmuşsun. Daha bebeklikten itibaren evin içinde bambaşka bir dil duyuyorsun. Yaşın 7'ye geldiğinde ilkokula (Biliyorum lan, biliyorum. İlköğretim oldu ama benim zamanımda ilkokuldu) yazdırılıyorsun. O güne dek, annenin, babanın, dayının, halanın, kapı komşunun konuştuğu dil dışında bambaşka bir dille tanışıyorsun. Üstelik o dili konuşamadığın için, öğretmenden azar işitiyorsun, eline cetvelle vuruluyor, yaşıtlarının önünde aşağılanıyorsun.

Kendimden yola çıkarsam, o yaşta bir çocuğun yaşadıkları, insanın bütün bir hayatını etkilediğini söyleyebilirim. Elbet bilimsel bir gerçek değil bu ama benim için durum böyle.

Şimdilerin moda kelimesiyle empati diyorlar ya, bazen onu yapmak gerekiyor. Kendimi İstanbul'da büyümüş bir çocuk olarak değil de, Bitlis'te bir köyde büyüdüğümü düşünüyorum ara sıra. (Niye Bitlis bilmiyorum, sigaradan ötürü olabilir.) Evde annem, Kürtçe konuşuyor, babamla sevdalarını Kürtçe yaşamışlar, Kürtçe ağıtlar yakılıyor. Hangi dili konuşursun o zamana dek? Haliyle Kürtçe konuşursun. Konuşman, arkadaşlarınla şakalaşman, küfür etmen, hepsi Kürtçe. Ama senin dilin sana yasak.

'Yasak' deyince yaşı 30'lara ulaşmamış olanlar "Hasiktir lan oradan. İsteyen istediği dili konuşuyor bu ülkede" diyebilirsiniz. 12 Eylül'de Diyarbakır Cezaevi'nde anası başka dil bilmediği için Kürtçe konuşanların kafaları lağıma sokulan, ayaklarının altına defalarca sopalarla vurulan insanlara söyleyin bunu.

Haaaa, anadil dediğin sadece Kürtçe midir? Elbette Kürtçe değil, bu ülkede onlarca anadil var.

Yeri geldiği için hemen örnekleyeyim. Bir arkadaşım vardı çok sevdiğim, eleman Boşnak'tı. Ben onda kalırım, o bende kalır. Epey bir vaktimiz birlikte geçerdi. Evlerinde çokça zaman Boşnakça konuşulurdu. O aile için gayet sıradan bir durum. Ama Boşnakça konuşan bu adam, sağda solda Kürtçe duyduğunda "Amına koyayım konuşmaya bak" derdi. Anladınız işte, Kürtçe konusundaki hadiseyi. O açıdan Kürtçe'den yola çıkıyorum. Yoksa eğer Rumca, Lazca, Boşnakça, Çerkezce, Arapça konuşulana da bu boktan davranışlar sergileniyorsa, bu yazı aynı zamanda onadır da.

İnsanın kendi diliyle konuşması, kendi diliyle sevdasını ifade etmesi kadar doğal bir durum olamaz. Bu ülkede, senelerce engellenen, işkenceye varan uygulamalara kadar giden engellerle, yasaklarla karşılaşıldı.

Kolejlerde; İngilizce, Fransızca, İtalyanca konuşan heriflere "Ay ne seksiiiiiii" diyen insanların pek çoğu aynı zamanda Kürtçe konuşan insanları aşağıladı, horgördü. Yalan mı lan, yaşanmadı mı bunlar. Bugünden bakıp, dünü unutmak milli karakter olduğu için 'yalan' diyen istemediğin kadar var.

Nerede doğacağımızı, ne olacağımızı, kimliğimizi, milliyetimizi biz seçmiyoruz, biz belirlemiyoruz. Bugün anadilinde konuşan insana yaratıkmış muamelesi yapan hatun, tiksinç bir varlıkmış gibi bakan herif, Diyarbakır'ın bir köyünde de doğabilirdi.

Kendi yapmadığımız seçimlerden ötürü, insanları yargılanmak kadar boktan bir şey olamaz. Az biraz içselleştirin olayları.

Bazen yazılar 'öğreten adam' modeli oluyor. Aslında istediğim bir şey değil. Bu yazı da öyle oldu, kusura bakmayın...

İki fotoğrafın anımsattıkları

Pazartesi gününden beri şu fotoğraf her tarafta dönüp duruyor. Köşe yazarları da konuya müdahil olunca, bir kareden her türlü yorum çıkmaya başladı. Konu seri biçimde, Başbakan Erdoğan'ın "dindar nesil" söylemine bağlandı ve "İşte Başbakan'ın istediği gençlik" noktasına gelindi.

Muhtemelen bu yazıya, benden tiksinenler dışında, beni seven insanlar da "Ulan bu muydun sen?" diyecektir. Ne derseniz deyin, çok da umrumda değil.

Herkesin kendine göre kutsalları var. Kendi kutsalına saygı gösterilmesini bekleyen insanların neredeyse tamamına yakını, diğerinin kutsalına bok atmakta, taşak geçmekte hiçbir beis görmüyor.

Sen, ben, bir başkası istediği kadar kıçını yırtsın, Atatürk bu ülkede pek çok kişinin kutsalı. Senin için kutsal olmayabilir ama Atatürk'ü sevsen de sevmesen de kutsalı olarak gören insanlar var.

Başka birinin kutsalı Fenerbahçe, Beşiktaş ya da Galatasaray. Adam takıma laf söylendiğinde çıldırıyor, öfkeden kuduruyor, en yakın arkadaşını bile kırabiliyor. Saçma ama adamın kutsalı bu.

"Kutsalla dalga geçilir mi?" sorusu geliyor akla. Sen birinin kutsalıyla dalga geçiyorsan, başkasının senin kutsalınla taşak geçmesine de sesini çıkartmayacaksın. Dizini kırıp oturacaksın. Öyle üç kuruşa, beş köfte yok. Senin kutsalın kutsal da, karşındaki adamın kutsalı taşak malzemesi mi?

Neyse aslında olay bu değil, kendi açımdan kutsal olayına bakışımı söyledim sadece. Haaa bana sorarsan, ailem dışında kutsal bir şey yoktur hayatımda. İstersen Galatasaray'la taşağın babasını geç, küfür et, umrumda değil. Kızarım belki ama orada kalır kızgınlığım.

Şu ülkede aptalca bir Atatürk-din çatışması vardır. Bu kızlar Atatürk'le dalga geçer, köşe yazarı çaktırmadan dine dokundurur. O köşe yazarına yanıt veren de, Atatürk'e laf çakar, dini yüceltir.

Bu ülkede çocuğunun kanser tedavisi için cezaevine giren insanlar varken, birilerinin çöpe attığı meyve-sebzeyle evinde aş pişirmeye çalışan, yıllarca işsizlik çeken, sigortasız çalışan milyonlarca insan, üç kuruşluk borcu için intiharı seçen insanlar varken, isteyen istediğiyle taşak geçsin umrumda bile olmaz.

Sokaktaki insanın durumunun ne olduğu kimseyi zerre ilgilendirmiyor. Buün köşelerinde döktüren pek sevgili Atatürkçü (!) yazarlar için sokakta açlık varmış, işsizlik varmış, insanlar intihar ediyormuş, çaresizlik tek çare olmuş, hiçbiri önemli değildir.

Çünkü zaten bunun farkında değiller. Siyah camlı karavanlarında, ciplerinde medya plazalarına gelirler, insanların yüzüne pislikmiş gibi bakarlar, sonra iki halk goygoyuyla "sizden biriyim" mesajı vermeye çalışırlar.

Diğerlerinin durumu bunlardan beter. Din, iman edebiyatıyla dünyaları götürürler, senede 3 kez gecekondu ziyareti yaparlar ama köşklerde, yalılarda otururlar. Karılarına onbinlerce dolarlık çantalar, ayakkabılar alırlar; çocuklarına yüzbinlerce dolarlık şirketler kurarlar, iki Ramazan çadırı, bir de gecekondu ziyaretiyle 'halk insanı' olurlar.

Birileri "Atatürk, Atatürk" diye senelerce bu halkın yoksulluğuna, çaresizliğine göz yumdu, birileri de şimdi "Allah Allah" diyerek, aynı şeyi yapıyor.

Hepsi aynı bokun soyu. Milletin eline oynamak için üç-beş oyuncak verip, arkadan hepimize dayıyorlar. Buna sesimizi çıkartacağımıza, 4 tane kızın ne yaptığıyla ilgileniyoruz.

Aptallıkta sınır tanımayan bir ırkın ahfadıyız.

Yalana ve yemeye doymuyorlar

Sağlık Bakanı Recep Akdağ, 11 Nisan 2011'de, "Kanser Haftası" dolayısıyla Rixos Grand Otel’de düzenlenen sempozyumda yaptığı konuşmada, "Kanserin korunma ve tedavi kısmıyla ilgili çok büyük kolaylıklar sağladık. Bugün Türkiye’de bütün kanser türlerini ücretsiz olarak tedavi ediyoruz. Bu dünyanın en zengin ülkelerinde bile görülmüyor."

Yorum yapmak istemiyorum ama her yalan söylediklerinde Pinokyo gibi burunları uzasa, bu iktidarda herkesin minimum 10 metre kadar burnu olurdu. Her panelde, her televizyona çıktıklarında sıktıkça sıkıyorlar, yalanın dibi yok. "Eskiden böyleydi, biz geldikten sonra"nın kıçına sıralayabildikleri her tür yalanı söylüyorlar.

Al sana Manisa'da 18 yaşındaki Aykut Can'un durumu. Tesadüf eseri lösemi olduğunu öğreniyor. Hastaneye yatırıyorlar, 1.5 ay boyunca kalıyor.

İki yıl boyunca tedavisine devam ediliyor. Manisa'daki Dericiler Sitesi'nde bir arıtma merkezinde işçi olarak çalışan babası, muayene giderleri ve ilaçlarına para yetiştirememeye başlıyor bir süre sonra.

Oğlunu ölüme mi gönderecek Emekçi Mehmet Abi. Tedavi masrafları için cebinde para kalmayınca, kredi kartlarından karşılamaya çalışıyor. Borçlar artıyor, artıyor ve 5 bin TL'yi buluyor.

Mehmet Abimiz, 5 bin TL'lik kart borcunu ödeyemediği için Salı günü cezavine giriyor.

Eşi cezaevine girdikten sonra, sigortası olmayan tedavi masraflarını karşılamak için Aykut'un annesi Aysel Can çalışmaya başlıyor.

Kanser dediğin boktan illette en önemli tedavi moral. Aykut, "Beni en çok yıkan olay babamın cezaevine girmesi. Lütfen babamı cezaevinden çıkartın" diyor. Bu moralle nasıl iyileşecek ki bu çocuk.

Devletin başındakiler yalan söylüyor. Üstelik kendi yurttaşının kanı, canı üstünden yalan söylüyor. Vicdanlı, şirin insanlar gibi görünüp, alabildiğine gaddar ve hain davranıyorlar herkese. Ama işte, bir gün o vicdana ihtiyaç duyacaklarını unutuyorlar.

Yedikçe yiyorlar. Daha fazla yemek için daha başka yalanlar söylüyorlar.

Şu çocuğa bir şey olursa, nasıl hesap vereceksiniz?
Oğlunun yaşama tutunması için üç kuruşluk borç için cezaevine giren babanın hesabını nasıl vereceksiniz?
Çalışmak zorunda bırakılan o annenin gözyaşlarının hesabını nasıl vereceksiniz?

Mourinho Şahin, Bahri Kaya'ya karşı

Giresun Valisi Dursun Ali Şahin, Giresunspor'un Adanaspor'la 1-1 berabere kaldığı maçtan sonra neler söylemiş, önce ona bakalım: "Bu maçta berabere kalmamızın sebebi var. Sebebin biri, futbolcular arasındaki uyum tam olarak sağlanamadı. Bu hoca beni kızdırıyor. Ben 7 futbolcu getirmişim. Vali olarak ben futbolun a’sını bilmezdim, burada öğrenmeye başladım. Adam tutuyor, 7 futbolcu getirmişim 2’sini oynatıyor.
Neden oynamıyor bunlar? Ben buraya Fenerbahçe’den futbolcu getirmişim arkadaş. Para döküyoruz buraya. Para istemek, vermekten zor. Vallahi zor. Vali her şeye müdahale eder. Canım sıkılıyor. Ben 7 futbolcu getirmişim. Hepsi para onların. Neden oynamıyorlar? Fenerbahçe’den adam getirmişiz. Trabzon’dan Ahmet’i aldık, hiç kadroda yoktu. Neden oynamıyorlar?"

Bu ülkede futboldan anlamayan yoktur. O yüzden hep söylerim, "Ben futboldan anlamam" diye. Çünkü bunlar anlıyorsa, onların anladığı futboldan zerre anlamıyorum.

Devletin valilerinin kömür, beyaz eşya dağıttığına şahit de olduk. Bunları "halka hizmet" diye vıcık vıcık bir savunmayla örtmeye çalıştılar. Sanki valinin görevi, kömür dağıtmakmış gibi, üste çıktılar. Sen devletin yöneteni olarak, kimsenin yakacağa, yiyeceği muhtaç olmamasını sağlayacaksın, kamyon üstüne çıkmalarını buyurmayacaksın.

Neyse, pek saygıdeğer valimiz, kızmış. Bu kadar kızınca buz gerekir ya, işin orasına girmeyeyim. 7 futbolcu getirmiş de, neden oynatılmıyormuş. Fenerbahçe'den futbolcu almışlar, o neden oynamazmış (burayı Fenerbahçe'ye laf atmak olarak algılayanın da beynini sikeyim).

Stadyumda ıslıklanınca "spora siyaset sokuluyor" diye ağlayıp vahlayanların durumu tam olarak budur. Aslında söylemek istedikleri şey, "Spora siyaset sokulacaksa da biz sokarız."

Her konuda bu tavır sergileniyor. HSYK bir dönemler boktandı, siyasi kararlar alıyordu, ele geçirdikten sonra biricik HSYK oldu.
YÖK dünyanın en boktan kurumuydu, kadroları istedikleri hale getirdikten sonra YÖK üniversitelerin bir tanecik abisi oldu.
Özel Yetkili Savcılar, işlerini yapıyordu, hadise kendilerine yönelince "Bunlar yetkilerini aşmaya başladı" denmeye başlandı.

Spora da, siyaset karıştırılacaksa, ancak bu arkadaşlar karıştırabilir. Ne o öyle, tribünlerde Che baskılı atkılar, sol sloganlar filan. Aaa ayıp değil mi! Hele hele başbakan ıslıklamak nedir yahu? Hiç olacak şey mi.

Ellerine geçirdikleri her şeyi kendilerine benzettiler. Valinin biri çıkıyor, 35 yılını bu işe vermiş bir spor emekçisine işini öğretiyor. Haaa, Bahri Kaya iyi bir teknik direktör değildir, başarısızdır v.s. v.s. buna yönetim kurulu karar verir. Ama arkadaş valilere mi düştü artık teknik direktörlere iş öğretmek, kimin oynatılıp oynatılmayacağını söylemek.

Herkes kendinde her haddi buluyor. Üstelik bu çok sıradan bir şeymiş gibi söyleniyor, açıklanıyor. Bunların hepsini sayısal üstünlükten doğan cüretten buluyorlar. Yüzde 50 aldın mı, o yüzde 50 ile istediğini yapar, istediğini söyler, istediğini uygularsın.

Bir kişi için yasa çıkıyor memlekette, daha bunun ötesinde ne olabilir ki! Bunun üstüne yapılacak ne kadar yorum olabilir.

Mourinho Şahin, "Vali her şeye müdahale eder" diyor. Bilmiyorduk hiç, öğrenmiş olduk. Valinin devlet işlerine karıştığı gibi, yönettiği ilin futbol takımına futbolcu almak, o futbolcuların hangilerinin oynatılmasına da karar vereceğini.

Misal bu Mourinho Şahin, İstanbul Valisi olsa, Fatih Terim'e, "Hocaaaaa, hocaa olmuyor böyle. Riera'dan sol bek olmaz" diyebilir mi?
Ya da Aykut Kocaman'a "Bak Aykutçuğum, Alex de söyledi, çıkartsan iki Afrika aslanı Bienvenu ve Sow'u çift forvet, bak o zaman deplasmanlarda nasıl coşuyoruz?" mu diyecek?

Vali her şeye karışamaz. Valinin görev ve yetki alanları kanunlarla çizilmiştir ve o çizilenlerin dışına çıkamaz. Hele hele bir spor emekçisine işini öğretmeye kalkmak haddi bile olamaz.

Hata bunlarda değil, bu boktan zihniyeti baştacı tutanlarda.

Memleket elden gidiyor o halde...

Ölümden öte ne var?

Şöyle bir düşünüyorum da, lise yıllarımda tanıştığım Grup Yorum'u dinlemediğim gün çok nadir olmuştur. En canım sıkıldığı anda bile, bir türkü, bir şarkıyla kendime getirir beni.

Grup Yorum'un kim olduğunu, neler yaptığını, nasıl mücadelelerden geçtiğini bilmeyen var mı bilmiyorum ama bu grup Türkiye'nin en yakıcı, en sıcak konularında bile hiç tereddüt etmeden, kimseye teslim olmadan, hiçbir endişeye mahal vermeden türkülerini çalmıştır.

12 Eylül sonrasında kimsenin ses vermediği, kimsenin konuşmaya cesaret edemediği her şeye başkaldırdı. Bu yüzden Grup Yorum'un benim için anlamı isyandır, başkaldırıdır.

Cezaevlerinde insanlar yanarken onlar oradaydı, emekçilerin grevlerinde yine oradaydılar, öğrenci mitinglerinde, 1 Mayıslarda hep en öndeydiler.

Grup üyeleri işkencehanelerden geçti, cezaevleriyle tanıştırıldı, albümleri toplatıldı, dağıtımları her türden engellerle karşılaştı ama onlar vurdu sazın teline.

Türkiye'de hangi pek çok gruba öncülük ettiler, esin kaynağı oldular. Sazın, kavalın, bağlamanın yanına keman, viyolonsel, obua gibi aletleri katık edip, müzikal açıdan da kulakların pasını sildiler.

Son birkaç yıldan beri, özellikle de İnönü Stadı'ndaki ihtişamlı konserden sonra Grup Yorum'a yönelen saldırılar her zamankinden daha da artmaya başladı. Üniversite öğrencilerine, konser biletleri sattıkları için hapis cezaları verildi, "terör suçu" sayıldı.

Son geldiğimiz noktada, Biletix denen şirket, Grup Yorum'un Bursa'da yapacağı konser biletlerinni satmama kararı almış. Biletix yetkilileri, "Biletix’in kararı var. Grup Yorum biletleri ile örgüte yardım yapılıyor, satamayız" diyerek, satış teklifini geri çevirmiş.

Bu ülkede insanların şaşırma refleksleri benim için başlı başına şaşırtıcı olmaya başladı. Sanki Biletix, hiçbir engellemeyle karşılaşmadan şirket olarak böyle bir karar veriyormuş gibi, bu şirketin boykot edilmesi için insanlar çağrıda bulunuyor.

Boykot diyenlerin çok büyük bir oranının o boykotu yapmayacağı aşikâr. Bizim ülkemizde boykotlar genelde 3-5 günle sınırlıdır.

Yoksa benzin bu kadar pahalı olabilir mi?
ÖTV denen resmi hırsızlık yapılabilir mi?
Köprülere otoyollara, istendiği gibi zam uygulanabilir mi?

Ülkede garip şeyler oluyor. Hükümet ile Gülen cemaati açıktan bir kavga yürütüyor, kişiye özel yasa çıkartılıyor, iktidarın istemediği türden savcılar görevden alınıyor ya da soruşturmalardan el çektiriliyor, sendikalar, siyasi partilere her türden saldırı yaplıyor, katiller serbest bırakılıyor ama siz Biletix'i boykot ediyorsunuz. Öyle mi?

Siz böylesi bir boykot olabileceğini sanıyorsanız; saf, temiz duygularınızla oynamak istemem ve Polyannavari hislerinizle başbaşa bırakırım.

Grup Yorum'a destek olmak istiyorsanız anti-emperyalist mücadelenin içinde olun, faşizme karşı boyun eğmeyin, ücretlerini alamadıkları için eylem yaptıkları gerekçesiyle işten çıkartılan emekçilerin yanında olun, zalime isyan edin, zulme sessiz kalmayın. Bunlardan haberdar değilseniz, Grup Yorum'u hikâyeden dinlemişsinizdir.

Bırakın klavye üstünden vicdani mastürbasyon yapmayı, bırakın kendinizi farklı kılma çabalarını, bırakın lümpen hayatlarınıza sıkıştırmaya koftiden sosyalist kimlikleri. Samimi olun amına koyayım, samimi.

Ölümden öte ne var

Sineği belini incetmeden...

Artvin, Adıyaman ve Muğla'da hükümetin öve öve bitiremediği, bölünmüş yollar ve sahil yolu projeleri. Daha bir yıl geçti şu fotoğrafların üstünden ama hepsi Diyarbakır karpuzu gibi ortadan yarılıveriyor.

Nereye giderlerse gitsinler 'hizmet'ten söz ediyorlar. Bunların hizmet anlayışı aşağı yukarı böyle. Metrobüs alırlar yokuş çıkamaz, otobüslerin rengini her yıl farklı renge boyatırlar, şehrin sağına soluna lale milyonlarca liralık lale ekerler. Bunların adı hep hizmettir.

Bir hastane edebiyatı var mesela. Son 4-5 ayda 3 kez hastaneye gittim. Gece binbir zahmetle bilgisayar başında numara alıyorsun. Ertesi gün doktora gidiyorsun, numarana göre doktorun karşısına çıkıyorsun. Doktor "Neyiniz var?" diye soruyor, durumu anlatıyorsun, reçete yazıyor ve hepsi bu kadar.

Doktorun yanında toplamda 5 dakika kalmıyorsun. Artık o 3-5 dakika içinde her şeyi çözüyorlar. O derece hızlı bir hizmet anlayışı var yani. Hakikaten hizmette sınır tanımıyorlar.

Bugün bir tane haber geldi. Gülsem mi, ağlasam mı karar veremedim.

Adana Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, geçen ay 606 yataklı yeni binasına taşınıyor. Ancak yeni hastane binasının acil servis ünitesindeki kapılar ve koridorlar, sedyelerin geçeceği kadar geniş değil. Bu yüzden de yıkılıyor. Acil servis da, 5 kilometre mesafedeki hastanenin eski binasına dönüyor. Hastaneye yeni doğan ünitesi de yapılması unutuluyor.

Buna ne yorum yapılır bilmiyorum. Olsa olsa taşak geçersin, başka da bir bok olmaz.

Önce kendileri yemeye başladı. Her şeyin bir bedeli olduğu için, etrafındakileri de ihya etmeye başladılar. İş artık o kadar sarpa sarmaya başladı ki, kime yedireceklerini bilmiyorlar ve yapılan işler de böyle oluyor. Hastanenin acilindeki kapıdan sedye geçemiyor, daha bir yılını devirmemiş yollar kâğıt helvaya dönüyor.

Yapılan ne kadar iş varsa, hepsi göz boyamaya ya da göz boyarken deveyi hamuduyla götürmeye yönelik. Ülkeyi bir baştan, diğer başa kadar muz gibi soydular. Soyarken de, "Bak kuş geçiyor!" diye insanların başka tarafa bakmasını sağladılar.

Devletin yegane gelir kalemi vatandaşın cebi. Nereden ne kadar vergi koyarız diye oturup hesaplıyorlar. Balıktan hafıza çalmış Türkiye halkı da, eşek gibi vergi ödüyor.

'Sineği belini incetmeden geçiriyorlar' diyeceğim ama herifler göstere göstere çatır çatır çatır geçiriyor. Neremize kadar dayayacaklar, neremize gelince ses çıkartırız birlikte göreceğiz.