Bırakın yalan söylemeyi

• Antalya'da 10 yaşındaki kız çocuğuna cami tuvaletinde cinsel tacizde bulunurken suçüstü yakalandığı öne sürülen 82 yaşındaki Mehmet A, tutuklandı.
• Adana'da yurttan kaçan 16 yaşındaki D.K.’yı evine götürüp, tecavüz ettiği iddiasıyla tutuklanan dolmuş şoförü 27 yaşındaki Mehmet Demir hakkında, 25 yıla kadar hapis cezası istemiyle dava açıldı.
• Samsun'da 21 yaşındaki Yaşar G, 11 yaşındaki erkek çocuğunu ölümle tehdit edip tecavüz etti.
• Bursa'da yerel gazetelere ’Alo Dansöz’ ilanı verip, dansöz kıyafetleriyle özel gecelerde dans edeceğini duyuran 25 yaşındaki Semra Tarla, akciğer ve beyninde ur olan 55 yaşındaki N.M.’yi, "Seni vereceğim paralar ile sağlığına kavuşturacağım" diyerek ikna edip evinde fuhuş yaptırırken yakalandı.
• Bursa'da TIR sürücüsü olan eşi il dışına gittiği zaman, evini, aralarında üniversite öğrencilerinin de bulunduğu kişilere saati 50 liraya fuhuş yapmaları için kiraya verdiği iddia edilen 24 yaşındaki N.A., polis tarafından gözaltına alındı.
• İstanbul'da, kimyager Ayşe T.'yi taciz edip yaraladığı gerekçesiyle 45 yıla kadar hapsi istenen market çalışanı Nurettin Yıldız, mahkemedeki savunmasında "Eteğinin kısa olmasına kızdım, saldırdım" dedi.
• Yargıtay Başsavcılığı, 26 kişinin tecavüzüne uğrayan 13 yaşındaki N.Ç. ile ilgili davada tecavüzcülere alt sınırdan ceza ve iyi hal indirimine onama istedi. Başsavcılık, N.Ç.’yi ‘her şeyin farkında olmakla’ suçladı.
• Samsun'da 14 yaşındaki G.Ş., annesinin amcası olan 59 yaşındaki Kemal A.'dan hamile kaldı. Şikayet üzerine sanık tutuklandı, küçük kız 5 haftalık hamileyken bebeği aldırdı.
• Elazığ'da, 34 yaşındaki Özcan D., kendisine tecavüz edildiğini, hamile kaldığını, daha sonra da teyzesinin yardımıyla doğurduğu bebeği terk ettiğini söyleyen kardeşi 32 yaşındaki Ayşegül D.’yi elleriyle boğarak öldürdü.
• Tekirdağ Çınarlı Mahallesi’nde ailesi birlikte yaşayan 11 yaşındaki D.F. isimli kız çocuğu, önceki akşam annesi komşusuna gidince evde yalnız kaldı. İddialara göre, bu sırada eve gelen D.F.’nin kuzeni 27 yaşındaki O.B., küçük kızı eliyle taciz ettikten bir süre sonra evden çıktı. Uğradığı taciz nedeniyle ağlayarak dışarı çıkan D.F.’yi o sırada sokaktan geçen seyyar satıcı A.B. gördü. Seyyar satıcının çocuğu teselli etme bahanesiyle kendi evine götürdü. Burada küçük kıza zorla tecavüz eden 32 yaşındaki A.B., daha sonra küçük kızı serbest bıraktı.
• Samsun'da 19 yaşındaki Gürkan H., 16 yaşındaki A.A. ile cinsel ilişkiye girdi. Bu olayın ardından evden kaçan A.A. bu kez tanıştığı Murat B. tarafından bir eve götürüldü ve burada aynı gün içinde 3 kez tecavüze uğradı.
• Adana'da evden kaçan 16 yaşındaki K.G.'ye 16 günde 23 kişi tecavüz etti. Şüphelilerden 15'i yakalanırken 8 kişi kayıplara karıştı.
• Denizli'nin Acıpayam ilçesine bağlı Akalan beldesinde 14 yaşındaki Ü.A.'ya, ellerindeki görüntüyle tehdit edip cinsel ilişkiye girdikleri iddia edilen 4 genç tutuklandı.
• Şanlıurfa'nın, Akçakale ilçesinde akrabasının tecavüzüne uğrayan 11 yaşındaki F.B.'nin hamile kaldığı ortaya çıktı.
• Balıkesir'in Bandırma ilçesinde bir kadın, 4 kişinin tecavüzüne uğradığı iddiasıyla jandarmaya başvurdu.
• Kayseri'nin Melikgazi İlçesinde, polise başvurup öz annesinin kendisini para karşılığı erkeklerle ilişkiye zorladığını iddia ederek şikayetçi olan 14 yaşındaki M.D.'nin yaşadıkları, yürek burktu.

9 yıldır aynı hikâyeyi dinliyoruz; "Türkiye muhafazakârlaşıyor".

Türkiye'nin ne kadar muhafazakârlaştığını görmek için şu 15-20 günlük birkaç habere bakabilirsiniz. Türkiye'nin muhafazakârlaşmadığı kesin, Türkiye güç karşısında her geçen gün biraz daha tapınma ihtiyacı hissediyor. Tabii bu tapınma duygusunda iktidarın uygulamaları fazlaca etkili.

İş öylesi mide bulandırıcı bir noktaya geldi ki, Başbakan Erdoğan'ın annesi ölüyor, "gazetelere ilan vermeyin" denilmesine karşın, şirketler, şahıslar birbiriyle yarışıyor tam sayfa ilan vermek için. Kimisi "annemiz" diye söz ediyor, kimisi üzüntüsünün herkesten daha fazla olduğunu anlatmaya çalışıyor.

Bu kadar sikine sahip olamayan insanın olduğu bir ülkenin muhafazakârlaştığını söyleyebilmek mümkün mü? Ülke gitgide sapıklaşıyor. Tabii bunda televizyonlarda çokça gösterilen tecavüz sahnelerinin payı yok değil.

Bir diziyi izletmek istiyorsanız, şöyle 'kallavi' bir tecavüz sahnesi koymalı, hatta o sahneyi ağdalaya ağdalaya birkaç bölüm halinde sunmalısınız. Dizi daha başlamadan önce dizinin tanıtımı bu sahneyle yapılmalı ve basına fotoğraflar sızdırılmalı. Alın size süper başarılı (!) olacak bir dizi.

Konudan dağılmadan eklemek de fayda var. Cuma günü Habertürk'ün yayınladığı fotoğrafta kopartılan fırtınayı da çok samimi bulmuyorum. Şiddetten bu kadar rahatsız olduğunu söyleyen bir halkın, hayatın her alanında şiddetten yana tavır aldığını, şiddetin kabul edilir bir ifade aracı olduğunu görünce, "Habertürk'ü protesto ediyoruz" çığlıkları, oturduğu yerden tepki vermeye alıştırılmış halkın, boktan tavrından başka bir şey olmuyor. Kaldı ki, şiddetten anladığımız yegâne şey, bir kadının dayak yemesi olmamalı. Bu toplumda şiddete uğramayan bireylerin sayısı gün geçtikçe azalıyor.

Başa dönelim, Türkiye muhafazakârlaşmıyor. Bugüne dek, toplumsal hayatın dışında kalmış muhafazârlar, toplumla daha çok iç içe yaşamaya başlıyor. Bu söylemi kullanan köşe yazarları, sokakta yaşamadığı için, gördükleri iki fotoğraf karesiyle "Türkiye muhafazakârlaşıyor" diye çığlığı basıyor. Siyah camlı ciplerde, minibüslerde evden işe, işten bilmem hangi restorana giden insanların değerlendirmesi de bu kadar oluyor haliyle. Bir bok bilmeden, salt tartışma yaratmak adına, milletin ağzına sakız edilmiş satırlardan başka bir şey değil bu söylem.

Türkiye muhafazakârlaşmıyor, tam tersi, muhafazakârlar modernleşiyor. Bir deli kuyuya taş atıyor, milyonlarca yarım akıllı da o taşı çıkartmak için yırtınıyor.

Türkiye'de ciddi sapık artışı söz konusu. Hayatımda hiç görmediğim kadar taciz ve tecavüz haberi okumaya başladım. Neredeyse her gün 10'un üstünde haber okuyorum.

Türkiye'yi başka tehlikeler bekliyor, bizse oturduğumuz yerde, aptallar gibi bize sunulanları tartışmakla meşgulüz.

Herkesin suratında patlayacak bir mektup

Şu fotoğraf, insanlığın cenaze törenidir aslında. Gaziantep'te 24 yaşındaki R.Ç, hastane odasında, ağabeyi tarafından üç kurşunla öldürüldü.

Kardeşi, kadın kıyafetleri giymeye başlayınca, mahalle ve aile baskısıyla öldürdüğünü söylüyor. Ailesi R.Ç'nin cenazesini teslim bile almamış, istememiş. Toplumun büyük bir bölümü, farklı eğilimleri hastalık olarak görüyor. Travestiler, gayler, lezbiyenler, bu toplumun değerlerine uymuyor (!)

Hangi toplumun değerlerine uymuyor? 13 yaşındaki kızına senelere tecavüz eden ve ondan çocuklar yapan, içinde devlet görevlilerinin de bulunduğu 26 kişinin tecavüzüne uğrayan ama Yargıtay'ın 'fuhuş'la suçladığı, şeyhlerin müritlerini kocalarının önünde becerdiği, devletin emanetindeki edilen yurtlardaki çocukların tecavüzle karşı karşıya kaldığı, eşini sabah akşam dövenlerin olduğu, töre diye cinayetlere mantık büründürülmeye çalışılan, 11-12 yaşındaki küçücük kızların evlendirildiği, keçilerin, eşeklerin becerildiği Türkiye'de.

Şu yaşananlar toplumun değerlerini rahatsız etmiyor, en fazla üç-beş sövgü kelimesiyle geçiştiriyor ama bir gencin cinsiyet tercihi, toplumu, mahalleyi, aileyi deliye çeviriyor.

R.Ç'nin cenazesine gitmeyen ailesi, kuvvetle muhtemel cinayeti işleyen F.Ç'yi cezaevinde ziyaret edecektir. "Aslan oğlum" diye sırtını sıvazlayıp, "Namusumuzu temizledin" diyecektir.

İnsan olmayı beceremiyoruz, pek çok konuda. İş cinsiyete gelince, insanlık sadece bir sıfat olarak kalıyor.

Aşağıda bir travestinin yazdıkları var. Susmak lazım, okumak lazım...

BİR TRAVESTİDEN MEKTUP

Beni incittiniz. Önce bunu söylemek zorundayım. Merhaba bile demeden. Kendimi tanıtmadan. Kendimi tanıtmak mı? Ben bunu hiç yapamadım ki.. Ne yaşarken ne de ölürken anlatabildim kendimi. Ailem için talihsiz bir kazaydı doğumum ve yirmi beş yaşındaydım beni öldürdüğünüzde.

Babamın utancı yirmi beş yaşındaydı. Beni incittiniz. Hayatımın her yerine pis bakışlarınızdan bıçaklar soktunuz. Beni kanattınız. babamın bana taktığı isim Selahattin ’di. Dedemin adıymış. Ama ben hiçbir zaman Selahattin olmadım. Olamadım. Uğraştım aslında. Lise son sınıfta bıyık bile bıraktım ama ancak iki gün sürdü bıyıklılığım. Bıyıkla yüzüm anlaşamadılar ne yapalım?

Anneme ev işlerinde yardım edişim önce övgüyle karşılandı. Aferin dediler, ne akıllı çocuk bu. Tığla işlediğim örtü uzun zaman kaldı televizyonun üstünde. ilk tokadı o zaman yedim babamdan. Babam tokadın örtüyle ilgisi yokmuş gibi davrandı. Güya ben ona cevap vermişim de bilmem ne. Biliyordum, ilk işareti almıştı ama böyle bir şeyin gerçek olması ihtimalini düşünmek bile istemiyordu.

Sonra bütün arkadaşlarımın kız olması ve beş taş oyunundaki dillere destan başarım ailemi ve herkesi rahatsız etmeye başlamıştı. Övünmek gibi olmasın ama hala beş taş oynanın ve beni yenecek kimse de yoktur... Affedersiniz... Yani beni öldürmeseydiniz oynardım ve yenerdim demek istiyorum.

Zaten beni yenemediğiniz için öldürdünüz ya, neyse... Hayatımın liseyi bitirdiğim güne kadar olan bölü mü, herkesin gözünün önündeki şeyi toplu olarak görmezden geldikleri bir dönem oldu. Hani Zeki Müren size göre hiçbir zaman eşcinsel olmadı ya, o hesap işte...

Besbelli diğer erkek çocuklarına benzemiyordum. Diğer erkek çocuklarının hepsi birbirlerine benziyorlardı ama bu durum kimseyi rahatsız etmiyordu. Zaten hepiniz, herkes herkese benzesin istiyorsunuz. Buna rağmen kızın biri lise birinci sınıfta bana bir aşk mektubu göndermişti.

Hatıra defterinden yırtılmış pembe bir kağıttı, hatırlıyorum. Üstünde belli belirsiz çiçekler arasında fiyakalı bir kalp resmi vardı. "Gözlerimi senden alamıyorum. Bana gözlerimi geri ver" diye yazıyordu kağıtta. Kalbin içine kendi adımın baş harfiyle benimkini yazmayı da unutmamıştı tabii. Güzel bir çocuktum. Kız beni beğenmişti. Galiba gözleri hep bende kaldı. Geri veremedim çünkü o günden sonra üç gün okula gitmedim.

O kağıt beni derinden etkilemişti. Hayatımda ilk kez kendime sorular sor maya başlamıştım. Bu kız deli miydi? Ben bir kızla... Nasıl yani? Evet adım Selahattin ’di, evet Selahattin de demin adıydı, evet güzel bir çocuktum, evet kızın gözleri bendeydi... Ama o mektubu aldığım gün belki de ruhum ilk kez bedenimden firar etmek istedi. Sonra on sekiz yaşıma girdiğim bahar, bir çocuk sevdim. Bakkalın oğluydu.

Hiç konuşmadık ama gözlerimiz öyle gevezeydi ki. Benim gözlerim de onda kaldı anlayacağınız. Hala da ondadır. Vedat... Bana amcasının kızıyla evleneceğini söylediği gün ilk ve son kez elimi tuttu. "Üzülme" dedi. "Neden üzüleyim ki" dedim, "bir gün biz de bir kısmet bulacağız elbet" türünden saçma sapan laflar ettim. Çok ağladım sonra.

Annem biliyordu her şeyi. Babamla kavga ettikleri günlerin birinde (aslında kavga etmedikleri gün yoktu) öfkeden deliye dönen annem babamın gözlerinin içine bakarak "sen adam olsaydın bu çocuk da bakkalın oğluyla..." dedi... Sözünü tamamlayamadı. Beni ve annemi çok dövdünüz. Hepiniz babamın kılığına girmiştiniz.

Hepiniz babama benziyordunuz ve bu benzerlik sizi hiç rahatsız etmiyordu. Belki de en çok, karpuz kamyonunun kasasında o hayvanla yattığım gün sevindiniz ve kızdınız. Sevindiniz, çünkü kuşkularınız gerçek olmuştu. Siz zaten şüpheleniyordunuz. Böyle olacağı belliydi, biliyordunuz.

Haklı çıkmış olmanın haklı gururunu tattığınız için sevindiniz... Ve kızdınız, çünkü adım Selahattin ’di. Selahattin dedemin adıydı. Selahattin ’ler kamyon kasalarında hayvanlarla yatmazlardı. Sonrası malum hikaye. Evden kovuluş... Şehirde kendime benzeyenlerle, yani dedelerinin adını taşımak istemeyen arkadaşlarla birlikte sizin sahibi olduğunuz hayatın içinde, sizden gizlenebilecek bir yer arayışı ...

Ve ardından pis bir ameliyathanede bir kasap tarafından Selahattin ’in hayatına son veriş. Meğer koca Selahattin ufacık bir et parçasıymış Dedeciğim beni bağışla. Ama Sinem öyle mi? Onun güzel bir yüreği vardı. Pamukladımıydı kavaklar, dans ederdi kiraz gelsin diye. Ama siz Selahattin ’in babası, Selahattin ’in annesi, Selahattin’in arkadaşı, Selahattin ’in komşusu, Selahattin’in bakkalı, Selahattin’in ev sahibiydiniz... Sinem’i hiçbiriniz tanımak istemediniz. İğrendiniz ondan.

Geriye bir tek Sinem’in Sinem gibi arkadaşları ve Sinem’in polisleri kaldı. Ve en sonunda ben otobanda bir hayvanı beklerken arabanızla çarptınız. Önce telaşlandınız, çünkü bir insana çarptığımızı düşündünüz. İndiniz arabadan, baktınız ki yerde yatan bir Selahattin değil kalça kemikleri mini eteğini zora sokan bir Sinem’di. Rahatladınız... Ve hızla terk ettiniz orayı... Ödeşmiştik çünkü... Ben sizin Selahattin’inizi öldürmüştüm Siz de benim Sinem’imi öldürdünüz...

Alman vakıflarından en çok kim yararlanmış?

Başbakan Erdoğan, ya yurtdışına giderken, ya da dönerken alışkanlık haline getirdiği, gündemi altüst eden açıklamalarına Makedonya dönüşünde, bir yenisini ekledi.

Alman vakıflarının BDP'ye ve CHP'ye yardım ettiğini söyleyen Başbakan Erdoğan, "Bir Alman vakfı CHP ve BDP'li belediyelere hibe veriyor ve o paralar adresi belli ihalelerle PKK'ya gidiyor" diyerek, çok net fadeler kullandı.

İnsan, sokaktaki adamın yalan söylemesine şaşırmıyor ama ülkeyi yöneten insanın doğruyu söylememesini garipsiyor.

Başbakan Erdoğan'ın açıklamasını duyan, bu vakıfların sadece iki partiye yardım yaptığını sanıyor ama tabii iş öyle değil. Bu vakıflar en fazla para yardımını Akp'li belediyelere yapmış ve en büyük parayı alan belediyeler de Kırıkkale ve Kayseri.

İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nin, Galata Köprüsü'nü bile bu vakıflardan alınan parayla yaptırdığını düşünürsek, Başbakan'ın açıklamasının ne derece gündem değiştirmeye ve hedef saptırmaya yönelik olduğunu görebiliyoruz.

Kayseri'nin su şebekesi, Denizli'nin çöp arıtma tesisleri, Bursa'da yapılan yollar, Kırıkkale'de gerçekleştirilen projelerin tamamına yakını bu vakıflardan alınan paralarla yapılmış. Özellikle Kırıkkale son yılların en büyük projesi ve tam takıman 23.6 milyon Euro ödenek alınmış.

Bu vakıflardan 1994 yılından bu yana Ankara Büyükşehir Belediyesi'ne aktardığı para ise tam tamına 353 milyon Euro. Bu para; atık su arıtma tesisleri, biogaz, su temini gibi projelerde kullanılmış.

1994'ten beri Melih Gökçek'in (Önce RP, şimdi de AKP) Büyükşehir Belediye Başkanı olduğu Ankara'ya 1995 ve 1996 yıllarında su temini, atık su arıtma ve biyogaz projelerinin finansmanı için 353.6 milyon Avro kredi sağlamışlar.

Başbakan Erdoğan'ın sözünü ettiği vakıfların hepsi İçişleri Bakanlığı'na bağlı olarak soruşturulabilir durumda. Yani eğer Başbakan'ın dediği gibi bir durum varsa, İçişleri Bakanlığı bir soruşturma başlatır, o soruşturmaya göre de, neyin ne olduğunu hep birlikte görürüz.

Ama böyle, çamur at izi kalsın şeklinde siyaset yapılınca, insanın midesi kalkıyor. Fakat ne yazık ki, Akp'nin siyaset anlayışı böyle.

Başbakan söylüyor, ertesi gün Zaman, Sabah, Taraf gibi gazetelerin ağır pompa hamleleriyle olayın doğru olduğuna yönelik kanaat oluşturuluyor. Bir hafta sonra bambaşka bir gündem belirleniyor ancak o süreçte doğru olmayan bir açıklama, doğru algısı yaratıyor,

Biraz insaf! Bir başbakan ağzına gelen herşeyi söylememeli. İnsanların suratına baka baka gerçekleri çarpıtmamalı.

Bu gerçeği çarpıtma meselesi daha birkaç ay önce "PKK'yla görüştüğümüzü ispatlamayan şerefsizdir" açıklamasıyla da gözler önüne serildi. Daha açıklamanın buharı tüterken, devletin bilfiil görüştüğü ortaya çıktı.

Başbakan, bu ülkenin ruhunu çok iyi kavramış. Gündemi, birdenbire nasıl değiştireceğini çok iyi biliyor.

Elektriğe yapılan yüzde 10'luk zam, doğalgaza yapılan yüzde 14'lük zam, konuşulur hale gelmeden, herkesin ağzına emziği verdi. Ağzımızda emzik cuk cuk emmeye başladık biz de.

'Her Türk bir gün cezaevini tadacaktır'

Akp iktidarı jurnalcileri ve jurnalciliği çok seviyor. Balyoz, Ergenekon gibi davalar, gizli tanıkların ifadeleriyle ağda kıvamına getirilip, bir türlü bitirilemez noktaya getirildi. Davalar birbiriyle ilişkilendirilerek daha da çıkmaz noktalara getirildi. İşin yargı kısmına girmeye bile gerek yok. İnsanlar hakim karşısına çıkmak için artık en az 1 yıl cezaevinde tutuklu kalıyor.

Jurnalcilik bireysellikten artık toplumsal hale getiriliyor, 'terörle mücadele' adı altında. Hazırlanan tasarıya göre, İçişleri Bakanlığı terör eylemlerine katılanları yakalatan ya da kimliklerini ortaya çıkaranlara para ödülü verecek.

Öncelikle bunun ahlâki olmadığını kabul etmek gerekir. Yani toplumu jurnalciler ordusu haline getirmeyi. Bunu, terörle mücadelede bir yöntem olarak kabul etmek ise, devletin çaresizliğini gözler önüne sermekten başka bir şey değil.

10 lira için insanların birbirini bıçakladığı bir ülkede, devletin kelle avcılığını gündemine alması, pek çok tehlikeyi beraberinde getirecektir. Örneğin, hiç sevmediğiniz bir komşunuzu rahatlıkla "Ben X Bey'i şu eylemde gördüm" diyerek, hem cebinize para koyup, hem de hiç suçsuz bir insanı cezaevine gönderebilirsiniz. İhbarı yaptıktan sonra gerisini, ihbar edilen düşünsün.

Neden? Çünkü Türkiye'de tersine işleyen adalet sisteminde, insanların suçları ispat etmek yerine, insanlar suçsuzluklarını ispat etmeye çalışıyor. Hele hele son 9 yılı gözümüzün önüne getirdiğinde, tablonun ne kadar vahim olduğu daha rahat görülüyor.

Hadi diyelim ki, ihbar edilen suçsuzluğunu ispat edip, dışarı çıktı. Çevresindeki herkesten şüphe etmeyecek mi? "Acaba beni kim ispiyonladı?" diye.

İhbarcı, ispiyoncu, jurnalci toplum yapısı, herkesi birbirine daha da düşman etmekten başka bir işe yaramaz. Şu sözü edilen tasarı, yasalaştığı andan itibaren artık tüm güven duygumuzu kaybedeceğiz.

Sorun çözmek yerine, sorunları daha da kalıcılaştırmak, bu ülkede barışın gelmesini sağlamaz. Ama kimse barış istemiyor. Gerek devlet, gerekse de PKK, sürecin böyle gelişmesinden oldukça hoşnut. Akıtılan her damla kan üstünden siyaset yürütmek en basit yöntem.

Bütün bir toplum bu tasarının yasalaşmasıyla cezaeviyle tanışabilir. Hiçbir şey yapmanıza gerek yok, birinin sizi jurnallemesi yetiyor. Sonrasını siz düşünün, yırtının durun "ben suçsuzum" diye. Üstünüze çoktan bir leke atılmıştır ve siz bu lekeyi temizlemeye çalışırken, çoktan yaftalanmış olursunuz, toplum nezdinde.

Akp'nin itibarsızlaştırma politikası, siyasi partilerden, kurumlara kadar uzanmıştı. Şimdi hepimiz aynı yöntemle karşı karşıyayız.

Kimseyle takışmamaya bakın, kimseyle tartışmayın, herkese sevimli görünün. Yoksa her an biri sizi ispiyonlayabilir, "Ben Mehmet'i elinde molotofla gördüm" diyerek.

"Her canlı bir gün ölümü tadacaktır" çok tartışma yaratmıştı. Bu cümle artık "Her Türk bir gün cezaevini tadacaktır" noktasına doğru ilerliyor.

İspiyonculukla para kazanacak, milyonlarca insan var, herkes de bunun farkında. Devletin, kendi vatandaşlarını jurnalciliğe itmesi, ne iğrenç bir yöntem. Umuyorum bunu kısa zamanda anlarız, suçsuz insanlar cezaevine girmeden...

İyi ki, siktirip gitmişsin

Türk futbolcusunun en önemli sorunlarından biridir, kültürel birikini hiç düşünmeden çok konuşması. Konuştuğu süreçte konuşulacağını bildiği için de sürekli konuşur.

Hakan Şükür bu 'ekolün' en önemli temsilcilerinden biriydi. Daimi mesaj verme kaygısıyla, hep konuştu, boş konuştu.

Hakan Şükür'den bayrağı devralan Arda, Türkiye'den ayrıldıktan sonra da, konuşma geleneğini sürdürdü. Arda gittiği günden beri konuşmaya devam ediyor. Hangi Arda yapıyor bunu? Basından şikâyet eden Arda (!)

Arda da, tıpkı milletvekili abisi gibi yabancı futbolculara bindirmiş ve "Biz 50 bin dolarımızı alamazken yabancılar helikopter bakıyordu" demiş.

Türkiye'de ya da dünyada futbolcular, hak ettiklerinin çok üstünde para kazanan meslek gruplarının başında geliyor. Eğitimleri yarım yamalak, iki-üç kelimeyi biraraya getirmekten aciz adamlar, ne yazık ki, endüstri haline getirilen bir eğlence aracının içinde yıllık 500 bin ile 4 milyon Euro para kazanıyorlar.

Kimileri rahat rahat 'helal olsun' diyebilir ancak hayatın içinde yaşanılanlara bakınca böyle düşünmem mümkün değil.

Bugün üniversite mezunu yüzbinlerce genç işsizken, hayatının neredeyse yarısını okumakla geçirmiş bir uzman doktor 3 bin lira alırken, insanların yaşamlarını etkileyecek ve adaleti sağlayan hakimler 4 bin lira alırken, öğretmenler bin 800, memurlar bin 500, işçiler 658 lira alırken, liseyi ittire kaktıra bitiren bir adamın "Biz 50 bin dolarımızı alamazken" diye cümleye başlaması, en hafif tabiriyle söylemek gerekirse şımarıklıktan başka bir şey değil.

Kendisinin aldığı 50 bin doları, yıllık olarak kazanamayan milyonlarca insan var. Evlerine et girmeyen insanların yaşadığı bir ülkede, 500 bin dolarlık villada oturup, altında 200 bin Euro'luk arabayla gezen bir futbolcunun, salt yabancı futbolcuya geçirmek için söylediği bu cümle, kendi küçük dünyasını da ele veriyor.

Galatasaray'da artık gelenek haline gelen yabancı düşmanlığı, bu takımın senelerini ve milyonlarca dolarının çöpe atılmasına neden oldu.

Bu beyzadelerin, gelen her önemli yabancı futbolcuyu yalnızlaştırma politikası nedeniyle onlarca futbolcu ayrılıp gitti. Bu adamlar giderken, oynamadığı dönemlerin paralarını da aldı.

Şimdi Arda'ya sormak lazım; sizin bu çağ dışı ve artık faşizm çizgisine kayan yabancı düşmanlığının Galatasaray'a faturası ne kadardır?
Sen Galatasaray'a bu kadar katkı sağladın mı?

Bu arkadaşlar sinema kapatırken, bu ülkede sinema yüzü görmeyen kaç milyon insan var, hiç aklına geliyor mu acaba?

Ya da bu arkadaşların bir gece kulübünde ödediği parayı, verdiği maaşı bir yılda alan insanlar olduğunu hiç düşünüyorlar mı?

Lan, liseyi bitirip bir mağazada tezgahtar, tornacının yanında çırak olsan 50 bin doları hayatında bir arada göremezsin. Nasıl bir şımarıklıktır bu, nasıl iğrenç bir düşünce örneğidir, anlayamıyorum.

Bu itleri, madenlerde çalıştıracaksın üç-beş kuruşa, gecekondularda oturmaya mahkûm edeceksin, cebine kuruş para olmadan alışveriş merkezlerine sokacaksın, bakalım 50 bin dolar akıllarından geçer mi?

Aldığınız parayı hak etmiyorsunuz, tribündeki taraftarı yabancı oyunculara karşı kışkırtmaya çalışıyorsunuz, basından şikâyet edip her geldiğinizde basına konuşuyorsunuz, sonra da ortalarda 'ben adamım' diye dolanıyorsunuz.

İnsanların 2 kap yemeği masasına koyamadığı, işsizliğin üniversiteliler arasında artık normalden sayıldığı, diplomalı gençlerin sokaklarda anketörlük yaptığı bir ülkede, yıllık 3 milyon Euro para kazanıp, sonra 50 bin dolar muhabbeti yapacaksın, biz de sen sadece Galatasaraylı'sın diye seni seveceğiz öyle mi? İyi ki, siktirip gitmişsin.

Düşün şu kulübün yakasından. Sığ, basit, faşist, ilkel fikirlerinizi de beraberinizde götürün.

Vole

Piç Arif erketeye yatmış etrafı kolaçan ederken; Janti Kemal, Zebra Musti ve Kasap İhsan, üç gündür gözlerine kestirdikleri siyah BMW'yi takoza kaldırmış, soyup soğan açevirmekle meşgüldüler.

Arif aralarında en hızlı ve en keskin gözlere sahip olanlarıydı, gözlerine çok şey borçluydular. Kaç kez yırtmışlardı, karakolu, cezaevini, onun sayesinde. Yine de yaranamazdı hiçbirine, en çok dalga geçilen oydu.

İhsan'ın dedesi kasaptı, lakabı o yüzdendi yoksa karıncayı bile incitemezdi. Hiçbiri boş gezmezdi İhsan dışında. İhsan hep "Oğlum bırakın boş işleri. Delikanlı diye ortalarda dolanmayın. Adamın delikanlısı, bileğine güvenendir, cebindeki emanete değil" diye arkadaşlarına laf atardı.

Aynı mahallede büyüdüler, yoksulluk leke gibi yapışmıştı üstlerine. Bir tek Zebra Musti liseyi bitirdi. Çok istedi ya, üniversiteye gitmeyi, annesine laf atan bir adamı bıçakladıktan sonra hayal oldu.

İhsan, tekerleklerin somunlarını bir bir çıkartırken, Kemal teybi ve kolonları sökmekle meşguldü. Sanki araba soymuyor sanat icra ediyordu. Öylesine sakin ve özenli vidaları söküyordu ki, hayran olmamak elde değildi. Zebra Musti dayanamadı, "Lan Kasap, sikeceğim yapacağın işi, sök şunları, acele et" dedi.

Kemal kapkara gözlerini koca koca açarak, "Abicim zaten adamın ağzına sıçıyoruz, bir de arabanın sağı solu çizilmesin. Hem sen, benim işime niye karışıyorsun? Az kaldı sabret."

İhsan'ın suratı kırmızıya çaldı, sinirden küplere binmişti, "Beyimize bak, yaptığımız iş hırsızlık, bu ahlak bekçiliği yapıyor" diye çıkıştı.

Kemal, biraz daha hızlı hareketlerle, teybi ve kolonları çoktan sökmüştü. Arif'in baykuş gibi ötmesiyle, üçü birden kafalarını aynı anda çevirdiler. Bu aralarındaki şifrelerden biriydi, "İşi bitirin gidelim" diyordu. İhsan ve Musti tekerlekleri ceplerinden çıkarttıkları çuvalın içine koydular, Janti Kemal'se, sırtındaki çantaya özenle koydu arabadan söktüklerini. Kemal ıslığı çaldı ve koşarak kaçtılar.

Mahalleye geldiklerinde hepsi de nefes nefese kalmışlardı, Arif, bahçe duvarının üstüne tünemiş sigarasını çoktan yarılamıştı, "Nerede kaldınız lan?" Gülümsedi hepsi de, boşuna 'piç' demiyorlardı.

Kömürlüğe taşımışlardı bu gece indirdikleri ganimeti, Zebra, gözleri ışıldayarak "Hadiyin oğlum, kafaları dumanlayalım" dedi. Birbirlerine baktılar, hepsinin suratına yayılan sırıtma ifadesinden memnun kalmış gibiydiler.

Çocukluk arkadaşıydı hepsi de. Bu mahallede misket oynadılar, bu mahallede top peşinde koşturdular. Bu mahalle onların dünyasıydı, kopup gitmeyi hayal ettikleri ama aslında içten içe hiç gidemeyecekleri küçücük dünyaları.

Zebra Musti her zamanki gibi, üstünde enine çizgili tişörtünü giymişti. Küçücük yaşlardan beri üstünde hep aynı tarz tişörtler olurdu, o yüzden adı 'Zebra' kaldı.

Janti Kemal, düzen adamıydı, yaptıkları bu pis işte bile, o düzenini bozmazdı. Çoğu zaman diğerlerini sinir ederdi bu tavırları. Aralarında en iyi Arif'le anlaşırdı, zaten kapı komşusuydular. İlk arkadaşlık onların aralarında kurulmuş, Musti ve İhsan sonra dahil olmuştu bu ikiliye.

İhsan mahalleye en son taşınandı. Babasının et işleme fabrikası varken, işler sarpa sarmış kasaplık yapmaya başlamıştı bu mahallede. Buradan bir de ev alınca mahalleye giriş yapmış oldular. Yine de aralarında en iyi durumda olan Kasap İhsan'dı. Üstü başı diğerlerinden fark edilir biçimde iyiydi, pek çok kez takılırlardı 'apartman çocuğu' diye ama hiç bozulmazdı.

Birahaneye girdiler, Piç Arif garsona dönerek "Hasan Abi, biliyorsun işte, masayı güzelleştir" dedi. Garson, kafasını öne doğru eğdi "tamam" dercesine.

Üst kattaki 4 masa da boştu. İki masayı birleştirdiler, aceleleri varmış gibi. Kemal, cüzdanından bir kâğıt çıkarttı, Musti de çorabının içindeki sigaradan bir poşet. İhsan dayanamadı, "Ne aceleniz var lan, hele iki bira atalım" diye çıkıştı.

Hemen yanında oturan Arif, elini İhsan'ın omzuna koydu, "Apartman bebesine bak lan! Bize yol yordam öğretiyor. Biz senin gibi fabrikatör oğlu değiliz, her işimiz acele olur" deyince İhsan, elini omzundan itti "Siktir lan piç" diye tersledi. Kemal ve Musti bastılar kahkahayı.

Kemal, sigara kâğıdına otu sararken, garson merdivenlerde belirdi ve "Gençler, olmuyor ama böyle" dercesine bir bakış fırlattı. Arif, his istifini bozmadan, "Hasan Abi ne zaman yanlışımız oldu da, azarlar gibi bakıyorsun" dedi. Garson çaresizce kafasını iki yana salladı ancak hoşnutsuzluğu her halinden belli oluyordu. Bira şişelerini ve bayatlığı görüntüsünden belli olan kuruyemişleri masaya bıraktı.

Janti bira şişesini dikti kafasına. Gömleğinin üst cebindeki çakmağı çıkarttı, sardığı sigarayı yaktı, derin bir nefes çekti, sonra çok derin bir nefes daha. Sigarayı eline aldı ateşini kendiseni doğru çevirdi ve üfledi. Piç Arif, "Lan körükleme şunu, bitirdin nimeti" diyerek, Kemal'in elinden çekip aldı sigarayı.

Sigara elden ele dönerken, kesif bir koku da yayılmaya başlamıştı. İhsan tavanı neredeyse boyuna gelen birahanenin ikinci katındaki pencerelerin tamamını açtı, koku daha fazla ortalığı kesmesin diye.

İhsan bir fırt aldıktan sonra "Evlere mi dağılıyoruz lan buradan, yoksa sabahlayalım mı parkta?" diye sordu. Öylece birbirlerine baktılar, Musti kahkahalarla gülmeye başladı, "Oğlum, seninki yanında bizimkileri ev mi diyorsun?" Hepsi gülmeye başladı, Arif bir yandan gülerken, elleriyle masaya vuruyordu, gözlerinden yaşlar geldi, "Ev diyo lan, ev diyo!" İhsan da kahkahalarla gülüyordu. Merdivenden ayak sesleri gelince, bir saniye kadar duraksadılar, daha yüksek tondan kahkaha atmaya başladılar.

Gelen garson Hasan'dı; "Gençler içmeyi bilmiyorsanız, başka mekân tavsiye edeyim size" diye kibar yolla uyardı. Arif, "Dayı getir sen bize hesabı, biz kaçalım" dedi.

Ceplerindeki paraları denkleştirip, hesabın gelmesini bile beklemeden çıktılar.

Hayatınızda en sevindiğiniz ve en üzüldüğünüz gol?

Galatasaray, Beşiktaş, Fenerbahçe, Trabzonspor ya da Karagümrük fark etmez. Hayatınızda en çok hangi gole sevindiniz? Hangi gole kahroldunuz?

Uzun, kısa, tek kelime fark etmez. Yazın işte...

Hep ben yazmayayım, biraz da siz yazın. Tek taraflı emişken ilişkimize can verelim...

EN SEVİNDİĞİM GOL

O kadar maç izleyince insan arasından hangisini seçeceğini bilemiyor fakat en sevindiğim gol, Saunders'ın Kadıköy'de Federasyon Kupası'nda attığı goldür.

YIKILDIĞIM GOL

En üzüldüğüm gole gelince; Şifo Mehmet'in attığı rövaşata olmuştur. Tamamen anlık tepkiler ama o kadar yıkıldığımı anımsamıyorum.

Sünni faşizmi ayaklandı

Şu karikatür üstünden kıyamet kopartıldı. "Dinimize saldırıyorlar" diye, söylenmedik şey bırakılmadı. Birtakım basın yayın organları her zamanki gibi ağızlarından salyalar akıtarak, "Din elden gidiyor, neredesiniz!" çağrıları yaptı.

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 26. maddesi der ki, "Herkes, düşünce ve kanaatlerini söz, yazı, resim veya başka yollarla tek başına veya toplu olarak açıklama ve yayma hürriyetine sahiptir. Bu hürriyet, resmî makamların müdahalesi olmaksızın haber veya fikir alma ya da verme serbestliğini de kapsar. Bu fıkra hükmü, radyo, televizyon, sinema veya benzeri yollarla yapılan yayınların izin sistemine bağlanmasına engel değildir."

Yani, herkes fikirlerini ve düşüncelerini istediği gibi dile getirebilir. Tabii Türkiye'de anayasa ne derse desin, Türk Ceza Kanunu'nda mutlaka bir madde var ve anayasal her madde rahatlıkla delinebiliyor.

Karikatürist, Bahadır Baruter "Halkın bir kesiminin benimsediği dinî değerleri alenen aşağılama" suçundan 1 yıla kadar hapis istemiyle hakim karşısına çıkacak (Belki de çıkmıştır, ona göre güncelleme yaparım).

Bu ülkede, götler yırtılıyor 'ifade özgürlüğü' diye ama bir karikatürist, karikatüründe "Allah yok, din yalan" dediği için hakim karşısına çıkartılabiliyor.

Halkın yüzde bilmem ne kaçı Müslüman diye, boyun eğmek zorundasın. Çoğunluğun fikirlerine karşı bile olsan, sesini çıkartmadan, eleştirmeden, kendi fikirlerini beyan etmeden, oturmalısın köşende. Yoksa çarmıha gerilmen an meselesi. Zaten medyanın belli bir kitlesi, direkt hedef göstererek 'katli vacip' noktasına getiriyor.

Kendisi gibi düşünmeyenleri, kendisi gibi düşünmeye yönlendiren ya da zorunlu tutan her sistemin adına faşizm denir. Türkiye'de de din böylesi bir faşizm çemberi içinde. Kim din hakkında, farklı bir söz ediyorsa, vurun abalıya yapılıyor. İş artık, insanları mahkeme salonlarına getirmeye kadar geldiyse, ciddiyet artmaya başlamış demektir.

İşin ilginç yanı, bir taraftan böylesi bir baskı söz konusuyken, diğer taraftan insanlar afişe ediliyor halk nezdinde, farklı inanç kimliğine sahip diye.

Başbakan Erdoğan'ın, Kemal Kılıçdaroğlu'nu miting meydanlarında Alevi kimliğinden ötürü yuhalattığı daha hafızalarımızda taptaze olarak duruyor. Ya da, Suriye konusunda Kılıçdaroğlu'nu eleştiren Akp Genel Başkan Yardımcısı Hüseyin Çelik'in yine benzer bir dil kullandığı.

Ülkenin başbakanı, ülkenin iktidar partisinin genel başkan yardımcısı, bunları taklit eden kendisine gazeteci diyen üç-beş soytarı da, insanlarla tartışırken, inanç kimliği üstünden vururken, diğer taraftan dinin kutsiyetinden söz etmek komik bir hal alıyor.

Aslında dinin kutsiyeti filan yok bu ülkede ve bu dünyada, kutsal olan tek din Müslümanlık. Bunun dışında tüm dinler eleştirilebilir, tüm inançlar yerden yere vurulabilir. Yeter ki, Sünni Müslümanlara laf söylenmesin.

Alevi değilim ama çocukken bile kendi çok yakınlarımdan Aleviliğin 'sapkın'lık olduğunu duydum ve öğrendim. Aleviler için "Onlar ülkesini satan, komünist, vatan haini sapıklardır" cümlelerini duydum.

Haliyle bunları duyan sadece ben değilim. Hepimiz etrafımızda bu tip cümleleri duydu. O yüzden mitin meydanlarında bir parti lideri Alevi olduğu için yuhalandı, o yüzden aynı parti lideri kimliğinden ötürü siyasil malzeme yapılıyor.

Eğer bu ülkede yaşıyorsam, haklarım anayasal olarak koruma altındadır ve fikirlerimi de dilediğim gibi söyleyebilirim ya da yazabilirim, değil mi?

Yok, değil işte. "Allah yok, din yalan" dediğinizde kendinizi hakim karşısında bulabiliyorsunuz.

Dünyanın her yerinde ciddi bir Sünni faşizmi yaşanıyor. Türkiye bu faşizmin en yoğun yaşandığı ülkelerden biri.

Müslümanları eleştirirken iki kere düşünmek gerekir çünkü yaptığınız şeyin ismi hemen 'hakaret' ve 'provokasyon' oluyor. Kitlesel saldırılara maruz kalıyorsunuz.

Fakat iş, Sünniler dışındaki inançları eleştirmeye gelince, bunun adına 'ifade özgürlüğü' diyorsunuz.

Bu ikisini topladığınız zaman da ortaya 'demokrasi' çıkıyor.

Not: Bu arada yazıyı yazarken, arada kaynadı, belirtmeden olmaz. Ortaöğretim 10. sınıf Tarih kitabında Süryaniler için söylenen aynen şudur: "Osmanlı'ya ayaklandılar, refah için batı'nın çıkarlarına alet oldular..."

Bakış açısı Sünniler dışında herkese aynı...

Şeriat gelmiyor, sermaye çıldırıyor

Beyoğlu'nda birkaç ay önce belediye kararıyla, masa ve sandalyeler toplatılmaya başlandı. Her zaman olduğu gibi olay "yaşam biçimimize müdahale ediliyor" noktasına evrildi.

Haklılık payı yok değil ancak her olaya tamamen "şeriat geliyor" gürültüsü kopartarak bakmaya başlayınca madalyonun diğer tarafına bakamıyoruz. Olayın başından bu yana, bu konuya girmedim çünkü mekân sahiplerinin sokakları yürünmez hale getirdiğinden şikâyetçiydim.

Aslında Beyoğlu'nun dokusunun bozulması şimdi başlamış değil. Demirören AVM'nin yapılmasıyla, ruhunu yavaş yavaş kaybedeceği bilinen bir gerçekti. Böylesi olaylarda benzer şeyler yapılıyor. Ölümü gösterip, sıtmaya razı etme politikası yani. Önce kaçak kat yapıldı Demirören AVM'ye sonra o kaçak katlar yıkılarak, sanki büyük kazanımmış gibi insanlara sunuldu.

Beyoğlu Belediyesi'nin yaptığı masa-sandalye operasyonu nihayet meyvelerini vermeye başladı (!)

Son bir ayda, İstiklal Caddesi'ni kapsayan Beyoğlu 1. bölgede, eğlence amaçlı kullanılan 30 mekânın bulunduğu binalara apart otel, butik otel ve hostel tarzı otellere dönüştürülmesi için ruhsat verildiği ortaya çıktı. 300 kadar eğlence mekânının bulunduğu bina sahibine de, "Binalarınızı otele dönüştürün" teklifi yapılmış.

Yapılacak şey belli; Beyoğlu büyük bir 'oteller bölgesi' olacak. 3-4 liraya bira içilen, iki kadeh rakı içip, bir şeyler yenebilecek mekânlar yerine, otellerin kendi restorantları olacak. Öyle herkes gidip bir şeyler yiyip içemeyecek. Paran varsa gideceksin, yoksa oralara gidenlerin hayatlarına öykünüp, eğer şanslıysan bir-iki tur atıp, kös kös dolanacaksın.

Oysa Beyoğlu'nun en önemli özelliği, sosyo ekonomik durumu ne olursa olsun, herkesin gidebileceği mekânların bulunmasıydı.

Akp iktidarı ve onun belediyeleri bir yandan vıcık vıcık halkçılık yaparken, bir taraftan da buram buram elitizm kokan -örneğin Sulukule'nin villalar alanı yapılması gibi- işlere imza atıyorlar.

Sermaye her zaman saldırgan olmuştur fakat 9 yıllık Akp iktidarında yön değiştirmeye çalışılan sermaye, çok daha agresif biçimde saldırıyor.

İşin kötüsü, iktidar ve yönetenleri bir-iki iftar çadırı ya da senede 3-5 gecekondu ziyaretiyle halkın bağrından kopmuş, halkla iç içe olan siyasetçi profili çiziyor. Oysa villalarda, konaklarda oturuyorlar, bir emekçinin hayatı boyunca çalışsa alamayacağı türden arabalarda geziyorlar.

Beyoğlu'nu artık ölü kabul edebiliriz. Bir avuç azınlığın kafelere, restorantlara gideceği, otellerde konaklayacağı halkla bağları kopartılmış bir yer haline gelecek. Üstelik bu adım adım uygulanan plan dahilinde, Beyoğlu'na yakın bölgeler de nasibini alacak.

Ota-boka "şeriat geliyor" çığlıklarıyla koşmadan önce etrafa sakin sakin bakınmakta fayda var. Sermaye, bu korkunun ardına sığınarak, her türlü saldırganlığını sergiliyor. Bugün Beyoğlu yarın başka bir yer.

Yaşadığımız yere sahip çıkmaktan aciz durumdayız. 'Köylü' diye burun kıvrılan insanlar, jandarmaya karşı koyarken, bizler yaşam alanlarımızın bir bir peşkeş çekilmesine seyirci kalıyoruz.

Biraz da iyi tarafından bakalım

Galatasaray-Eskişehirspor maçı zor olmasını beklediğim ancak çok daha kolay geçen bir karşılaşma oldu.

Hep olumsuz şeylerden bahsetmek olmaz diye Melo'dan başlamak gerekir diye düşündüm. Melo'yu izledikçe, senelerdir, bu takımda o bölgede kimlerin oynadığı geliyor aklıma. İsimleri bir bir sayıyorum, "Lan oğlum ne yemişler bizi!" diye içsesimle karşılaşıyorum.

Attığı 3 golü dışarıda tutarsak, sahada bulunmadığı bölge yok gibi. Her topa bir biçimde ayağını uzatıyor. Fiziği zaten kusursuz ama onun dışında oyun zekâsı ve sezgileri de üst düzeyde. Pozisyon bilgisiyle hem tehlike alanlarında hem de rakip kalede kendisini gösteriyor. Bir orta saha oyuncusundan başka ne beklenir bilmiyorum. Üstelik, herif seyirciyi de coşturuyor.

Eğer Galatasaray'la yolları ayrılırsa çok kişinin yüreği cız eder ve Brezilyalı futbolu düşmanı olan ben de dahil olmak üzere.

Gelelim Tomáš Ujfaluši'ye. Türkiye'de Mehmet Yıldız'ın en güçle denebilecek stoperler karşısında bile ne derece etkili olduğunu hepimiz biliyoruz. Mehmet Yıldız'ın oyundan çıktığı 58. dakikaya kadar hiçbir pozisyonda geçit vermedi. Mehmet Yıldız iki-üç kez çaresizce kendisini yere bıraktı.

Fizik açısından rakiplere karşı çok ciddi bir üstünlüğü var. Bizim o çok kuvvetli (!) stoperlerimizden farklı olarak, beyni de çalışıyor, kademe bilgisi ve becerisi müthiş. Hakan Balta'nın en büyük şansıdır, Ujfaluši'nin sürekli kademelerine girmesi.

Atletico Madrid'den nasıl geldiği aşikâr. 3'te 3 yapmak istersen 3'ün 1'i kıvamında gelmiş ve büyük taşak malzemesi olmuştu ama şimdiden diyebilirim ki, böyle malzemeye can kurban.

Galatasaray, Eskişehirspor'u bundan önceki maçlara kıyasla nispeten daha rahat geçerken yine S.O.S verdiği zamanlar oldu. Çok rahat kontra yiyor, çok basit pas hataları yapıyor ve ne yazık ki Gökhan Zan gibi bir stoperi var.

Futbul biraz cilve oyunu, Gökhan Zan yaptığı bir hatayla gol yedirebilecekken, bir ya da iki dakika sonra rakip kaleye gol attı. Islıklanması an meselesiyken, bütün stat tarafından alkışlandı. Güven veriyor mu? Tabii ki hayır, hem de hiç güven vermiyor fakat Servet'le birlikte alternatifsiz durumdalar. Transfer döneminde stoper düşünülmezse de, bir yıl daha katlanmak zorunda kalacağız.

İlk yarıda ileri çıkışlarda çok ağır bir Galatasaray izledik. Ağır çekime gerek duyulmayacak türden hücumlar vardı. Riera-Kazım-Elmander üçlüsü ağır olan Eskişehirspor savunmasını zorlayamadı.

İkinci yarı özellikle de ikinci gol gelmişken ve Eskişehirspor'un gardı düşmüşken Elmander ve Baros'u yan yana izleyebilirdik ama Terim buna gerek duymadı. Yaptığı hamlelerle oyunu tutmayı tercih etti. Yıllar insanı değiştiriyor olsa gerek.

4 maç sonunda fena olmayan 'ehh' diyebileceğimiz Galatasaray izleyebildik. Deplasman fakiri görüntüsü çizen sarı-kırmızılı takım, Ankara deplasmanında nasıl oynayacak hep birlikte göreceğiz ama Ankaragücü maçının çok belirleyici olacağını düşünmüyorum çünkü bu ligin açık ara en berbat takımı.

Hakem Tolga Özkalfa berbattı. Şu itirazdan verilen kartlar can sıkmaya başladı. Bu adamlar 90 dakika koşuyor, ciddi adrenalin salgılıyor, en nihayetinde patlama noktaları olacaktır. Sahadaki 22 kişinin, koyun gibi melûl melûl bakması da beklenmesin.

Tamam çok abartı bir tepki verilir, bas sarı kartı ama sahada herhangi futbolcunun eli havaya 20 santimden fazla kalktığı anda da sarı kart vermek büyük haksızlık. Üstelik bu uygulama ne İspanya'da, ne Almanya'da ne Fransa'da ne de İngiltere'de böyle uygulanmıyor. Sıfır tolerans diye, olayın bokunu çıkartmanın anlamı yok.

Unutmadan; Skibbe'yi yeniden görmek güzeldi.

Yazıyı yazmadan önce aklımdaydı ancak tamamen unuttum. Emre Çolak, eline geçen fırsatları bir bir harcamaya devam ediyor. Futbol artık 1960'lardaki gibi değil. 3-5 çalıma tav olan adamlar, futbolun gerizekâlıları. Bu kafayla oynamayı düşünüyorsa, kendisine, Türkiye'ye gelecek bir sirkte iş bulmasını diliyorum.