Gözyaşı sel olup aktı (!)

Türkiye böyle bir ülke işte. Ne kadar ajitasyon, o kadar popülarite. Ekranlarda görünmediğin zamanlarda bir-iki damla gözyaşı, halkı zayıflıklarından yakalayıp sarfettiğin birkaç cümle ve işte yeniden televizyonlardasın, gazete sayfalarındasın ve hatta bu bloğun bile içindesin.

Esra Erol, katıldığı bir TV programında, "Aslında ben çok gülerim ama bir o kadar da hüzünlü bir insanım. Mesela bir gün arabayla giderken, yanımdaki otobüse baktım, tıkış tıkıştı! Yağmur da yağıyordu, hava çok soğuktu. O an otobüse daha fazla bakamadım ve kafamı çevirdim.

Gözyaşlarıma hakim olamadım. Çünkü ben o otobüsteki insanların ne düşündüğünü çok iyi biliyorum. Ben de otobüse biniyordum. Dragos'tan binip, Mecidiyeköy'e geçiyordum ve bir saat sürüyordu. O yüzden obüstekilerin ne hissettiğini iyi biliyorum." demiş ve gözyaşlarını bırakıvermiş oracıkta.

Daha iki yıl öncesine kadar birkaç milyar alırken, aylık 125 bin TL'ye kadar yükselen maaşını beğenmeyip 250 bin TL isteyeceksin, sonra cipte giderken otobüsteki insanlar için ağlayacaksın. Ulan, bu kadar mı kolaydır, ajitasyon ve duygu sömürüsü yapmak bu ülkede. Bu kadar mı geçerli bir yöntemdir?

Cipinde giderken hiç düşündün mü Esra, senin beğenmediğin parayla, bir yılda 138 işçi ailesi, açlık sınırı altında yaşıyor? Senin bindiğin o cipin parasıyla kaç memur geçiniyor, hiç düşündün mü? Birkaç yıl önce içinde bulunduğun otobüstekiler, hâlâ o otobüste giderken, 125 bin TL'yi beğenmediğin an aklına düştü mü hiç Esra?

Ağlaman gereken o kadar çok şey varken, buna mı ağladın? Ne kadar gözyaşı o kadar halka yakın insan imajı değil mi? Zaten senin başbakanın da, bu ülkede milyonlarca kişinin anası ağlarken, bir şiire ağlıyor değil mi Esra? En kolayı nasılsa duygu sömürüsü.

Sana önerim Esra, gliserin kullan ağlamak için, yandaki otobüse bakmadan gitmek için de kapkara camlı daha büyük bir cip al.

Boşver sen otobüstekileri de; kendi haline, tavrına bak. Ağlanacak durumu daha iyi anlarsın o vakit.