PCLion'a yanıtımdır

Aslında yazmayacaktım ve son cümlelerimi yazmıştım ama Uğur aşağıda görülen yorumu yapınca, kendi adıma son noktayı koymak için klavye başına geçtim. Bundan böyle yorum dahi yapmayacağım.

UĞUR'UN YORUMU

Selamlar, Blogunda inatla sadece yazı yazmakla gazeteci olunmayacağını vurgulamışsın ki eğer ben yanılmıyorsam bu ısrarlı ithamlarının muhattabı benim. Şaşırdım demeyeyim ama böyle bir rahatsızlığı olan insan bir mail falan atar, ne bileyim Uğur, ben Ozan abin der. En olmadı, telefonum var abicim rehberinde, Uğur sen ne halt ediyorsun o gazetede de. Aç bir sor, öğren. Blog üstünden şov yapmışsın resmen, onu geçiyorum.

Yahu allah aşkına, gerçekten durumum hakkında bir bok bilmeden inatla aynı şeyleri yazıp durmuşsun. Bana spot/başlık dersi veriyorsun. Yahu, gazetedeki spotların, başlıkların birçoğu benim elimden geçiyor. 1200 vuruşa düşür dediğin şeyi bir senedir istisnasız her gün yapıyorum, izin günlerimde bile dışarıdan yapar gönderirim. Benim sadece "blog yazısı" gönderdiğimi ve yayınlattığımı sanıyorsan kusura bakma ama hakikaten saflıktır bu, en hafif tabirle.

Taraf şartları berbat bir gazete, matbaası yok, maçlar 5 dakika içinde geçiliyor. Serviste kişi sayısı az, çoğu zaman iki kişi nöbete kalarak hallediyoruz bütün işleri. Bir gazetecinin, hadi kutsal atıfınızı bozmayalım, ediörün yaşayacağı en zor anları birebir yaşadım. Son anda başlık da yazdım, spot da yazdım, 30 saniyeye geçmemiz gerekiyor denirken tashih de yaptım. Gerektiğinde skoru değiştirmeyi unuttuğum da oldu, hata da yaptık yani. Son zamanlar maç yazısı da yazdım, yetiştirmeye uğraştım, onun zorluğu da farklı.

Şu yazıyı 1200 vuruşa kısalt. Hahah. Hakikaten komik ya. Ulan bir senedir istisnasız her gün saatlerce yaptığım işi ders olarak veriyor adam bana. Gazeteci kimliğin var herhalde (öyle bir anlatmışsın ki, illa vardır. Yoksa bunları unları yazdığıma hakikaten pişman olacağım), "Blog yazarlığıyla gazetecilik aynı şey değil" demek için bir bok bilmeden bana sallamak zorunda mıydın? Ulan bunu bana sorsan ben de söylerim sana zaten. Haber dili, spot dili, başlık esprisi, bunların blog yazısı yazmakla alakası yok elbette. Varsayımla gider yaparsan, karşındakiyle yüz yüze bir kez bile konuşmadan atıp tutarsan böyle komik duruma düşersin.

İnsanlar hakikaten dışarıdan istediği gibi görüyor. Benim dayıoğlu var gazetenin başında, ben sadece blog yazısı gibi yazıp gönderiyorum, di' mi? :( Ahahah. Emin ol, öyle...

Aslında daha da komiği senin beni blog kimliği dışında da görmüş olman. Diğerleri neyse, ben derdimi anlattım, anlamayana davul zurna az der geçerim de senin yazıların gerçekten garip. Daha da ötesi her gün yaptığım işleri bana hayatımda hiç duymamışım gibi ev ödevi vermen.

Ne dersem dinlemeyeceksin, zaten sakalım da çok yok hani. Utanmadan birilerinin hak ettiği noktayı da çalıyormuşum gibi yazman en komiği. Şöyle diyeyim, bizim serviste altı yazar/editör çalışıyor, gazetecilik eğitimi almış kişi sayısı bir. Ki beni de en çok beğenen adamdır, ironik bir şekilde. Bu kadar gazeteciyim, biliyorum ayağına yatan birinin orada var olmanın kolay olmadığını bilmesi gerekir en azından. Biliyorsan da yozlaşmış gazetecilik sistemini benim üzerimden düzeltmeye kalkıyorsan hakikaten hayallerde yaşıyorsun. Senin beni eleştirmenin tek kriteri eleştirebilecek kadar somut biri olmam. İster şımarıklık de, ister başka şey. Şu blog bu kadar okunmasa skinde bile olmazdı gazetede çalışmam, umrunda da olmazdı. Bu kadar da nettir bu olay.

Hadi sana iyi dersler. Ben o dersi çoktan verdim...

Tamam, bu tartışmayı bu şekilde sürdürmek istemem zaten, mail atıyorum birazdan.

Son olarak. Şimdi ilk mesajımı okudum ve özellikle dilinden rahatsız oldum. Normalde böyle yazdmadığım bilinir ancak bir süredir sessiz kalmayı tercih etmeme rağmen inatla benim işim ve blog yazarlığım üstünden kişiliğimin yargılanmasından sıkıldım. Burada yazılmaya çalışılanların bu kadar dar olmadığını biliyorum ama alt mesajda sürekli bu izlenimi alıyorum ve insan 'tanıdık' dediği, iletişime geçebileceği birinden de bunları ısrarla okuyunca sinirleniyor, üzülüyor. Yazdıklarım için değil ama üslubum için okuyucular af buyursunlar. En azından kendi adıma bu rahatsızlığımı dile getireyim istedim.

Ozan abiden de ricam, bu yorumu yazının sonuna eklemesidir...

UĞUR'A YANIT

Uğur çok dolmuşsun sen. Aldığın dersler ve gazeteci olma hassasiyetin için de bravo sana. Yazdığım hiçbir şeyde utanmadım, yaptığım hiçbir şeyde de utanmadım.

Bloğunun ne kadar okunduğuna hiç takılmadım, sadece senin değil, kimsenin bloğunun ne kadar okunduğu beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor. Aslında senin özelinde, senin bloğunun okunmasına da sevinmişimdir. Ama o kadar aptalca bir savunma içindesiniz ki, orada yazılanların ne anlama geldiğini bilmeyecek noktadasınız.

1 senedir ders olarak yaptığın şeyden ekmek yiyorum ben, okulunu okudum, o istisnasız her gün saatlerce iş olarak yaptığın şeyin yani. "Gazeteci kimliğin var herhalde" ve "Ulan bunu bana sorsan ben de söylerim sana zaten" cümlelerine yanıt vermeyi kendi dilimde yapmak isterdim fakat iki kelime muhabbet etmişliğimizin hatırına sadece şöyle yanıtlayayım, "Ulan sen ortaokul koridorlarında dolanırken, ben bu işe redaktörlükle başlamıştım" şeklinde yanıtlarsam, cevap vermiş olurum diye düşünüyorum.

Israrla anlamayacak ve götünüzden anlayacaksınız değil mi? Yaptığın işi, nasıl yaptığını bilmiyorum ben? Gerçi sen "1 yıldır istisnasız her gün bu işi yaptığın" için, senden iyi kimse bilemez o şartları, haklısın. Epey vaktini harcamışsın, biz senin yanında ancak saygıyla eğiliriz.

Şimdi hepsini bırakalım, başka noktaya gelelim. Madde madde yazayım, o zaman daha iyi anlarsın. Gerçi sen "İstisnasız bir yıldır bu işi yapıyorsun", düzyazı olarak da anlarsın.

1. 2 aydır gözlerimin önünde bu işe senelerini vermiş adamların işsiz kalmasını görüyorum. Hayatının hiçbir bölümünde gazeteden atıldığını, elektronik kartının girişte iptal olduğu an anlayan gazeteci gördün mü? Senin Taraf'ta geçirdiğin koca koca 1 yılda muhtemelen görmemişsindir.

İşten atıldığından ötürü ev kirasını ödeyemeyen 50 yaşında adamın çocuk gibi hüngür hüngür ağladığını gördün mü? Ona da rastlamamışsındır koca koca geçirdiğin bir senede.

İşte sistemin tam bu noktasına itiraz ediyorum. Sana üç kuruş vererek, ağzına elma şekeri sokuşturup, yıllarını bu işe vermiş adamlar yerine ne oldukları belirsiz insanları işe almalarına itiraz ediyorum. Ama bunu anlamanı ya da anlamanızı beklemiyorum. Çünkü o sistemin içine bugün siz entegre ediliyorsunuz. Yarın benzer şeyleri yaşayacaksın, madem bu işi yapmaya devam edeceksin o zaman hazırlıklı ol benzerlerini yaşamaya.

2. Bu meslekte o koca koca bir yılın bitip, 10'lu, 20 'li yıllara geldiğinde, çalışma arkadaşlarının, 'abi' diye seslendiğin insanların yerini -üstelik bu adamlar yıllarını vermiş adamlarsa- 300-500 liraya çalışmaya razı olan, grev kırıcılar benzeri yeni yetmeler almaya başladığı an, şu an sana yazdıklarımı hatırlayıverirsin, hatta bugün 'hasiktir lan' diye okuduğun cümleler tokat gibi çarpar suratına.

3. Bu işi blogger'ların da yapacağını, emek verdikten, dirsek çürüttükten sonra sadece blogger'ların değil herkesin yapabileceğini söylemişken, "Ulan bir senedir istisnasız her gün saatlerce yaptığım işi ders olarak veriyor adam bana" ifadeni direkt olarak yaşına veriyorum.

Bu işi senelerce yaptıktan sonra anlayacaksın ki, bildiklerin, bilmediklerinin yarısı kadar. Gazetede geçirdiğin bir yılın, meslek hayatında okyanusta kum tanesi olduğunu ve öğrenmen gereken tonlarca şey olduğunu anladığın zaman da, vicdanın bana hak verecektir, emin ol.

Daha uzun uzun sıralardım nedenlerimi, uzun uzun yazardım ama belli ki 'sen olmuşsun', ifadelerinden o anlaşılıyor. Bana komiksin demişsin ya, aslında şu cevabı sadece muhabbet etmişliğimizin hatırına yazıyorum. Yoksa "Ulan bir senedir istisnasız her gün saatlerce yaptığım işi ders olarak veriyor adam bana." yazan birine cevap bile vermezdim. Bir yıl demek vay anasını be. Senden öğreneceğim çok şey var.

Sıkıntı nedir, söyleyeyim mi?

Sıkıntı sözleşmeli öğretmen Ahmet Fazlı Elçi'nin hamallık yapmasıdır.

Sıkıntı okuyabilmek için Ömer Çetin'in 20 metreden betona çakılmasıdır.

Sıkıntı 3 aydır maaş alamayan gazetecinin evde eşinden para isterken, salya-sümük ağlamasıdır.

Sıkıntı, mesleğini yapamadığı için Kartal köprüsü üstünde, sabahın 3'ünde kalkıp eşinin yaptığı poğaçaları satan gazetecinin her telefon çalışında "Acaba iş teklifi mi?" geldi diye heyecanlanmasıdır.

Sıkıntı, işsiz gazetecinin 300 lira ve iş umuduyla İŞKUR kurslarında sürünmesidir.

Daha yazayım mı? İster misin?

Yarın git Şahin Bayar'a aynen bana yazdığın cümleleri sırala, "Ulan bir senedir istisnasız her gün saatlerce yaptığım işi Ozan denen lavuk bana ders olarak veriyor. Bu herifin gazeteci kimliği nedir ki?" diye sor. O sana anlatsın? Benim anlattıklarıma inanmazsan, bir de ondan dinle bakalım.

Hatta bugün yaşadığını söylediğin sıkıntılarla, Şahin'le birlikte çalıştığımız senelerde yaşadığımız sıkıntıları karşılaştırmasını iste ondan. Mutlaka git ve dinle bakalım.

Madem ki dersini çoktan verdin bu da sana hayat dersi olsun...

Bu da transferlere yanıtım olsun

Saat itibariyle 21.43. Galatasaray'ın şu an bir futbolcuyla temas halinde olduğu ve pazarlık aşamasında olduğu da eldeki veriler arasındayken, hali hazırda taraftarın da gazı Insua ve Misimovic'le alınmışken, bazı şeyler aklıma takılmadı değil.

1. Madem ki, takıma bir sol bek alınacaktı Çağlar transferinde Semih, Murat, Erhan Şentürk ve Serdar Eyilik neden Denizlispor'a verildi?

2. İki gün önce bu kulübün efsanevi oyuncularından Prekazi'nin getirdiği Jovanovic'i kim istedi? Prekazi ve beraberinde gelen Jovanovic'le neden görüşülmedi? Yine bu soruyla bağlantılı olarak Galatasaray'ın en büyük efsanelerinden birine neden 'paspas' muamelesi yapılır? Acaba Misimovic cepte değildi de, Jovanovic stepne olarak mı kullanıldı?

3. Üstünde şikeci yaftası bulunan Adnan Sezgin, neden transferleri ısrarla son güne sıkıştırmaktadır? Yumurtanın kırılıp, kapıdan sızmasını bekleyerek ve herkesin sabrı taşmışken, karambol mantığıyla haraket ederek, işini rahat rahat mı görmektedir?

4. Galatasaray Kulübü ne zamandan bu yana, resmi belgeleri, transfer tekliflerini galatasaray.org'dan yayınlamaya başlamıştır? Kulüp yönetenleri yitirdikleri inandırıcılıklarını, belge yayınlayarak güven tazeleme yöntemiyle mi gidermeye çalışmaktadır?

5. Haftalardır basın-yayın organlarından kaçan Adnan Polat, iki transfer sonrası neden birdenbire televizyona çıkma ihtiyacı hissetmektedir?

6. Galatasaray Teknik Direktörü Rijkaard, orta sahasının Barış-Ayhan-Mustafa Sarp üçlüsüyle devam etmeyi kendisi mi istemiştir yoksa orta sahayı takviye etmek istemesine rağmen istediği oyuncular alınmamış mıdır?

7. Galatasaray Kulübü, teknik direktörüne doğru düzgün bir tercüman bulmak konusunda basiretsiz midir? Yoksa teknik direktörünün işini zorlaştırmak için elinden geleni mi yapıyor?

8. Kanayan yara olan Sağlık Kurulu değiştirilmesine karşın, sakatlanan futbolcunun haftalar süren rahatsızlık geleneği halen neden devam etmektedir?

9. Cana ve Pino transferleri gerçekten teknik direktörden bağımsız mı yapılmıştır?

10. Bu kadar soruyu ard arda sıralamamı sağlayan yönetimsel hatalarla örülen bir kulübün başarılı olma ihtimali yüzde kaçtır?

Bireysel olarak Adnan Polat'ı başkanlık yaptığı süre içinde, Galatasaray Kulübü'nü, Fenerbahçelileştirdiği için özel olarak tebrik ediyorum. Sağolsun kendisi ve kıçından ayırmadığı adaşı ile Galatasaray'ın her türden değerinin içine şahane bir vaziyette sıçmıştır.

Bundan sonra yapacağı hamleleri merak içinde bekliyorum. Daha ne kadar saçmalayıp, kulübü batağın içine yuvarlar, bekleyip göreceğiz.

Şu süreçte bir şey belli oldu, o da artık Türkiye'de her kulüp birbirinin benzeridir. Farklı, özellikli, şahsına münhasır tek kulüp kalmamıştır.

Unutmadan ekleyeyim, "Nasıl siktik?" diyen Ercan Saatçi ile masaya oturmuştu, şimdi "Galatasaray ilk kez gol yerken eyvah dedim" diyen Rıdvan Dilmen'le dertleşecekler.

Bu kadarını yaptıktan sonra Ali Sami Yen'de götüyle top durduran Volkan Demirel'in güzel bir büstünü de Aslantepe'nin girişine yaptırıvermesini bekliyorum. Ehh, şu hadiselerden sonra onu da yaparsa zerre şaşırmam. Nasılsa büstün açılışından sonra iki bomba transfer yapar, taraftar "Adnan Başkan" diye yırtınır. Ya da olmadı, 10 hafta bilet dağıtır, "Adnan Baba" oluverir.

Not: aksilaz transferler hakkında yorum istemişti, bu da benim yanıtım oldu.

Bart! Yaz bakalım tahtaya

Abilerimizden öğreneceğimiz çok şey var. Feyz alıyoruz, her bir kelimelerini yutuyoruz, her yazılarını duvara asıyoruz ve bizim iğrenç, berbat, çağ dışı ideolojilerimiz yerine onların alî fikirleri ve öğretilerini kendimize düstur ediniyoruz.

Kimseye bir daha küfür etmiyoruz, hele hele orospulara asla orospu demiyoruz. Eğer demişsek, abilerimizin uyarıları karşısında ceketimizi ilikleyip, önlerinde hazır ola duruyoruz. Çünkü tıpkı askerde olduğu gibi hiyerarşik yapı içinde, kendilerine gereken saygıyı ve hürmeti göstermeyi görev ediniyoruz.

Onlar ki, bize nasıl düşüneceğimizi, ne yazacağımızı, ne söyleyeceğimizi öğreten kişiliklerdir. Onlar ki, dünyanın en zor oyunu futbol hakkında konuşurken, "Keyifli, inanılmaz, kriter, hani" gibi kelimeleri lügatımıza sokan insanlardır.

Onlar var olan sistemi yıkmaya çalışırken, sistemi dibine kadar eleştirirken, bu sistemin dişlilerinin birer parçası olma cinliğini bize öğretenlerdir.

Büyük abilerimizden, ahlak (ama onlar 'etik' der) emek, sömürü, utanç, kibir, iftira, yalan gibi mefhumları öğrenmenin zamanı geldi. Bilmiyorduk öğretiyorlar, görmemiştik gösteriyorlar, anlamamıştık anlatıyorlar.

Zaman değişiyor, zamana ayak uydurmak, ustalarımızın bize gösterdiği yolda yürümek için; susalım, konuşmayalım, sadece ve sadece izleyelim, okuyalım, öğrenelim.

İsteyen üstüne, isteyen içine alsın

Söylediğim şeyi pek çok kişi kıçından anladı. Muhtemelen ben derdimi anlatamadım. Herkes elbette gazeteci olabilir ama bunu yapmayı isteyen ve yeteneği olan adam yapabilir. Ben gazeteci diyorum, sen futbol yorumculuğu diyorsun.

Tekrar edeyim derdimi. Niye sadece futbol üstünden bu yapılır ya da hadi biraz daha genişleteyim, sadece neden spor üstünden bu yapılır. Çünkü konuşması en kolay konudur bu. Aşağılamıyorum ama kahvedeki adam, taksici, bakkal, kuruyemişçi, simitçi v.s. v.s. herkes ama herkes bu konuda ahkam kesebiliyor.

Rakam vereyim daha iyi anlarsınız belki. Fotomaç 235 bin, Fanatik 223 bin satıyor bu ülkede. En çok satan 10 gazete içindedir, bu iki gazete. Niye? Oturup düşündün mü hiç? Her gün onlarca adam transfer edilir, oturduğu yerden haber yaparlar ama bu rakamlara ulaşır.

Ercan Saatçi ne kadar gazeteciyse sen de o kadar gazetecisin. Hakan Ünsal ne kadar yorumcuysa sen de o kadar yorumcusun. Bundesliga'dan, La Liga'dan, Serie A'dan üç maç izleyip, "Zlatan'ın gelişi, AC Milan'ın bilmem ne yapmasını sağlar" demekle gazeteci olunmuyor. Derdim buydu, anlatmak istediğim yani.

Yoksa ister blogdan, ister haber altına yorum yazarak istediğin yere zıpla. Ama benim nazarımda gazeteciliğin ya da yorumculuğun Ercan Saatçi, Hakan Şükür, Selçuk Yula'dan farksızdır.

Hep açık konuştum, yine açık konuşacağım. Senden gazeteci olmaz, sizden gazeteci olmaz. Gazeteci mi olmak istiyorsun? Al sana aşağıda bir haber verdim. Bu haberi nereden görürsün? Nasıl başlık atarsın? Spotun nasıl olur? Haberi bin 200 vuruşa indirip, tek sütun fotoğrafla bana bir saatte ver.

Bir kez daha söyleyeyim. Götü yiyen spordan farklı bir dalda yapıversin şu işi. Hadi spor olsun ama futboldan başka bir branşta yapsın.

Katılıksa katılık. Gazete yöneteni üç kuruş daha az vermek için seni seçiyor. Senin oturduğun koltuk, bir başkasının oturması gereken koltuk. Sen üniversite bitene kadar takılacağım diye kıçını yırtıp gazeteci olmaya çalışan adamın yerindesin.

Neyse sözün özüne geleyim. Senden, sizden şahane gazeteci olur. Ercan Saatçi'den ne kadar oluyorsa, o kadar olur ama.

Ev ödevini verdim, yapadur. (Artık kim üstüne alınıyorsa, ona gitsin)

ÖNDEN BUYUR

İsrail Yedioth Ahronoth gazetesine konuşan üst düzey TC Dışişleri Bakanlığı yetkilisi, İsrail’in, BM soruşturma komisyonunun yardımıyla filo krizine çözüm bulması halinde Başbakan Netanyahu’nun Ankara’da memnuniyetle ağırlanacağını söyledi.

Türkiye’nin İsrail’e "uzlaştırıcı mesaj" gönderdiği belirtiliyor. İsrail Yedioth Ahronoth gazetesine konuşan üst düzey TC Dışişleri Bakanlığı yetkilisi, İsrail’in, BM soruşturma komisyonunun yardımıyla filo krizine başarılı biçimde çözüm bulması halinde Başbakan Binyamin Netanyahu’nun Ankara’da memnuniyetle ağırlanacağını ifade etti.
İsrail’in önde gelen gazetelerinden Yedioth Ahronoth’a konuşan TC Dışişleri Bakanlığı üst düzey yetkilisinin, İsrail’e "uzlaştırıcı bir mesaj" göndererek iki ülke arasındaki kriz sona erdiğinde Başbakan Binyamin Netanyahu’nun Türkiye’de memnuniyetle karşılanacağını söylediği duyurulurken, "Türkiye, kameraların önünde İran ile güçlü bağları sergileyebilir ama hafta sonu sırasında İsrail’e barıştırıcı bir sinyal gönderdi" yorumları yapıldı.
Gazetenin internet sitesi Ynet, iki ülke arasındaki ilişkilerin filo baskından bu yana "aşırı derece gergin" olduğunu ancak hafta sonunda TC Dışişleri Bakanlığı’nın üst düzey bir yetkilisinin gönderdiği mesajın ilişkilerdeki yenileşmenin yakın olabileceğini ima ettiğini belirterek şöyle devam etti:
"Yedioth Ahronoth ile görüşmesinde yetkili, eğer İsrail, BM Genel Sekreteri Ban Ki-moon tarafından kurulan uluslararası soruşturma komisyonunun yardımıyla başarılı bir biçimde Mavi Marmara krizine bir çözüm bulursa, Türkiye, topraklarında Başbakanı Binyamin Netanyahu’yu memnuniyetle ağırlayacağını söyledi."
Dışişleri yetkilisi, "zaman geldiğinde, kriz çözülürse eğer, bu ziyaret mümkün olacak. Zaten, Netanyahu, Türkiye’yi hiç ziyaret etmedi" diye konuştu.

İsrail ile Yunanistan arasındaki artan işbirliğinin Türkiye’yi kaygılandırmadığını da ifade eden yetkili, "Bu iki ülke, dostlarımızdır. Eğer İsrail’de Yunanistan ve Türkiye’nin düşman olduğunu düşünen varsa, yanılıyorlar" dedi.
"Kriz’i çözmenin tek yolu, ilişkiyi düzeltmek, bize karşı ittifaklar kurmak değildir" diyen Türk yetkilisi, Türkiye’nin İsrail’in, krizi çözmek için uluslararası BM soruşturma komisyonundan yararlanmayı bileceğini umduğunu da vurgularken, "İlişkileri kurtarmanın en iyi yolu, bir nevi özürde bulunmak ve kurbanların ailelerine tazminat ödemektir" diye konuştu.

Buna karşın, Dışişleri yetkilisinin tazminat miktarı konusunda spesifik bir şey söylemediğini, bu konudaki kararın İsrail’e ait olduğunu belirtmekle yetindiğine dikkat çekildiği haberde aynı yetkilinin, Bakan Ahmet Davutoğlu ile İsrail Sanayi, Ticaret ve Çalışma Bakanı Binyamin Ben-Eliezer arasında Brüksel’de yapılan gizli toplantı sırasında özür ile ilgili bir "ön taslak mektubunu"nu hazırladıklarına ancak çabanın diğer bir üst düzey İsrailli bakan tarafından engellendiğine işaret ettiği de vurgulandı.

Türkiye’nin İsrail ile ilgili "temel tutumu"nu değiştirmediğinin de altını çizen Türk yetkilisi, Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’ın İsrail’i ziyaret ettiğini, İsrail Cumhurbaşkanı Simon Peres’in de TBMM’ye hitap ettiğinin unutulmamasını istedi. Yetkili, şöyle devam etti:
"Türk hükümetinin İsrail karşıtı bir gündemi olsa, böyle şeyler yapar mıydık? İki dost arasında meydana gelen bu olay nedeniyle halen bu tuhaf durumdayız. İsrail bir düşman olsa o kadar önemsemezdik" sözlerini kullandı.

Dışişleri Bakanlığı yetkilisi ayrıca, "Şimdi bir tırmanmayı önlemeliyiz ve sözlü kışkırtmanın yatıştıracağını ummalıyız. Hükümetimiz, durumu düzeltmek için ellerinden gelen her şey yapıyor, eğer İsrail ile bağlarımızı koparmak istesek çoktan yapardık" dedi.
Yetkili, Mavi Marmara baskınından önce Türk hükümetinin, filo düzenleyicileri ile temasta olduğunu, onların da "Gazze’ye yönelmeyip bunun yerine de Ashdod veya El Arish’a demirlemeye söz verdiklerini" bu bilgilerin de İsrail’e iletildiğini söylediği kaydedilen haberde aynı yetkilinin "İsrail’den bir askeri eylemde bulunmamasını istedik ancak İsrail ordusunun zorba gibi davrandı. Belki, sizin Dışişleri ile Savunma bakanlıkları arasında iletişim eksikliği vardı" sözleri de aktarıldı.
Bu arada, İsrail’in, İHH’nin bir terör örgütü iddiasını tamamen reddeden Türk yetkilisi, "Ülkemiz terörden çok çekiyor ve terör örgütlerini sevmiyoruz. Teröristlerle bir bağları olsa biz bilirdik. İki taraf arasında bir çatışmayı önlemek için ellerimizden gelen her şey yaptığımıza inanıyoruz" sözlerine ekledi.

Tramplenci blogger'lar

Sanırım bir yıl kadar önce yazmıştım, birtakım blog sahiplerinin kapağı medyaya atma derdinde olduğunu. Şimdi ortalarda dönen tartışmayı görünce birkaç kelam etmek istedim, hem gazeteci hem de blog sahibi olarak.

Türkiye'de gazetecilik ve gazeteciliğe bakışa dair birkaç post yazmıştım. Tabii bu tip hadiseler genelde gümbürtüye gider, pek kimsenin ilgisini çekmez. İşe öyle teknik filan bakmıyorum, genelde bu durumlarda gayet düz bir bakış açım vardır.

Gazetecilik denen işe, "Haa gazeteci mi, siktir et!" mantığıyla bakılsa da, dünyanın en saygın mesleklerinden biridir. Medya Türkiye'de, haber alma özgürlüğüne açılan pencere değil de patronların, siyasi iktidarlarla güç imtihanına dönüşmesi, mesleğin bokunun çıkmasını da beraberinde getirmiştir.

Bu bakış açısı, haliyle mesleği yapanların kalitesinin düşmesine neden olmuştur. Çünkü artık sorgulayan, araştıran, başına buyruk insanlar yerine "Peki abi, hemen abi" tavrındaki yalamalar basını istila edince, bu mesleğin itibarı ciddi şekilde zedelenmiştir.

Nasıl zedelenmesin ki, bir bina dolusu emir kulunun herhangi bir biçimde duruş göstermesi beklenebilir mi? Tabii ki hayır.

Kişisel görüş itibariyle mesleğim konusunda katıyım. Yani bir makine mühendisinin, bir iktisatçının, binlerce gazetecilik mezunu işsizken, o işi yapmasına sıcak bakmıyorum. Elbette bunun istisnaları olabilir. Eğer o işi yapabilecek yetilere sahipse, gerçekten bu işe ciddi anlamda gönül verecekse yapmaması için hiçbir neden yok. Tabii öyle zart diye köşe vererek değil.

Oysa artık bazı gazeteler, birtakım blogger'lara "Tut şunun ucunu" diyerek, rahatlıkla yazı yazdırabilir duruma geldi. Burada gazete yönetenlerinin 'cin fikirliği büyük pay sahibi. 'İstihdam çalmak' diyorum buna. O gazetede minik bir fotoğrafı ile isminin bulunmasının insana ne büyük haz verdiğini gayet bilirim.

Para almamak pahasına eşe-dosta gösterilen sayfada bulunan ismin tadı hiçbir şeyde olmaz.

Ancak senin almadığın para, bir başkasının alması gereken maaş, bunu aklının bir tarafına koymak lazım.

Gelelim işin ahlaki başka bir boyutuna, yani tartışmaya asıl neden olan konuya. Yabancı basından alınan haberleri, hiçbir biçimde kaynak göstermeden yazmak, gerçekten de emek hırsızlığı oluyor. Üstelik bundan nemalanan insanların sayısı azımsanmayacak kadar.

Bu, bir süre sonra şunu getiriyor: "Çalmak kötü bir şey değildir. Bunun üstünden para kazanılabilir." -zaten kazanılıyor da- Yok işte öyle değil. Haber de olsa, birinin evine girip bilezik de alsan, aynı kapıya çıkıyor, benim beynimin içinde, yapılan şey.

Bu kadar şeyin sadece futbol üstünden dönmesi de, ülkenin genel algısının yansımasıdır. Tramplen adamlar, basına sıçramaya çalışırken, sadece futbol üstünden bu işi yapıyorlar. Neden? Çünkü yazması kolay, çünkü kahvedeki adamın bile bu konuda söyleyecek sözü var, çünkü üstünde öyle çok da düşünmeye gerek yok, çünkü ülkedeki en gerizekâlı adamlar bile bu işten bok gibi para kazanıyor.

Bloglardan sıyrılıp, medyaya sıçramaya çalışan insanlar da bunun farkında. Yoksa amaç medyaysa, amaç gazeteci olmaksa, gel birlikte politika sayfası yapalım ya da ekonomi servisine sokayım seni, olmadı 3. sayfada çalış.

Yer mi? Yemez.

Niye? Yeterli altyapı yok da ondan. Ama futbol için bu gerekmiyor. Futbolcu eskisinden tutun da, hakem artıklarına ve Türkçe konuşamayanına kadar herkes futbol konuşup, futbol yazıyor. Haliyle bunları görüp, "Ulan bundan daha iyi yazarım" diye iç sesiyle karşılaşıyor insanlar. Tabii daha iyi yazarsın, çünkü diğeri zaten hiç yazamıyor. Kendini karşılaştırdığın örnek, başlı başına yanlış.

Sen üniversitede okumuşsun ya da okuyorsun, kendini karşılaştığın adamın lise diploması yok. Sen rahatsız değilsen, o ayrı.

Haa emek sömürüsü filan denilmiş. Bak orada, reklam alan hiçbir blogger kusura bakmasın ama emek sömürüsünden söz etmek hiçbirinin haddine değil. Sen bloğunda Endonezya'da, Tayland'da, Çin'de, binlerce çocuk işçi çalıştıran Nike'ın, Adidas'ın reklamlarını alacaksın, sonra çıkıp "Emek sömürüsü"nden dem vuracaksın. Orada 'dur' derler adama. Bloğuna bakacağım, hatun fotoğraflarını boy boy göreceğim, "alternatif medyayım" diyeceksin, farklı olduğunu bağırırken.

Sen dersen ki, "Benim etikle, duruşla ilgim yok" eyvallah! Neyin reklamını almak istersen onu al. Ama öyle zart-zurt diye atıp tutmayacak kimse.

Yazının özü Borges'in postundaki bir cümlede yatıyor. Demiş ki, "Twitter'imda sayısız medya insanı beni izler iken teker teker kendimi ve bazen bu işi meslek edinme gibi uçuk hayallerimi baltalıyorum ama ortada olan ortada."

İşte sorun tam olarak bu. Bir 'gazeteci' blogcuları takip edip, haber çıkartmaya çalışmaya başlamışsa, ortada bir yanlışlık vardır. Ben Borges'i takip ederim ama onun haberini yapmam. Okurum, eğlenirim, kızarım, küfrederim, alkış tutarım. Fakat bunların hepsini blogger olarak yaparım. Gazeteci olarak Borges'i kaale almam. İster Borges, ister bir başkası olsun, bir gazeteci olarak, kendimi bir blogger'la aynı kefeye bile koymam. Blogger olarak benden çok iyidir, çok daha zekidir. Orada 'eyvallah' demesini bilirim. Ama işim gücüm yok, twitter'dan birilerini takip edip, haber çıkartmaya çabalayacağım. Tabii canım! (Borges özelinde değil söylediklerim, kime gidiyorsa, alsın üstüne.)

Gazeteci olmaya heveslenen gençlere tam da bu noktada sesleneyim. Senden haber alıp, sayfasına koyan adam zaten gazeteci değildir. Büyük beklentilerle bu işe girip, ellerine aylık bin lira tutuşturulan çocuklardır. Bu işe girmek isteyen blog sahiplerinin talip olduğu iş budur. Tabii algıda milyon dolar alan Rıdvan var, yüzbinlerce dolar alan Ahmet Çakar var.

Temelde söylemek istediğim şey şu; eğer gerçekten istiyorsa ve yeteneği varsa, herkes her işi yapabilir. Bu konuda dirsek çürütmeye, bu işin çilesini çekmeye hazırsa neden olmasın.

Ama blog yazıyorsun, iki tane dandirik TV programına çıkıyorsun, bizzat iktidar eliyle, senin babanın, benim cebimden çıkan vergiyle kurdurulmuş gazetede yazıyorsun diye de, gazeteci olamazsın onu bil.

Herkes kendi söylediğinin önemli olduğunu varsayar. Muhtemelen bu yazıyı sonlandırmadan "Siktir lan!" diyen onlarca insan olacaktır. İnsanın kendine bakması, kendini izlemesi, kendini sorgulaması önemlidir.

Hiç yorum yapmamıştım ama yeri gelmişken yapayım. Yazdığınız yazılarda, çıktığınız TV programlarında kullandığınız jargonu iyi tahlil edin. Ağzınızdan ya da kaleminizden çıkan kelimeleri iyice tartın. Eleştirdiğiniz, yerlerine geçmeye çalıştığınız adamlarla o kadar benzer yanlarınız var ki. Benzer hayat görüşü sığlıklarına sahipsiniz, hayata karşı duruşunuz tıpkı o adamlar gibi, yani sağda-solda muhabbet ederken dalga geçtiğiniz adamların minik versiyonlarısınız.

Herkes için söylemiyorum. İsteyen üstüne alınsın, isteyen alınmasın. Cin gibi çocuklar yok mu? Elbette var. Ama gösterdiğiniz duruş ancak ve ancak Çarşı tadında. 1 Mayıs'ta Taksim'e giderken, İnönü'de Diyarbakırspor maçında "PKK dışarı" diyen güruh benzeri...

Bugün şu yaşanan tartışmanın gerçek sorumluları, gazetelerin içini boşaltıp, iki kelimeyi bir araya getiremeyen insanlarla dolduranlardır. Birçok blogger, sağıma-soluma baktığım çalışanlardan daha doğru insanlar yoksa. Ama ne onların, ne de diğerlerinin şu masalarda oturmaya hakkı yok.

Gemiyi önce fareler terk eder

Bülent Korkmaz, Cüneyt Tanman, Metin Oktay, Uğur Köken, Gündüz Kılıç, Coşkun Özarı, Bülent Eken ve Ali Sami Yen...

Taksiyle evin yolunu tutan kaptanın, benim açımdan gemiyi terk eden fareden farkı yoktur.

İyi futbolcu olmakla adam olmak arasındaki kalın çizginin arasında, kendisine yer bulamayan bir adamın hezeyanları, Türk futbolunun en büyük yeteneklerinden birinin sportif yaşamının çok erken biteceğinin göstergesidir.

Yenilmek, yenmek, elenmek, elemek ya da sahada aldığın sonuçlar çok önemli değil. Bir kaptan 23 yaşında herhangi bir duruş göstermeden, takımın en çok ihtiyacı olduğu anda taksiyle evine sıvışıyorsa, değil o pazubandı o formayı bir daha üstüne bile geçirmem.

Pardon ama Galatasaray'ın başında adam gibi bir başkan olmadığını unutmuşum.

Herkesi Metin Oktay yapanlara, örnek olması umuduyla...

Unutun

Bazı durumlarda insan dayanamıyor. Tam da o durumlardan birini yaşadım.

Fotoğrafa iyi bakın. 20 yaşında bir üniversite öğrencisi Ömer. 7 yaşından bu yana çalışıyor. Kazandığı parayla en büyük hayali, öğretmenlik peşinden koşturuyor. Muğla Üniversitesi Çağdaş Türk Edebiyatı Bölümü’nü kazanıyor. Ama çalışması lazım Ömer'in, boş duramaz, öyle bir şansı yok çünkü.

İstanbul'a geliyor, gündeliği 30 liradan inşaatlarda çalışıyor, okuyabilmesi için. İnşaatta yatıp kalkıyor. 4. kata çıkıyor sabah 6'da, kalıp tahtalarını sökmek için.

Sonra... Sonra dengesini yitirip, 15 metreden betona çakılıyor.

Dedim ya bazı durumlara insan dayanamıyor, haykırmak, bağırmak, isyan etmek istiyorsun ama olmuyor.

13 Eylül sabahı çok mutlu uyanacak Türkiye. Referandum olacak, evet ya da hayır diyeceğiz ya. Ya çok demokratikleşecekmişiz ya da 12 Eylül'ün mirasını koruyacakmışız. Öyle diyorlar bize, biz de tartışıyoruz, "Evet demeliyiz", "Yok olmaz hayır demeliyiz" diye.

Evet ya da hayır hiç önemli değil. Kimsenin hayatında 13 Eylül sabahı bir şey değişmeyecek, çıkan sonuç ne olursa olsun.

Evine ekmek götüremediği için, işsizlik canına tak dediği için silahı kafasına dayayıp, boynuna ip dolayıp onlarca insan intihar ediyor. Üstelik bunu yapanlar genç insanlar. Hayatta umudu en çok yüreklerinde taşıyanlar yani.

Maaşı yetmediği için sözleşmeli Ahmet Fazlı Elçi hamallık yaparken ölüyorsa, Ömer Çetin öğretmen olabilmek için inşaatlarda amelelik yapıyorsa, konuşmamız gereken bambaşka şeyler var demektir.

Ama hepimiz kafamızı kuma gömüp, gerçekleri halının altına süpürüyoruz. Hissizleşiyoruz, tepkisizleşiyoruz ve en kötüsü insanlığımızdan sıyrılıp başka bir canlıya evriliyoruz.

Köpeğin önüne atılan kemik gibi bize verilenleri tartışıyoruz sadece. Ömer ve Ahmet Fazlı gibi can acıtıcı, yürek burkan insanlık hikâyelerini de okur okumaz unutuyoruz.

Haydi şimdi 12 Eylül'de sandığa gidin. İçimizden biri Ömer ya da Ahmet Fazlı gibi olmadığı sürece de unutalım bunların hepsini. Hatta okur-okumaz unutun.

Hepiniz siktirip gidin

Adnan Polat kapıları tekmeleyeceğine, önce Adnan Sezgin'in götüne sonra da başarabiliyorsa kendi götüne bir tekme atsa daha iyi olur.

Seyretmeyeceğim dedim seyrettim, yazmayacağım dedim yazıyorum. 90 dakikalık maç boyunca aynen şunları gördüm:

Hakem, her Galatasaraylı futbolcuya posta atıyor.
Rakip, her Galatasaraylı futbolcuya posta atıyor.
Maçı sunan spiker, Galatasaray'ın antrenöründen futbolcusuna kadar hepsine posta atıyor.

Vakti ya da imkânı olanlar maçı yeniden izlesin. Sıradan bir Anadolu takımından farkı yoktu Galatasaray Futbol Takımı'nın oyuncularının. Gördüğü muameleden tutun da, oynadığı futbolu kadar her şey, Galatasaray'ın sıradanlaştığının kanıtıdır.

Her şeyi bir kenara geçtim. Melih Gümüşbıçak denen yavşak, 90 dakika Galatasaray'a saydırıyorsa, bu kulübün tepesinden tırnağına yönetim olarak değişmesi gerekir. Herif bildiğin saydırdı Baros'a, Neeskens'e, Elano'ya...

Ama hata konuşan yavşakta değil. Sen gidip, "Nasıl siktik ama?" diyerek, sırıtan Ercan Saatçi'nin masasına oturursan, spikerin algısını da değiştirirsin. Koskoca Galatasaray Kulübü Başkanı gidecek, senin yüzlerce yıllık camian hakkında ana-avrat küfür edecek, ayağına kadar gidip röportaj vereceksin, sonra "Ben Galatasaray Başkanı'yım" diye ortalıklarda dolanacaksın.

Söylemiştim ama bir daha söyleyeceğim. Bunlar daha iyi günleridir Galatasaray'ın. Basketbolundan, voleyboluna kadar üç kuruş için ona buna el açarsan, adamı dibine kadar domaltırlar, sen de öyle oturup ah'larla vah'larla izlersin.

Futbolculara lafım yok. Zaten birçoğu bir Anadolu kulübünde oynadıklarını içlerine sindirmişlerdi çoktan.

Yakın bir dönemde, bir de İmparatorlarını getirdiler mi, siz eğlenceyi görün.

İstanbul'daki OFK maçından sonra "Bu takımdan bir bok olmaz" demiştim, özür dilerim düzeltiyorum. "Bu kulüpten bir bok olmaz."

Sondu, izlemeyeceğim artık Galatasaray'ı filan. Ne güzel kafam rahattı Karpaty maçını izlemediğim için. Gereksiz yere iki saatimi verdim.

Türkiye'nin en büyük kulübünü, şamar oğlanına çeviren yöneticisinden, başkanına her kim varsa hepsi bir an önce siktirip gitsin. Biraz onur, şeref sahibiyseler.

Taraftar mı? Onlar hâlâ transfer yapıldığı zaman her şeyin biteceğini sanıyor.

Futbolcular mı? Birçoğu haftadan haftaya rengi değişen formalarının hangi kulübe ait olduğunu karıştırıyor.

Herkes kendine iyi baksın

Hayatını yazarak kazanan bir adam olarak kesin ve net bir dille söyleyebilirim ki, yazmak ciddi anlamda zahmetli ve disiplin gerektiren bir iş. Bu bloğa yazmaya başladığım ilk günden bu yana bu disiplini elden bırakmamaya çabaladım. Bazı bazı yazmadığım, yorulduğum zamanlar oldu ama yine de, bu bloğu okuyan bir kişi bile olsa, o kişiye karşı saygımı göstermek istedim.

Devamlı takip edenler az-çok bilir. Dilimin sivri, +18 kıvamında olduğunu. Bu açıdan kendime hiçbir zaman sansür uygulamadım. Bazen yazdıklarımı tekrar okuduğumda "Ulan bu çok ağır kaçmış" dediğim ifadelere rastladım ama insan kendisi için yazdığı zaman, dilinin kemiği pek olmuyor. Hele ki, bu ben olunca.

Sanırım ilk olarak Arif'le tanıştım bu blog sayesinde. Sonra başka insanlarla da ara ara konuşmaya başladım. Atilla, Çağrı, Ozan, Ata İsmet, Aslı, Selocan, ksenophanes, Adsız'lar, Görkem aklıma ilk gelen isimler. Unuttuklarım varsa şimdiden özür dilerim.

İnsanın sosyalleşmesi açısından gerçek anlamda iyi bir mecra internet. Tabii ne kadar doğru kullanıldığına bağlı olarak değişiyor. Bu isimlerin hiçbiriyle birebir olarak görüşmedim ama insan olarak doğru insanlar olduğundan da şüphem olmadı.

Aslında bu postu, gerek sürekli takip edenler için gerekse de, kendim için yazıyorum. Uzun zamandır düşündüğüm, bir şeyi artık eylem haline getirmek istiyorum. Gündüz iş koşturmacasının yanında, bloğa verdiğim zamanı da hesap ettiğimde, enerjimin ciddi bir oranını bilgisayar başında harcadığımı fark ettim. Öyle anlar oldu ki, parmaklarımı yazmaktan oynatamaz durumlar yaşadım.

Şimdi tam bulunduğum noktadan baktığım zaman, başka şeyler yazmam gerektiğini düşünmeye başladım. Dediğim gibi, zaten uzun süredir kafamda tasarladığım ancak uygulamak için hep bir neden bularak ertelediğim hadiseyi yazmak istiyorum. Ne yazdığımı, ne olacağını şimdi söylemeyeceğim çünkü buradan aynı zamanda insanlara da bir söz gibi düşünüyorum. Vakti geldiğinde "İşte budur" diyeceğim zaten.

Bloğa hiç yazmayacağım demiyorum. Bunu birkaç kez kendi kendime söylemiş olsam da bir türlü beceremedim. Ancak cidden en fazla ayda bir post yazacağım. Onu da, artık dayanamayacağım bir noktaya geldiğimde yapacağım. Ya da olmadı "Biz küfür edemiyoruz, Meriç ya da Ercan harekete geçti" deyin, oracıkta biterim.

Tabii, bloğun boş kalmasına da gönlüm elvermedi. Bu yüzden sık sık yorumcu olarak gördüğünüz Saunders82, bıraktığım yerden devam edecek. Böylece lucarelli-breitner yaşayan bir yer olarak varlığını sürdürecek.

Evet birbirimizi tanımıyoruz ama kimseyi bilerek kırmak istemedim. Eğer kırdıysam, her birinden özür dilerim. Bakmayın sinirli, asabi, agresif adam imajı altında yavru kedi vardır.

Ben yine blogları takip etmeye, insanlara arada sırada laf atmaya devam edeceğim, onların bloglarında. Ama benden bu kadar, en azından kafamdaki şeyi gerçekleştirene kadar. Bunun için bir süre veremiyorum. 6 ay, 1 yıl ya da 3 yıl sürebilir.

Herkes kendine iyi baksın ve dikkat etsin... Sevenin de sevmeyenin de canı sağolsun...

Not: İtiraf ediyorum, bu sene Trabzonspor şampiyon olsun istiyorum.

Keita imzayı attı

Al-Sadd'a transfer olan Keita, Nader Belhadj'la birlikte imzayı attı. Bize de Serdar Özkan'ı izlemek kaldı.

Offff, offff bitmez bu sezon.